Ενας κόσμος που φεύγει Τέτοιο ταξίδι δεν θα ξαναγίνει, τουλάχιστον όχι στο ορατό μέλλον

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΠΑΝΟΥ-Η εικόνα του Ομπάμα να μιλά στην Πνύκα για τη δημοκρατία θα ήταν μια ανεπανάληπτη στιγμή και κρίμα που τελικά δεν θα συμβεί. Δεν το θέλουν ο Ρουβίκωνας, οι Πυρήνες της Φωτιάς, ο Δήμος Καισαριανής, η ΛΑΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Διδασκαλική Ομποσπονδία και όσοι άλλοι καλούν σε κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας για την επίσκεψη του Αμερικανού απερχόμενου προέδρου. Είναι σαν αυτοματισμός. Στην ελληνική πολιτική μυθολογία ο πλανητάρχης εκπροσωπεί το κακό και την αιτία των δεινών μας. Και η ανάγνωση της διεθνούς πραγματικότητας παραμένει μονότονα ίδια παρόλο που στο μεταξύ έχουν έρθει τα πάνω κάτω και μολονότι τώρα πρόκειται για τον δημοφιλέστερο ηγέτη της Δύσης και για εκείνον που απορρίπτει το δόγμα Σόιμπλε για τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη.

«Εφαγε» τον Γιώργο Γεωργιάδη αλλά «χώνεψε» τον Γιάννη Πρετεντέρη

Συντάκτης: Δημήτρης Κανελλόπουλος

Ελληνική τηλεόραση, δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη για την παθογένειά της από την τύχη που επιφύλαξε σε δύο επιφανή στελέχη της. Η σύγκριση ενδεικτική φυσικά, υπάρχουν και άλλοι που θα μπορούσαν να αναφερθούν αντί για τον Γιάννη Πρετεντέρη.
Ο Γιώργος Γεωργιάδης που πέθανε το Σάββατο ήταν ένας original πολεμικός ανταποκριτής. Έζησε και κάλυψε δημοσιογραφικά πολλούς πολέμους και μάλιστα από την πρώτη γραμμή του πυρός. Η ελληνική τηλεόραση, αυτή η περίφημη ελληνική τηλεόραση, τον «έφαγε», τον απέβαλε, τον ξαπόστειλε.Ο Γιάννης Πρετεντέρης από την άλλη, λαμπρός σχολιαστής του Mega που συνομιλούσε με τους ξένους και συμφωνούσε μαζί τους να αποκρύπτει ειδήσεις, συνέχισε μέχρι πρότινος να πραγματοποιεί μία καθ' όλα επιτυχημένη και ασφαλή τηλεοπτική καριέρα.

Σταύρος Λυγερός, «Οι επαγγελίες του Τραμπ συνιστούν όχι απλώς φρένο στην παγκοσμιοποίηση, αλλά και ευθεία απειλή για την πανίσχυρη ολιγαρχία του χρήματος»

By ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑ on 13/11/2016

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το είδαμε στο ελληνικό και στο βρετανικό δημοψήφισμα, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Η αντισυστημική ψήφος είναι συνήθως βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι αριστεροί και οι αμφισβητίες των κοινωνικών κινημάτων.
Παρόλα αυτά, τόσο οι δημοσκόποι όσο και τα κατεστημένα Μίντια δεν έμαθαν το μάθημά τους. Συνέχισαν να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε στο 2006. Γι’ αυτό και συνεχώς διαψεύδονται παταγωδώς, γεγονός που συρρικνώνει περαιτέρω την ήδη μειωμένη αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ανταρσίας εναντίον των αρχουσών ελίτ.

Τραμπ και Ερντογάν

Τι αντίκρισμα ως προς την εξομάλυνση των σχέσεων ΗΠΑ -Τουρκίας μπορεί να έχουν οι τηλεφωνικές φιλοφρονήσεις Τραμπ - Ερντογάν; Είναι βέβαιο ότι τα όσα είπε το Σάββατο στη Wall Street Journal ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν μια ψυχρολουσία για τον Ερντογάν: Στόχος μας δεν είναι ο Ασαντ, αλλά το Ισλαμικό Κράτος, εναντίον του οποίου θα συνεργασθούμε με τη Ρωσία, υπογράμμισε ο Τραμπ.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Ταγίπ, η Τουρκία, η γεωγραφία και τα Flynnναφήματα των στρατηγών

