Ιερουσαλήμ θέλουν να… ελευθερώσουν, είναι επικίνδυνοι

Οι Τούρκοι έχουν ένα πολύ διαφορετικό τρόπο να κατανοούν το τι συνιστά κατοχή και κατάληψη μιας πόλης. Ο κανόνας των Τούρκων είναι πολύ απλός. Αν μια πόλη, τουρκική ή μουσουλμανική πέσει, είναι κατάληψη. Αν μια μη μουσουλμανική πόλη πέσει είναι κατάκτηση.
Του Burak Bekdil
ΠΗΓΗ: The Gatestone Institute, November 13, 2014
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας
Για παράδειγμα, οι Τούρκοι ακόμα νομίζουν ότι η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1453 δεν συνιστά κατοχή. Ήταν κατάκτηση. Σε ομιλία του το 2012, ο τότε πρωθυπουργός Ερντογάν είχε πει: «Όπως ακριβώς η Μέκκα ή το Κάιρο και η Κωνσταντινούπολη είναι πόλη του κορανίου». Στην πραγματικότητα το κοράνι δεν αναφέρει καμία πόλη, αλλά αυτό δεν τον απασχολεί.

«Κατάκτηση», κατά τον ανώτατο κληρικό της Τουρκίας, καθηγητή Μεχμέτ Γκορμέζ, «δεν σημαίνει την κατοχή εδαφών ή την καταστροφή πόλεων και φρουρίων. Κατάκτηση είναι η κατάκτηση των καρδιών». Γι’ αυτό, προφανώς, ο ίδιος συμπλήρωσε : «Στην ιστορία μας ποτέ δεν ασκήσαμε κατοχή. Μόνο κατακτήσαμε, προσπαθώντας να δώσουμε το φως του Ισλάμ και το πνεύμα του κορανίου».

"Η σύνοδος που μπορεί να κρύβει προβλήματα"

Πλήθος άρθρων , αναλύσεων και αναφορών έχουν καταδείξει την παράνοια της Τουρκικής διπλωματίας , της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας , της Τουρκίας ως χώρα γενικότερα και της τουρκικής κοινωνίας ειδικότερα. Η Τουρκική κοινωνία είναι καχύποπτη προς όλα τα αλλά έθνη και προς όλες τις άλλες χώρες..Η Εξωτερική πολιτική της παρουσιάζει ένα πάθος πρός την συνομωσιολογία .Η Εσωτερική της πολιτική στραμμένη σε ενα ανελέητο κυνήγι μαγισσών .Ως σύνολο η Τουρκία μετά απο  μια δεκαετία  βιώνει τον απόλυτο θρυμματισμό των νεο-οθωμανικών σχεδιασμών της και την καταβαράθρωση του κύρους της στο διεθνές γίγνεσθαι. Παρόλα αυτά η Τουρκία ως σύνολο δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από το τραύμα της κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , απο τα αίτια που την προκάλεσαν , απο την υστέρηση της και την δομική καχεκτικότητα της απο τον παντουρκισμό ως κυρίαρχη ιδεολογία και τον νεοθωμανικό πανισλαμισμό της. Ουδείς λογικός άνθρωπος δύναται να σκεφθεί κατα συνέπεια πως ο Αχμέτ Νταβουτογλου η αλεπού της Τουρκικής διπλωματίας δύναται να ξεφύγει απο την πεπατημένη που ορίζουν οι σταθερές της

