By Νίκος Φωτόπουλος
Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστήμιο Δυτ. Μακεδονίας
Τους βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ στα κανάλια τα πέντε τελευταία χρόνια. Τους ακούω στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου καθημερινά. Τους διαβάζω στις εφημερίδες τα Σαββατοκύριακα. Πέφτω πάνω τους κάθε που «πλοηγούμαι» στο διαδικτυακό ωκεανό. Όσο και αν θέλω να κλείσω τα αυτιά και τα μάτια μου, αυτοί εκεί ! Να μου θυμίζουν το ρεαλισμό, την πειθαρχία στις αγορές, τη σιδερένια λογική του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, τη διάσωση των τραπεζών, τη σκληρότητα των δανειστών, την επίκληση «της επανάστασης του αυτονόητου» απέναντι στη ελληνική κακοδαιμονία…Ακόμα ακούω να αντηχεί η λαλιά τους σε τυχαίες και μη συναθροίσεις, να αναπαράγεται ο λόγος τους σχεδόν μονότονα, στερεοτυπικά. Χωρίς αμφιβολία φαίνεται πως όλα αυτά τα χρόνια επιχειρούν να καταστούν η συνείδηση του «μέσου Έλληνα» σε μια έρημη χώρα που για δεκαετίες ευδοκίμησε το χρεωμένο και καχεκτικό της Δημόσιο, οι λίγοι «έξυπνοι» και πλούσιοι της ιδιώτες, τα «πολιτικά αηδόνια» του ρουσφετιού, της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού.
Τους βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ στα κανάλια τα πέντε τελευταία χρόνια. Τους ακούω στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου καθημερινά. Τους διαβάζω στις εφημερίδες τα Σαββατοκύριακα. Πέφτω πάνω τους κάθε που «πλοηγούμαι» στο διαδικτυακό ωκεανό. Όσο και αν θέλω να κλείσω τα αυτιά και τα μάτια μου, αυτοί εκεί ! Να μου θυμίζουν το ρεαλισμό, την πειθαρχία στις αγορές, τη σιδερένια λογική του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, τη διάσωση των τραπεζών, τη σκληρότητα των δανειστών, την επίκληση «της επανάστασης του αυτονόητου» απέναντι στη ελληνική κακοδαιμονία…Ακόμα ακούω να αντηχεί η λαλιά τους σε τυχαίες και μη συναθροίσεις, να αναπαράγεται ο λόγος τους σχεδόν μονότονα, στερεοτυπικά. Χωρίς αμφιβολία φαίνεται πως όλα αυτά τα χρόνια επιχειρούν να καταστούν η συνείδηση του «μέσου Έλληνα» σε μια έρημη χώρα που για δεκαετίες ευδοκίμησε το χρεωμένο και καχεκτικό της Δημόσιο, οι λίγοι «έξυπνοι» και πλούσιοι της ιδιώτες, τα «πολιτικά αηδόνια» του ρουσφετιού, της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού.