By Νίκος Φωτόπουλος
Επίκουρος Καθηγητής Κοινωνιολογίας Πανεπιστήμιο Δυτ. ΜακεδονίαςΤους βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ στα κανάλια τα πέντε τελευταία χρόνια. Τους ακούω στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου καθημερινά. Τους διαβάζω στις εφημερίδες τα Σαββατοκύριακα. Πέφτω πάνω τους κάθε που «πλοηγούμαι» στο διαδικτυακό ωκεανό. Όσο και αν θέλω να κλείσω τα αυτιά και τα μάτια μου, αυτοί εκεί ! Να μου θυμίζουν το ρεαλισμό, την πειθαρχία στις αγορές, τη σιδερένια λογική του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού, τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας, τη διάσωση των τραπεζών, τη σκληρότητα των δανειστών, την επίκληση «της επανάστασης του αυτονόητου» απέναντι στη ελληνική κακοδαιμονία…Ακόμα ακούω να αντηχεί η λαλιά τους σε τυχαίες και μη συναθροίσεις, να αναπαράγεται ο λόγος τους σχεδόν μονότονα, στερεοτυπικά. Χωρίς αμφιβολία φαίνεται πως όλα αυτά τα χρόνια επιχειρούν να καταστούν η συνείδηση του «μέσου Έλληνα» σε μια έρημη χώρα που για δεκαετίες ευδοκίμησε το χρεωμένο και καχεκτικό της Δημόσιο, οι λίγοι «έξυπνοι» και πλούσιοι της ιδιώτες, τα «πολιτικά αηδόνια» του ρουσφετιού, της οικογενειοκρατίας και του νεποτισμού.
Τους νιώθω να χτίζουν όλο τον καιρό αυτόν μια ιδιότυπη «κοινωνική συνείδηση» που προέτρεψε πολλούς «πατριώτες» στη «διάσωση των οικονομιών τους» στις τράπεζες του εξωτερικού, χάρηκε με τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες των δημοσίων υπαλλήλων, ξεκαρδίστηκε με το κλείσιμο της ΕΡΤ, συμφώνησε με τις καταργήσεις σχολείων, επικρότησε το οριζόντιο κόψιμο των μισθών και των συντάξεων, τεκμηρίωσε τον ορθολογισμό της δημοσιονομικής εξυγίανσης πάνω στις απολύσεις των καθαριστριών, στις πενιχρές συντάξεις των ηλικιωμένων, στο βασικό μισθό των 586 ευρώ, στη σκληρή φορολόγηση εκείνων που δεν διαθέτουν άλλη επιλογή από το να δηλώνουν τα εισοδήματά τους ως «οι συνήθεις ύποπτοι» κάθε φορολογικής επιδρομής …
Ακόμα και σήμερα τους ακούω να υπεραμύνονται των πολιτικών που εφαρμοστήκαν τα τελευταία χρόνια, κι ας αποτυπώνεται, πέρα από την αδιάψευστη καθημερινή μας εμπειρία, ακόμα με στατιστικά δεδομένα, η ανοδική πορεία του δημόσιου χρέους, η αύξηση της ανεργίας, η μείωση της αγοραστικής δύναμης, το λουκέτο στις επιχειρήσεις, τα «κόκκινα» δάνεια, η απαξίωση της δημόσιας παιδείας και υγείας, η απελπισία και η εξαθλίωση των ανθρώπων της διπλανής πόρτας.
Είναι οι ίδιοι που σήμερα, ανερυθρίαστα, θριαμβολογούν πάνω στις διαπραγματευτικές δυσκολίες περιμένοντας με άγρια ηδονή είτε την υποτιθέμενη «ιδεολογική και πολιτική κωλοτούμπα», είτε τη συντριβή της χώρας προκειμένου να κλείσει «η αριστερή παρένθεση» ή «η υπόθεση της αριστεράς» για τα επόμενα πενήντα χρόνια.
Τους ακούω να προσβάλλουν τη δημόσια νοημοσύνη όταν επιχειρούν να παραπέμψουν, επιτιθέμενοι, στη συλλογική λήθη τις ευθύνες όλων εκείνων που για δεκαετίες έστησαν βιομηχανίες οργανωμένων συμφερόντων, προσλήψεων, ρουσφετιών και ωμών συναλλαγών, απαιτώντας να λυθεί σε μερικούς μήνες ο γόρδιος δεσμός μιας κοινωνικής και πολιτισμικής παθογένειας ολόκληρων δεκαετιών.
Είναι αυτοί που ως επαγγελματίες του δημόσιου λόγου αναπαράγουν τη ρητορική των δανειστών κουνώντας επιδεικτικά το δάχτυλο, επικαλούμενοι άλλοτε το ρεαλισμό των αγορών και την «απειρία» των νέων διαπραγματευτών κι άλλοτε ακόμα και την εθελόδουλη συμμόρφωση νοσταλγώντας την επιστροφή στις «παλιές καλές μέρες» των μνημονίων.
Είναι οι ίδιοι που μέσα στον χολερικό αχό της ανθρωπιστικής κρίσης δεν ίδρωσε το αυτί τους, αναμασώντας την τοξική προπαγάνδα μπροστά σε μικρόφωνα, κάμερες και έδρανα βουλευτικά προκειμένου να παραμείνουν άξιοι του μισθού τους και αντάξιοι των προσδοκιών των εντολοδόχων τους σε μια χώρα που κατέρρευσε δραματικά το βιοτικό επίπεδο της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών της.
Όχι! Εδώ δεν αξίζει καμία θεωρία συνομωσίας, καμία αναλυτική προσέγγιση που να εξιδανικεύει και να ερμηνεύει το ρόλο των πρωταγωνιστών αυτού του αξιοθρήνητου θιάσου. Κι αυτό γιατί κανένα ερμηνευτικό εργαλείο δεν μας επιτρέπει να υπερεκτιμούμε τα «έργα και τις ημέρες» των υπαλλήλων μιας συστημικής γραφειοκρατίας που με λυσσώδες πείσμα πασχίζει να διατηρήσει την κυριαρχία και τα προνόμιά της στο δημόσιο βίο της χώρας. Όσο ισχυροί και αν θέλουν να φαντάζουν, ζουν κι αυτοί ανάμεσά μας. Άνθρωποι γήινοι, καθημερινοί. Άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας: Κυριάκος, Άδωνις, Μάκης, Όλγα, Κώστας, Μπάμπης, Άρης, … τ’ όνομά τους το μικρό. Άνθρωποι, προβλέψιμα αναλώσιμοι που ο λόγος και το στίγμα τους είναι καταδικασμένα να χαθούν οριστικά μέσα στου κόσμου την ορμή και την ελπίδα μιας νέας Ελλάδας που έρχεται από το μέλλον…
Υ.Γ Το άρθρο είναι προϊόν δημιουργικής μυθοπλασίας. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις είναι απολύτως συμπτωματική…
LEAVE A REPLY