Η σύνοδος που μπορεί να κρύβει προβλήματα

Σάββας ΚαλεντερίδηςΑν και το έχουμε ξαναγράψει αρκετές φορές σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, ακριβώς επειδή είναι εξαιρετικά κρίσιμη η γεωπολιτική συγκυρία, είμαστε υποχρεωμένοι να το επαναλάβουμε για άλλη μια φορά.Τα σύνορα, οι επιρροές και οι γεωπολιτικές ισορροπίες που χαράχτηκαν με βάση τη συμφωνία Sykes-Pikot και τις επακολουθείσασες συμφωνίες, με κυριότερη για τον Ελληνισμό και τα ελληνοτουρκικά τη Συνθήκη της Λωζάννης, έναν αιώνα μετά τίθενται σε σκληρότατη δοκιμασία και θα πρέπει να παρακολουθούμε κάθε λεπτό τις εξελίξεις στην περιοχή της Μεσοποταμίας, της Μέσης Ανατολής και της Αν. Μεσογείου, γιατί αυτές -ούτως ή άλλως- θα επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο θα συνεχίσει να υφίσταται ως κράτος κυρίως η Κύπρος αλλά και η Ελλάδα.

Τέσσερις διδαχές στη χώρα της κρίσης

Σπύρος ΛίτσαςΤι μας έχουν διδάξει τα χρόνια της κρίσης, από το διάγγελμα στο Καστελόριζο έως και σήμερα;

Πρώτον, ότι οι κρίσεις ευνοούν τον φανατισμό. Βέβαια, η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Τα υπαρκτά οικονομικά προβλήματα που ταλανίζουν όλους μας, η άνοδος της ανεργίας και η συνολικότερη μετάβαση από το εργασιακό -μερικά προστατευτικό- περιβάλλον των δεκαετιών 1990 και 2000 στο αδυσώπητα αντιουμανιστικό του πρώτου τετάρτου του 21ου αιώνα οδήγησαν χιλιάδες στο μέγιστο πολιτικό σφάλμα υποστήριξης της Ακροδεξιάς. Περιοχές όπως το Σάντερλαντ στη βόρεια Αγγλία ή το Ρουμπέ στη βόρεια Γαλλία με τους skinheads στους δρόμους δείχνουν πόσο εύκολα εκκολάπτονται το αβγό του φιδιού, ο αντισημιτισμός, ο ρατσισμός και η ομοφοβία σε περιβάλλοντα όπου οι ορίζοντες είναι κλειστοί και το σκοτάδι έχει τη δύναμη να επιβάλλει τη δική του αφωνία στις συλλογικές διεργασίες και στην ατομική εξέλιξη. Από την πρώτη κυριολεκτικά ημέρα της «δημοκρατίας» γράφω σε αυτή εδώ τη στήλη ότι η Ελλάδα δεν έχει την «πολυτέλεια» στην αφροσύνη της ρήξης. Κι αυτό γιατί έχουμε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της νεοτερικής ύπαρξής μας συγκρουόμενοι οι μεν με τους δε, καταστρέφοντας υποδομές και οδηγώντας γενιές άξιων και λαμπρών μυαλών στον βίαιο θάνατο, στα ξερονήσια και στις εξορίες. Αυτός ο τόπος για να πάει μπροστά χρειάζεται σύμπνοια, χαμηλούς τόνους και ορθολογισμό.

Το διπλό κουκούλωμα στο Αιγαίο

Από την ΚΥΡΑ ΑΔΑΜ

Τρία εικοσιτετράωρα έχουν παρέλθει από τα πρωτοφανή επεισόδια καταδίωξης μέσα στο FIR Αθηνών μέχρι... τη Μύκονο πολιτικού αεροσκάφους της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας -την πρώτη φορά πάνω από τη Χίο και τη δεύτερη φορά πάνω από το Καστελόριζο- από 2 σχηματισμούς τουρκικών F-16, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω έχουν παραχωρηθεί στο ΝΑΤΟ και δεν έδρασαν με εθνικό τουρκικό καπέλο.

Και όμως, η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να ποιείται την νήσσαν και να μην καταγγέλλει αμέσως την Τουρκία στους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς, τον ICAO (που απαγορεύει ρητώς την καταδίωξη οποιουδήποτε ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ αεροσκάφους από στρατιωτικά αεροσκάφη) και τον ΟΗΕ (για ωμή παραβίαση εθνικής κυριαρχίας).

