Υπάρχει μια υπεραπλούστευση, η οποία στηρίζει τις επιλογές μιας σχολής σκέψης στο Κυπριακό που στον βωμό της όποιας λύσης θυσιάζει τα κεκτημένα, που έχουν με κόπο και μόχθο αποκτηθεί. Υπάρχει μια λογική «υπερβάσεων» που επί της ουσίας αποκρατικοποιεί το κυπριακό κράτος. Αυτό γίνεται και μέσα από τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων, όπου το ψευδοκράτος θα εξασφαλίσει αναδρομική αναγνώριση και διά κάποιων ενεργειών στην καθημερινότητα. Κινήσεις και ενέργειες που κατατείνουν στην αποενοχοποίηση και ομαλοποίηση της κατοχής και αφαιρούν το κίνητρο για λύση από την άλλη πλευρά. Αντί να συμβάλλουν στην αποκατάσταση της ενότητας της Κύπρου οδηγούν στην αποδοχή της διαίρεσης ως λύσης. Ναι, αυτό γίνεται. Και γίνεται μέσα από μια πολιτική που είναι γεμάτη αντιφάσεις. Αναλώνονται δυνάμεις για να σταματήσει η μετάβαση μιας τ/κ αντιπροσωπείας στο εξωτερικό ή για την ακύρωση μιας πρόσκλησης και, από την άλλη, το κράτος κάνει τον τροχονόμο για επισκέψεις ξένων αξιωματούχων στον Ακιντζί.