Σπύρος Λίτσας
Καμία συμμαχία δεν έχει τη δυνατότητα να ικανοποιεί το σύνολο των απαιτήσεων των συμβαλλόμενων μερών. Ο βασικός ρόλος της κάθε συμμαχίας είναι να εξυπηρετεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των συμφερόντων των συμβαλλόμενων μερών. Οι συμμαχίες, όπως αναφέρει ο John Mearsheimer, είναι γάμοι συμφέροντος μεταξύ των κρατών. Στο νεοελληνικό κράτος με την προβληματική ιστορικοκοινωνική εξέλιξη και την ομφαλοσκοπική αριστεία τέτοιες προσεγγίσεις φαντάζουν κυνικές γρατσουνιές στον συλλογικό ιδεαλισμό. Πέρα όμως από τις εμμονές που μας κατατρύχουν από την εποχή...των Ορλοφικών, ένα είναι σίγουρο. Οι διεθνείς συμμαχίες και συμφωνίες «είναι σαν τις νεαρές γυναίκες και τα λουλούδια. Κρατούν για όσο κρατήσουν», όπως συνήθιζε να λέει ο Ντε Γκολ, όταν ήθελε να δείξει στον συνομιλητή του ότι δεν έχει καιρό για ιδεαλιστικές περιδινήσεις.
Καμία συμμαχία δεν έχει τη δυνατότητα να ικανοποιεί το σύνολο των απαιτήσεων των συμβαλλόμενων μερών. Ο βασικός ρόλος της κάθε συμμαχίας είναι να εξυπηρετεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των συμφερόντων των συμβαλλόμενων μερών. Οι συμμαχίες, όπως αναφέρει ο John Mearsheimer, είναι γάμοι συμφέροντος μεταξύ των κρατών. Στο νεοελληνικό κράτος με την προβληματική ιστορικοκοινωνική εξέλιξη και την ομφαλοσκοπική αριστεία τέτοιες προσεγγίσεις φαντάζουν κυνικές γρατσουνιές στον συλλογικό ιδεαλισμό. Πέρα όμως από τις εμμονές που μας κατατρύχουν από την εποχή...των Ορλοφικών, ένα είναι σίγουρο. Οι διεθνείς συμμαχίες και συμφωνίες «είναι σαν τις νεαρές γυναίκες και τα λουλούδια. Κρατούν για όσο κρατήσουν», όπως συνήθιζε να λέει ο Ντε Γκολ, όταν ήθελε να δείξει στον συνομιλητή του ότι δεν έχει καιρό για ιδεαλιστικές περιδινήσεις.