Στο αεροπλάνο καθόταν δίπλα μου ένας μεσήλικας Αμερικανός με τη γυναίκα του. Δε μιλήσαμε καθόλου κατά την διάρκεια της πτήσης. Μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε, ένα χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπό του. Μου έγραψε σε ένα χαρτί μία λέξη και με ρώτησε: «Μήπως μπορείτε να μου πείτε πώς προφέρεται αυτή η λέξη;». Τη διαβάζω και λέω: «Βεβαίως: Παλαιοχώρα». «Εκεί πάτε;» τον ρώτησα, «στην Κρήτη;» Αρχίζει τότε να μου περιγράφει πως στα νιάτα του βρέθηκε τυχαία στην Κρήτη, έζησε κοντά στους ντόπιους, δίπλα στη θάλασσα, θυμάται τη φιλοξενία, την παρέα, τη ζωντάνια. Μετά από 30 χρόνια το όνειρο ζωής του να γυρίσει πίσω και να δείξει αυτή τη μακρινή γωνιά της γης γεμάτη αναμνήσεις στη γυναίκα του γίνεται πραγματικότητα. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά που μοιράζεται αυτές τις ωραίες στιγμές στην χώρα μας μαζί μου, μέχρι που γυρνά και με ρωτά: «Μήπως θα συμβεί κάποια αναταραχή, ένα Grexit, μήπως θα μείνουμε χωρίς λεφτά; Ανησυχούμε με τη γυναίκα μου».
Εγώ ο αστός πάω διαδήλωση στο Σύνταγμα.
Σιγά μην είσαι αστός! Ένας φτωχοφουκαράκος
είσαι, το πολύ στην απομέσα του συστήματος και στην κακή στην απέξω,
χολεριασμένος και μισάνθρωπος που πούλησες τη ζωή σου στη μαλθακία,
πέρασες δίπλα απ’ την αυτογνωσία και προσπέρασες.
Οι αστοί στην Ελλάδα, αγορίνα μου (ή καλή μου κοπέλα) είναι 1500 – 2000 άνθρωποι και δεν κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις. Στέλνουν αντ’ αυτών τα κορόιδα που δουλεύουν για την πάρτη τους, ή πιθικίζουν τους αστούς