Σπύρος Λίτσας Η Ιστορία αντιμετωπίζει με σκληρότητα την αδυναμία διαχείρισης
του πολιτικού χρόνου, όπως επίσης και τη μη κατανόηση της μη συμβατικής
ροής αυτού από τον πολιτικό. Κάποτε είχαν ρωτήσει μία από τις κορυφαίες
πολιτικές προσωπικότητες του ελληνικού χώρου τον 20ό αιώνα, τον λόγιο
και φιλελεύθερο Παναγιώτη Κανελλόπουλο, γιατί αφήνει το καπέλο του πάνω
στο γραφείο του σε κάθε πολιτικό θώκο που αναλάμβανε. «Για να θυμάμαι
ότι σύντομα θα χρειαστεί να το φορέσω και να εγκαταλείψω τη θέση αυτή»!
Ασφαλώς
κάτι άλλο θα περίμενε κανείς από μια αθηναϊκή εφημερίδα οπως η
“Δημοκρατία”, φαίνεται όμως πως τα παλαιοκομματικά πάθη υπερισχύουν της
ευθύνης που όφειλε να επειδείκνυε σε θέματα τα οποία δεν προσφέρονται
ούτε για αντιπολίτευση (άραγε κατά τίνος;;), ούτε για να ικανοποιήσουν
μέτριας πνευματικότητας ή ακόμα και ανίκανους κομματικούς εγκάθετους
στην Αθήνα και ομοϊδεάτες τους στα Τίρανα τύπου Σαλί Μπερίσα.