Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Διάχυτη είναι η αίσθηση της στασιμότητας, στην καλύτερη περίπτωση. Ο κόσμος μετά από εκείνο, το στιγμιαίο, ξέσπασμα των Αγανακτισμένων, αδρανεί. Τόσο, ώστε να απορεί κανείς σε ποιες λαϊκές δυνάμεις ελπίζουν ότι θα στηριχθούν για τις εκ βάθρων αλλαγές που ευαγγελίζονται οι ένθερμοι των ανατρεπτικών διαδικασιών. Θα τις κάνουν μόνοι τους, εν απουσία του λαϊκού παράγοντα; Η «συνήθης»,
η γνωστή, τέλος πάντων, διαδικασία, επιβεβαιωμένη από την Ιστορία, δεν
είναι ότι προηγείται λαϊκός ξεσηκωμός και έπεται, ως συνέπεια, η λαϊκή
εξουσία, με προφανή και αποδεκτή ηγεσία του λαϊκού κινήματος;
Εκτός κι αν μέσα σε όλες τις ανατροπές της εποχής μας κι αυτό έχει
αλλάξει. Και κάποιοι, λίγοι προφανώς, δεν το πήραμε είδηση. Το κακό είναι ότι αν οι λίγοι έχουν δίκιο (να είναι συγκρατημένοι) δεν θα την πληρώσουν οι άλλοι, οι ένθερμοι, αλλά θα καούν όλοι.