To NATO μπορεί να φεύγει (λέμε
τώρα) από το Αφγανιστάν, αλλά σίγουρα δεν πρόκειται να το κουνήσει
ρούπι από τις προκεχωρημένες βάσεις του στις «πρόθυμες» χώρες της
Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης, όπου ήδη διαθέτει ισχυρή
στρατιωτική παρουσία. Εάν αποκτήσει ανάλογο «πάτημα» και στην Ουκρανία,
όπως αποφάσισε πριν από την περασμένη Τρίτη να του δώσει –χωρίς, φυσικά,
να ρωτήσει γι’ αυτό τον... κυρίαρχο ουκρανικό λαό- η διορισμένη
κυβέρνηση και η κάθε άλλο παρά αντιπροσωπευτική Βουλή του Κιέβου, τότε η
στρατιωτική «περικύκλωση» της Ρωσίας θα ολοκληρωθεί, τουλάχιστον όσον
αφορά τα σύνορά της με την Ευρώπη.
Την πραγματικότητα αυτή, που -σε συνδυασμό με τον «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων», που μαίνεται στην ανατολική Ουκρανία, αλλά και τον κλιμακούμενο οικονομικό πόλεμο κατά της Μόσχας- μας φέρνει όλο και πιο κοντά σε έναν νέο, δεύτερο ψυχρό πόλεμο και φυσικά μια νέα κούρσα εξοπλισμών, αναγνώρισε και επίσημα πλέον με το νέο του στρατιωτικό δόγμα το Κρεμλίνο.Το ντοκουμέντο αυτό, με τις παγκόσμιες γεωπολιτικές αλλά και οικονομικές συνέπειες, που υπέγραψε την Παρασκευή ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, χαρακτηρίζει ως βασικό εξωτερικό κίνδυνο για τη Ρωσία την «επέκταση των στρατιωτικών δυνατοτήτων του ΝΑΤΟ» και ως βασικό εσωτερικό κίνδυνο τις προσπάθειες αποσταθεροποίησής της και τις τρομοκρατικές ενέργειες σε διάφορες περιοχές της χώρας.
Προαπαιτούμενη ουδετερότητα
Σύμφωνα με δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων, το ΝΑΤΟ μετατρέπει την Ουκρανία σε «πρώτη γραμμή αντιπαράθεσης» και προειδοποίησαν πως η χώρα θα διακόψει «κάθε διάλογο» με τη συμμαχία, αλλά και το Κίεβο, αν η ουκρανική απειλή για άρση της ουδετερότητας και ένταξη στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο γίνει πραγματικότητα.Να σημειωθεί άλλωστε πως και ο ίδιος ο Πούτιν, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο γερμανικό κανάλι ADR, είχε κατηγορήσει τα ισχυρά κράτη της Δύσης για υποκρισία, τονίζοντας πως η διατήρηση της ουκρανικής ουδετερότητας είχε συμφωνηθεί σε ανώτατο επίπεδο, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ως προαπαιτούμενο για τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο ψυχροπολεμικών αντιπάλων: μια υπόσχεση που τώρα αθετείται συνειδητά από το Κίεβο και τους σπόνσορές του στην Εσπερία.
Εννοείται πάντως πως και στο εσωτερικό της συμμαχίας δεν υπάρχει ομοφωνία γύρω από τη στάση που πρέπει να κρατήσει έναντι της Ουκρανίας: ναι μεν οι ΗΠΑ και οι πιο ακραίες αντιρωσικές φωνές (Πολωνία, Ολλανδία, Βαλτικές Χώρες κ.α.) ζητούν την επιτάχυνση των ενταξιακών διαδικασιών, κάνοντας λόγο για «διμερή υπόθεση (...) που δεν αφορά τη Ρωσία», αλλά οι πιο ψύχραιμοι τεχνοκράτες στρατιωτικοί του Συμφώνου –που ανησυχούν για το πού θα οδηγήσει την Ευρώπη το παιχνίδι των «ατλαντιστών»– έβγαλαν ήδη από τα συρτάρια τα... τεχνικά εγχειρίδια και δηλώνουν πως η Ουκρανία θα χρειαστεί «αρκετά χρόνια» για να ικανοποιήσει τα «τεχνικά κριτήρια» και τα τυπικά εμπόδια που εγείρονται μπροστά της!
Την πραγματικότητα αυτή, που -σε συνδυασμό με τον «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων», που μαίνεται στην ανατολική Ουκρανία, αλλά και τον κλιμακούμενο οικονομικό πόλεμο κατά της Μόσχας- μας φέρνει όλο και πιο κοντά σε έναν νέο, δεύτερο ψυχρό πόλεμο και φυσικά μια νέα κούρσα εξοπλισμών, αναγνώρισε και επίσημα πλέον με το νέο του στρατιωτικό δόγμα το Κρεμλίνο.Το ντοκουμέντο αυτό, με τις παγκόσμιες γεωπολιτικές αλλά και οικονομικές συνέπειες, που υπέγραψε την Παρασκευή ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, χαρακτηρίζει ως βασικό εξωτερικό κίνδυνο για τη Ρωσία την «επέκταση των στρατιωτικών δυνατοτήτων του ΝΑΤΟ» και ως βασικό εσωτερικό κίνδυνο τις προσπάθειες αποσταθεροποίησής της και τις τρομοκρατικές ενέργειες σε διάφορες περιοχές της χώρας.
Προαπαιτούμενη ουδετερότητα
Σύμφωνα με δηλώσεις Ρώσων αξιωματούχων, το ΝΑΤΟ μετατρέπει την Ουκρανία σε «πρώτη γραμμή αντιπαράθεσης» και προειδοποίησαν πως η χώρα θα διακόψει «κάθε διάλογο» με τη συμμαχία, αλλά και το Κίεβο, αν η ουκρανική απειλή για άρση της ουδετερότητας και ένταξη στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο γίνει πραγματικότητα.Να σημειωθεί άλλωστε πως και ο ίδιος ο Πούτιν, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο γερμανικό κανάλι ADR, είχε κατηγορήσει τα ισχυρά κράτη της Δύσης για υποκρισία, τονίζοντας πως η διατήρηση της ουκρανικής ουδετερότητας είχε συμφωνηθεί σε ανώτατο επίπεδο, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ως προαπαιτούμενο για τη βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο ψυχροπολεμικών αντιπάλων: μια υπόσχεση που τώρα αθετείται συνειδητά από το Κίεβο και τους σπόνσορές του στην Εσπερία.
Εννοείται πάντως πως και στο εσωτερικό της συμμαχίας δεν υπάρχει ομοφωνία γύρω από τη στάση που πρέπει να κρατήσει έναντι της Ουκρανίας: ναι μεν οι ΗΠΑ και οι πιο ακραίες αντιρωσικές φωνές (Πολωνία, Ολλανδία, Βαλτικές Χώρες κ.α.) ζητούν την επιτάχυνση των ενταξιακών διαδικασιών, κάνοντας λόγο για «διμερή υπόθεση (...) που δεν αφορά τη Ρωσία», αλλά οι πιο ψύχραιμοι τεχνοκράτες στρατιωτικοί του Συμφώνου –που ανησυχούν για το πού θα οδηγήσει την Ευρώπη το παιχνίδι των «ατλαντιστών»– έβγαλαν ήδη από τα συρτάρια τα... τεχνικά εγχειρίδια και δηλώνουν πως η Ουκρανία θα χρειαστεί «αρκετά χρόνια» για να ικανοποιήσει τα «τεχνικά κριτήρια» και τα τυπικά εμπόδια που εγείρονται μπροστά της!