Η απομόνωση της Τουρκίας, κίνδυνοι και ευκαιρίες Ο Ελληνισμός δεν μπορεί παρά να δει σοβαρούς κινδύνους, αλλά και μεγάλες ευκαιρίες

Του ΑΝΔΡΕΑ Ν. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Εξειδικεύοντας το δόγμα του στρατηγικού βάθους και των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες της χώρας, σε μια ομιλία του, τον Απρίλιο του 2012, ο τότε υπουργός των Εξωτερικών και σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου δεν άφηνε αμφιβολίες.

Προσδιόριζε ως άμεσο στόχο της τουρκικής πολιτικής τη μετεξέλιξη της χώρας του σε «παγκόσμια δύναμη» και προεξοφλούσε «συνάντηση με τους αδελφούς στις χώρες που χάθηκαν». Η νεοοθωμανική άρχουσα τάξη, με επικεφαλής τον Ταγίπ Ερντογάν, οραματιζόταν μια Τουρκία που μετεξελίσσεται σε νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία και δεν σταματούσε πουθενά. Φιλοδοξούσε να παραμερίσει το συριακό καθεστώς, στήριζε τους σουνίτες του Ιράκ και του Λιβάνου, υποστήριζε τη Χαμάς, επένδυε στην άνοδο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο, την Τυνησία και τη Λιβύη. Επιχειρούσε, ταυτόχρονα, ανοίγματα στη Βουλγαρία και την Αλβανία, ενώ δεν δίσταζε να προκαλεί το Ισραήλ, να περιφρονεί την Ευρώπη και να αντιπαρατίθεται στις ΗΠΑ.
Μόλις δύο χρόνια από τότε, η Τουρκία κατέληξε να περιβάλλεται από περισσότερους εχθρούς παρά από φίλους

Ο κρίσιμος Δεκέμβριος Σαμαρά με την Τουρκία

Αλέξανδρος Τάρκας 

Η υψηλότατου ρίσκου απόφαση της κυβέρνησης για τη σύγκληση του Γ’ Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας  - Τουρκίας, τον Δεκέμβριο στην Αθήνα, βρίσκεται στην ορθή κατεύθυνση. Διότι η διεξαγωγή διαλόγου αποτελεί το μοναδικό μέσο διατήρησης ειρηνικών σχέσεων με οποιονδήποτε προκλητικό γείτονα και τη μόνη μέθοδο απόδειξης των καλών προθέσεών σου έναντι τρίτων. Ασφαλώς, τα κρίσιμα ορόσημα από το 1973 (δημοσίευση τουρκικών χαρτών αμφισβήτησης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας) και το 1995 (ψήφισμα της Εθνοσυνέλευσης για casus belli, αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα 12 ν.μ.), έως το 1996 (Ιμια) και το 2007-2009 (έναρξη υπερπτήσεων σε ελληνικά κατοικημένα νησιά και δήθεν αβλαβείς διελεύσεις ως τη νότια Εύβοια) δείχνουν ότι η Αγκυρα σπάνια σέβεται συμφωνίες ή την υψηλού επιπέδου επικοινωνία με την Αθήνα.

Η ΑΠΕΙΛΗ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ Μια γροθιά Αλ Κάιντα και Ισλαμικό Κράτος

Τις δυνάμεις τους ενώνουν Αλ Κάιντα και Ισλαμικό Κράτος για να πολεμήσουν τους αντιπάλους τους στη Συρία,  σύμφωνα με δήλωση αξιωματούχου της συριακής αντιπολίτευσης κι ενός οπλαρχηγού των στασιαστών της Συρίας στο «Associated Press».

