Σύγκρουση μακράς διαρκείας

Αν αθροίσουμε τις δηλώσεις Πούτιν αλλά και άλλων αξιωματούχων τις τελευταίες μέρες, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα μίας σύγκρουσης μακράς διαρκείας ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, με την Ουκρανία να είναι το πρώτο κεφάλαιο.Στην Ουκρανία η εξέγερση των ανατολικών επαρχιών μοιάζει χαμένη υπόθεση και από ό,τι φαίνεται η Μόσχα θα αρκεστεί στην προσάρτηση της Κριμαίας. Επόμενα κεφάλαια στα οποία το Κρεμλίνο θα κινηθεί προληπτικά είναι η Λευκορωσία, η Μολδαβία και η Γεωργία.
Στη Λευκορωσία το πρόβλημα της Μόσχας είναι μία ομαλή μεταπολίτευση πριν από το ημιδικτατορικό καθεστώς Λουκασένκο προκαλέσει λαϊκή εξέγερση και προσπάθεια έξωθεν χειραγώγησής της. Η χώρα είναι καίριας στρατηγικής σημασίας. καθώς συνορεύει με την Πολωνία, τις Βαλτικές χώρες και την Ουκρανία και επιπλέον οι εθνικές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ Ρώσων και Λευκορώσων είναι πολύ πιο ασαφείς από ό,τι μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών.

«Σφάξε με (Ενβέρ), πασά μου, ν’ αγιάσω»

Σάββας Καλεντερίδης

Επισκεπτόμενος πριν από λίγες ημέρες τη Θεσσαλονίκη και περιδιαβαίνοντας την πλατεία Ελευθερίας, διαπίστωσα -ή, για την ακρίβεια, ένιωσα- τον ραγιαδίστικο νεοελληνικό παραλογισμό σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, διαπίστωση που αποτελεί απόδειξη του γεγονότος ότι είμαστε ένα αποπροσανατολισμένο έθνος, σε ηθικό και υπαρξιακό μαρασμό.Να εξηγήσω το γιατί: Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν ένα θεοκρατικό απολυταρχικό καθεστώς, όπου ο σουλτάνος, ως εκπρόσωπος του προφήτη Μωάμεθ στη Γη, διοικούσε τους υπηκόους και τους υπόδουλους λαούς κατά το δοκούν. Με άλλα λόγια, δεν υπήρχαν καταστατικός χάρτης, ήτοι Σύνταγμα, ούτε νομικό πλαίσιο που να διασφαλίζει τη ζωή, την τιμή και την περιουσία κυρίως των μη μουσουλμανικών πληθυσμών. Με άλλα λόγια, ο οποιοσδήποτε Οθωμανός αξιωματούχος είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σε κάθε μη μουσουλμάνο υπήκοο.Τα βασικά αυτά δικαιώματα διασφαλίστηκαν με τα Διατάγματα του Τανζιμάτ και του Χάτι Χουμαγιούν (1839 και 1856), τα οποία υπέγραψε ο σουλτάνος κατόπιν πιέσεων και έπειτα από ήττες απέναντι στη Ρωσία και τη Δύση.

Ρωσία-Ισραήλ: Εξαιρετικό ενδιαφέρον η διπλωματική στάση του Βλ. Πούτιν

Η σύγκρουση Ισραήλ – Χαμάς αν και αποτελεί βασικό διεθνές ζήτημα αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να απασχολεί, ιδιαίτερα, τουλάχιστον τη Μόσχα, η οποία εμφανίζεται να τηρεί ευμενή έναντι του Ισραήλ, ουδετερότητα.
ΠΗΓΗ: http://www.al-monitor.com/
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας
Η επίσημη ρωσική αντίδραση στην κλιμάκωση της σύγκρουσης στη Λωρίδα της Γάζας, εκφράστηκε σε μια στρατηγική του «βλέποντας και κάνοντας», από τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, ο οποίος κατά τη διάρκεια συνέντευξης στο «Russia 24», αποκάλυψε συνομιλία του Ρώσου προέδρου Πούτιν με τον Αμερικανό πρόεδρο και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, όπου διατυπώθηκε η θέση, ότι η Ρωσία κατανοεί την τις ανησυχίες του Ισραήλ, που προέρχονται «από τις χαοτικές επιθέσεις, κυρίως με αυτοσχέδιες ρουκέτες, που εξαπολύονται στην τύχη».

