 |
| Προσθήκη λεζάντας |
Για να μην αναφερθώ στον κεντροδεξιό υπουργό Εξωτερικών ο οποίος στην πορεία δεκαετιών έχει κερδίσει τον σεβασμό και την αποδοχή όλων. Δεν μπορεί να βρεθεί ένας νεότερος, προφανώς όχι με την εμπειρία του, αλλά με ανάλογα χαρακτηριστικά; Και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας κοινής εθνικής προσπάθειας για την έξοδο από την κρίση.Υστερα από όλα όσα έγιναν, ελπίζω να τελείωσε ο χυδαίος διαχωρισμός των Ελλήνων σε «αντιμνημονιακούς» πατριώτες και «μνημονιακούς» μειοδότες. Η Ελλάδα ωφελείται όχι από τη διχόνοια στο εσωτερικό και την ανόητη και καταστροφική σύγκρουση με τους εταίρους στο εξωτερικό, αλλά από τη συνεργασία των κομμάτων εντός της χώρας και των αρμόδιων υπουργών και αξιωματούχων με τους ομολόγους τους στην Ευρώπη.
Η χώρα βίωσε πολλά τα τελευταία έξι χρόνια. Οι ευθύνες είναι πολλές και ανήκουν σε πολλούς. Τα εύκολα τα λόγια τα μεγάλα τελείωσαν. Είναι καιρός -και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινή γνώμη το συνειδητοποιεί- να μη δοθεί σε κανέναν με απόλυτο τρόπο το δαχτυλίδι της εξουσίας. Πρέπει να υπάρξει, επιτέλους, η εθνική πανστρατιά. Και αν κάποιοι δεν τη θέλουν ή λένε ότι δεν τη θέλουν, ο λαός μπορεί να τους την επιβάλει. Ιδιαίτερα όταν αυτή είναι ίσως η «τελευταία ευκαιρία». Οι πολιτικοί συχνά μιλούν για «πόλεμο». Μας λένε ότι η χώρα δίνει μάχες ενάντια σε εχθρούς – το αν αυτοί είναι υπαρκτοί ή φανταστικοί υπερβαίνει τη στόχευση αυτής της στήλης. Ομως, αναρωτιέμαι με τι δικαίωμα αυτοί που χρησιμοποιούν αυτή την «προειδοποίηση» προς τον λαό τολμούν να απορρίπτουν τη συνεργασία με άλλους, διαφορετικής ιδεολογίας Ελληνες, από τη στιγμή που, όπως λένε, η χώρα μάχεται για την επιβίωσή της. Οταν ένας Ελληνας βρίσκεται στον πόλεμο, δεν τον ενδιαφέρει αν ο επίσης Ελληνας που καλύπτει τα νώτα του είναι αριστερός ή δεξιός, ούτε τι λάθη έκανε στο παρελθόν. Τον ενδιαφέρει αν ξέρει να χειρίζεται το όπλο που κρατάει.
