http://assets.philenews.com/data/2014/12/30/skitso-30122014.jpg
Η ομοδοξία μπορεί μεν σ' επίπεδο λαϊκών αντιλήψεων (κι επιθυμιών) να λειτουργεί συναισθηματικά και με «συγκολλητικές» εν πολλοίς δυναμικές στις σχέσεις μεταξύ εθνικών (κυρίως) κρατών. Και να επενεργεί αναλόγως, αναπαράγοντας εύλογες μυθολογίες. Αλλά καθόλου δεν επαρκεί για προσδιορισμό στρατηγικών επιλογών με ρεαλιστικό πρόσημο και παραγωγικό βάθος. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά πολιτικές πρακτικές μεγάλων δυνάμεων.Οπόταν και, όχι μόνο δεν ξενίζουν οι νεόκοπες προτιμησιακές οριοθετήσεις της Μόσχας, αλλ' αντιθέτως είναι -όσον αφορά τα καθ' ημάς- οι «φύσει αναμενόμενες». Οι οποίες δεν μπορεί μεν να χαρακτηρισθούν εχθρικές προς την Ελλάδα. Είναι όμως έως και αδοκήτως φιλικές προς την Τουρκία. Πράγμα που -με όρους συσχετισμών- μπορεί εν τη εξελίξει, να επενεργήσει επικινδύνως αρνητικά για μας, ως εκ παραδόσεως φίλιο λαό για τον ομόδοξο Ρωσικό. Καθώς: Ό,τι ενισχύει την Άγκυρα σ' επίπεδο περιφερειακών διαμορφώσεων, αυτομάτως της παρέχει περιθώρια γι' ανάταξη των προφανών της στοχοθεσιών. Οι οποίες και μας αφορούν. Αφού συνάπτονται προς βλέψεις τόσο σε βάρος της ελληνικής επικράτειας καθεαυτής (με όρους αμφισβητήσεως εθνικών ορίων) όσο και αυθαιρέτου ανασχέσεως κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Όρα casus belli.