Οι διασπάσεις των κομμάτων της Αριστεράς είναι στοιχείο που ιδιαίτερα στο ελληνικό πλαίσιο επαναλαμβάνεται με συχνότητα και ακολουθείται συνήθως από κατηγορίες για απεμπόληση αρχών, σπανιότερα δε από στοχασμό και αυτοκριτική. Στην προκειμένη όμως περίπτωση, βρισκόμαστε μπρος στη μοναδικότητα μιας διάσπασης, όπου η ομάδα που αποχώρησε οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην πτώση της πρώτης αριστερής κυβέρνησης σε όλη την Ευρώπη μετά τον πόλεμο. Αυτό το γεγονός θλίβει βαθιά. Δεν πρέπει όμως να οδηγήσει στην απογοήτευση, αλλά στη γιγάντια προσπάθεια για γρήγορη και ουσιαστική ανάκαμψη στο όνομα των επιτακτικών αναγκών του λαού και της χώρας, ώστε να κερδηθεί ο χαμένος χρόνος και να κερδηθούν μέσα από την πείρα των λαθών νέες δυνάμεις. Όσο και αν βρισκόμαστε σε περίοδο εκλογών, η διαφορετική πλατφόρμα και ιδεολογική κατεύθυνση της ομάδας των πρώην συντρόφων που φύγανε πρέπει να αντιμετωπιστεί ανοιχτά και σε θεωρητική βάση.