Του Ιωάννη Σ. Θεοδωράτου Οι δύο πύργοι Τραμπ που βρίσκονται στην περιοχή Σισλί της Κωνσταντινουπόλεως, αποτέλεσαν τους πρώτους που οικοδομήθηκαν επί ευρωπαϊκού εδάφους από τον συνεταίρο του νυν Αμερικανού προέδρου Αϊντίν Ντογκάν ιδιοκτήτου του «cnn.turk», του ομωνύμου ομίλου ειδήσεων (Hurriyet, Millyet, Radikal κ.α). Ο συγκεκριμένος Τούρκος μεγιστάνας αποτέλεσε το «κόκκινο πανί» για τον Ερντογάν. Τον Ιούνιο του 2016 ο εκνευρισμένος πρόεδρος Ερντογάν ζήτησε επιτακτικώς την απομάκρυνση του επωνύμου «Τραμπ» από τα κτίρια, με το αιτιολογικό της αρνητικής στάσεως που είχε λάβει ο τότε υποψήφιος στο πλαίσιο δηλώσεών του κατά των μουσουλμάνων. Ο διεκδικητής του τίτλου του προστάτου των απανταχού σουνιτών μουσουλμάνων Ταγίπ Ερντογάν, μάλλον ανήκε σε εκείνους που θεωρούσαν ότι ο επιχειρηματίας Ντόναλντ Τραμπ δεν είχε πολλές πιθανότητες να κερδίσει στις προεδρικές εκλογές.

Τραμπ και Ερντογάν: Ο αντί-μουσουλμάνος και ο φανατικός ισλαμιστής μπορούν να συνεργαστούν;

Θα έχει πράγματι ενδιαφέρον να δούμε πως θα τα πάνε οι λαϊκιστές ηγέτης των Ηνωμένων Πολιτειών και της Τουρκίας, υπογραμμίζει ο αρθρογράφος Burat Bekdil στην εφημερίδα Χουριέτ, και σημειώνει. Θεωρητικά δεν θα πρόκειται για μια ομαλή σχέση καθώς θα συναναστρέφονται ένας άνθρωπος που πρότεινε απαγόρευση εισόδου των μουσουλμάνων στη χώρα του και ένας άλλος που κάποτε υποστήριξε πως η Αμερική ανακαλύφθηκε από μουσουλμάνους 300 χρόνια πριν τον Κολόμβο. Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να είναι ο Ερντογάν της Αμερικής και ο Ερντογάν μπορεί να είναι Τραμπ της Τουρκίας; Χωρίς αμφιβολία υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ τους περιλαμβανομένης της ομοψυχίας των οπαδών τους. Χωρίς αμφιβολία και οι δύο αποτελούν πρότυπο ισχυρού άνδρα στα μάτια των αδυνάτων, έχουν το αλάθητο σε ότι κάνουν και λένε, είναι ευφυείς άνθρωποι που αντιλαμβάνονται τι οι λιγότερο ευφυείς θέλουν να ακούσουν. Και οι δύο αρέσκονται στο να μηνύουν άλλους ανθρώπους, αγαπώνται ή μισούνται με πάθος από μερίδα των συμπατριωτών τους και του κόσμου. Το πραγματικό κοινό τους όμως είναι ότι αμφότεροι είναι ρεαλιστές.

Ο Μπάρακ, ο Ανδρέας και ο Αλέξης: Το οξυγόνο επιβίωσης της πρώτης αριστερής κυβέρνησης…

Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης
Η απροσδόκητη επίσκεψη του Μαύρου Πλανητάρχη στην Αθήνα έδωσε οξυγόνο επιβίωσης στην πρώτη αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας. Αρχικά, ο Λευκός Οίκος είχε διαλέξει την 17 Νοέμβρη σαν ημερομηνία άφιξης του Αμερικανού Προέδρου, κάτι που προκάλεσε εντύπωση, διότι οι Αμερικανοί δεν κάνουν τέτοια λάθη. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, ο Αμερικανός ηγέτης θα φτάσει την Τρίτη στην «Γενέτειρα της Δημοκρατίας»και θα συναντηθεί με τον Πρόεδρο Προκόπη Παυλόπουλο και τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Τα βασικά θέματα συζήτησης του Μπαράκ θα είναι η οικονομική κρίση, το προσφυγικό, το Κυπριακό, οι ελληνοαμερικανικές και ελληνοτουρκικές σχέσεις, η κατάσταση στη Συρία και άλλα διεθνή ζητήματα. Πληροφορίες από την Ουάσιγκτον αναφέρουν ότι ο κύριος λόγος της μετάβασης του Ομπάμα στην Αθήνα είναι να ζητήσει από τον, υποτιθέμενο φίλο του, Αλέξη να υποστηρίξει τον Πρόεδρο Αναστασιάδη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην κυοφορούμενη συμφωνία για επίλυση του Κυπριακού στην Ελβετία. Ο Αλέξης σίγουρα δεν είναι Ανδρέας και δεν πρόκειται να αρνηθεί την υποστήριξή του σε αυτή τη συμφωνία, μια και ο Μπαράκ θα του τάξει λαγούς με πετραχήλια. Στην αρχή της σχέσης τους υπήρξε μια ανησυχία της Ουάσιγκτον για την επιχείρηση προσέγγισης του Αλέξη με την Μόσχα, αλλά αυτή δεν κράτησε πολύ, όταν οι Αμερικανοί αντιλήφθηκαν ότι η κόκκινη (όπως την αποκαλούν) ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπεύθυνη για αυτή την πρωτοβουλία και η αποχώρησή τους από την κυβέρνηση του Αλέξη τους χαροποίησε και τους ηρέμησε. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ 

ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΕ ΤΡΑΜΠ Στείλε μας τον Γκιουλέν, ξέχνα τους Κούρδους!

Στο... στενό κορτάρισμα της νέας αμερικανικής ηγεσίας ποντάρει πλέον το καθεστώς του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, βομβαρδίζοντας τον Ντόναλντ Τραμπ με συγχαρητήρια μηνύματα, δημόσιες κολακείες και... αιτήματα φιλίας, στην προσπάθεια να εξασφαλίσει την απόλυτη (και χωρίς ανταλλάγματα) στήριξη των Αμερικανών.Οι Τούρκοι θα ήθελαν, ιδανικά, μια «λευκή επιταγή» από την Ουάσιγκτον που θα τους επιτρέπει να κάνουν κουμάντο στη γειτονιά τους όπως αυτοί κρίνουν πρόσφορο. Με τον Τραμπ στην προεδρία, θεωρούν ότι μπορούν να το επιτύχουν, και έτσι σπεύδουν να προετοιμάσουν το έδαφος. Και ενώ φλερτάρουν με τον Τραμπ, την ίδια ώρα τρίζουν παράλληλα και τα δόντια στους Ευρωπαίους.

Το εθνικό κράτος του Ντενκτάς, το ψεύτικο κράτος της αντιπολίτευσης

by nikosmoudouros

Η τουρκοκυπριακή δεξιά εφημερίδα Halkın Sesi 

στις 16 Νοεμβρίου 1983 με πρωτοσέλιδο τίτλο

 «Περιμένουμε αναγνώριση».
Για την τουρκοκυπριακή αντιπολίτευση όμως το
ζητούμενο δεν ήταν ποτέ αυτό.

Για την ανακήρυξη της «ΤΔΒΚ»

 «Χάρη στο Θεό τώρα έχω το κράτος μου, έχω τη χώρα μου, έχω το λαό μου», αναφωνούσε ο Ραούφ Ντενκτάς στις 17 Νοεμβρίου 1983 ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Μια φράση ιστορικής σημασίας που συμπυκνώνει σχεδόν όλες τις δυναμικές της διχοτόμησης που απελευθέρωσε μερικά χρόνια πριν η στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Μια φράση που την ίδια στιγμή επιδίωξε να νομιμοποιήσει με «ιερό τρόπο» την ύπαρξη ενός χωριστού λαού στο νησί, ο οποίος «χρειαζόταν» το δικό του κράτος. Η μονομερής ανακήρυξη της «ΤΔΒΚ» στις 15 Νοεμβρίου 1983, δεν αποτελεί μια απλοϊκή πράξη εμβάθυνσης της διχοτόμησης, σχεδιασμένης από την Άγκυρα και επιβεβλημένης στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα. Αντίθετα, η συγκεκριμένη εξέλιξη πρέπει να αντιμετωπιστεί στο σύνολο των πολύπλοκων δυναμικών της περιόδου, οι οποίες συμπεριλαμβάνουν τόσο την πολιτική και τις επιδιώξεις της Τουρκίας στην Κύπρο, όσο και τους στόχους της τότε τουρκοκυπριακής ηγεσίας. Είναι σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν που αξίζει τον κόπο να υπενθυμιστεί ότι η ανακήρυξη χωριστού κράτους στην Κύπρο έγινε μόλις τρία χρόνια μετά την επικράτηση του βιαιότερου στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Τουρκία, δηλαδή εκείνο της 12^ης Σεπτεμβρίου 1980.