Η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δεν διάβασε τις δηλώσεις Μπάιντεν για την Κύπρο

H αναπληρωτής εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Μαρί Χάρφ, δεν υποχώρησε από την προχθεσινή της δήλωση ότι άλλο Ρωσία και άλλο Τουρκία και χθες -απαντώντας σε σειρά ερωτήσεων- ισχυρίστηκε ότι οι περιπτώσεις της τουρκικής εισβολής και κατοχής της Κύπρου και της ρωσικής ανάμειξης στις υποθέσεις της Ουκρανίας, που κατέληξε σε απόσχιση της Κριμαίας, είναι διαφορετικές (περιπτώσεις) για τις ΗΠΑ.Η κ. Χάρφ πρόβαλε ως ένα από τα επιχειρήματά της, ότι δεν καταρρίπτονται αεροσκάφη πάνω από την Κύπρο (!!!), ενώ είπε ότι είχε διαβάσει τις δηλώσεις του αντιπροέδρου Τζόζρφ Μπάιντεν, που ήσαν σαφέστατα θετικές και υπέρ της Κύπρου. Εϊναι φανερό ότι υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ του Λευκού Οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Ποιες χώρες και πόσο ωφελήθηκαν από το ευρώ;

Του Μανόλη Γ. Δρεττάκη*
Ενα ερώτημα που πολλές φορές και από πολλές πλευρές τίθεται είναι το ποια κράτη-μέλη της ευρωζώνης ωφελήθηκαν ή ζημιώθηκαν και πόσο από τη λειτουργία της. Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε μόνο μία από τις ωφέλειες ή ζημίες, δηλαδή τη βελτίωση ή την επιδείνωση του ισοζυγίου αγαθών και υπηρεσιών. Ουσιαστικά το ισοζύγιο αυτό αντανακλά το αν και κατά πόσο βελτιώθηκε η συνολική ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μιας χώρας, μια ανταγωνιστικότητα που εξαρτάται από την ποιότητα και τις τιμές των αγαθών και υπηρεσιών που παράγει σε σχέση με τις οικονομίες κρατών όλου του κόσμου.

Ο μύθος της Αργεντινής

Με πραγματική συγκίνηση διάβασα την είδηση που κατέκλυσε το (ελληνικό) Διαδίκτυο, ότι η Αργεντινή δείχνει τον δρόμο σωτηρίας των υπερχρεωμένων χωρών, καθώς με ένα δάνειο 7,5 δισ. δολαρίων από την Κίνα μπορεί πλέον να γυρίσει την πλάτη στα κερδοσκοπικά κοράκια. Η είδηση φυσικά παρέπεμπε και στην ελληνική περίπτωση, που δεν είχαμε το μυαλό να ζητήσουμε δανεικά από τους Κινέζους και παγιδευτήκαμε στο μνημόνιο. Δυστυχώς η αλήθεια ήταν διαφορετική. Υστερα από σχεδόν δέκα χρόνια σε διεθνή καραντίνα λόγω της χρεοκοπίας, η Αργεντινή πράγματι δέχθηκε επισκέψεις ηγετών του επιπέδου των προέδρων της Κίνας και της Ρωσίας.

«Ενδιάμεσοι σταθμοί» τα εθνικά κράτη κατά τους Γερμανούς

Εντυπωσιακός ο τίτλος άρθρου της δεξιάς γερμανικής εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» - πόσω μάλλον που ο συγγραφέας του άρθρου είναι ο Νόρμπερτ Μπλουμ, υπουργός διαρκώς στις κυβερνήσεις του χριστιανοδημοκράτη Χέλμουτ Κολ επί σχεδόν 17 χρόνια, από το 1982 ως το 1998: «Το εθνικό κράτος είναι μόνο ένας ενδιάμεσος σταθμός»! Πολύ ενδιαφέρουσες οι απόψεις του γηραιού πολιτικού, ο οποίος εκφράζεται με γερμανική ευθύτητα, χωρίς υπεκφυγές: «Το εθνικό κράτος δεν είναι θεόπεμπτο και επίσης δεν είναι το θεμέλιο της Ευρώπης, αλλά απλώς μόνο ένας ενδιάμεσος σταθμός της ευρωπαϊκής ιστορίας» υπογραμμίζει και συνεχίζει την ανάπτυξη των θέσεών του: «Δύο τάσεις θα καθορίσουν το μέλλον.