Η ανακοίνωση της συνεργασίας τους έρχεται λίγες ώρες αφότου ο αρχηγός του αμερικανικού επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων, Μάρτιν Ντεμπσέι, μιλώντας σε επιτροπή του Κογκρέσου,  άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο αποστολής χερσαίων δυνάμεων στο Ιράκ. Ο Ντέμπσεϊ δήλωσε χαρακτηριστικά ότι θα εξέταζε το ενδεχόμενο να αναπτυχθεί περιορισμένος αριθμός αμερικανικών δυνάμεων δίπλα στις ιρακινές.H εκεχειρία μεταξύ της Αλ Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία και Ισλαμικού Κράτους επιτεύχθηκε σε συνάντηση που είχαν υψηλόβαθμα στελέχη των οργανώσεων σε αγροτόσπιτο στη βόρεια Συρία την προηγούμενη εβδομάδα. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πηγές, η συνάντηση έγινε στις 2 Νοεμβρίου, όπου και οι δύο πλευρές, συμφώνησαν να μπει ένα τέλος στις πολύμηνες μεταξύ τους μάχες.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΟΙ ΚΟΥΡΔΟΙ ΤΟΥ Β. ΙΡΑΚ Ζώντας με έναν άστατο γείτονα

Η αρνητική εικόνα της Τουρκίας στα μάτια της κοινής γνώμης του βορείου Ιρακ, λόγω της διαδεδομένης εντύπωσης ότι η Αγκυρα κρατά αποστάσεις από την τραγωδία στο Κομπάνι, αλλά και η απογοήτευση που προκάλεσε στις κουρδικές πολιτικές ηγεσίες η τουρκική στάση όταν οι τζιχαντιστές έφτασαν πολύ κοντά στο Ερμπίλ, έχουν δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα αμηχανίας στις σχέσεις της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδισταν με την Τουρκία.

Ωστόσο, ο ρεαλισμός κυριαρχεί στο ιρακινό Κουρδιστάν, και στο Ερμπίλ δεν εκφράζονται σοβαρές ανησυχίες για το μέλλον των σχέσεων της Τουρκίας με το βόρειο Ιράκ. Με την προϋπόθεση ωστόσο πάντα ότι το Κομπάνι δεν θα πέσει στα χέρια των τζιχαντιστών.

Συμφωνία Βαγδάτης-Κούρδων για τις εξαγωγές πετρελαίου

Όπως δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών του Ιράκ, η Βαγδάτη συμφώνησε να ξεκινήσει και πάλι τις πληρωμές των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων του βόρειου κουρδικού θύλακα, ενώ από την πλευρά τους οι Κούρδοι θα προσφέρουν ημερησίως περίπου 150.000 βαρέλια αργού στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό. Εκπρόσωπος των Κούρδων αποσαφήνισε πάντως πως η ημιαυτόνομη κουρδική ζώνη δεν τον έλεγχο των εξαγωγών του πετρελαίου της. Σε συμφωνία για το ζήτημα του πετρελαίου κατέληξαν η κυβέρνηση του Ιράκ και ο ημιαυτόνομος κουρδικός θύλακας στο βόρειο τμήμα της χώρας, όπως ανακοίνωσε σήμερα Πέμπτη ο ιρακινός υπουργός Οικονομικών Χοσιάρ Ζεμπαρί.

Η «τελική λύση» των τζιχαντιστών για τους χριστιανούς

Υπό διωγμό η χριστιανική κοινότητα στις χώρες που επελάυνει ο τζιχαντισμός. Οι σκληρές επιλογές μεταξύ του χειμώνα στον καταυλισμό και της λαθρομετανάστευσης στην Ευρώπη. Τα αδιέξοδα σε Ιράκ, Συρία και Αίγυπτο.

Δεν ενεπλάκησαν στις πολιτικές συγκρούσεις. Ζούσαν ειρηνικά και με ασφάλεια στα σπίτια τους. Κατέληξαν όμως πρόσφυγες σε διάφορες χώρες, στη χειρότερη επιχείρηση εκκαθάρισης που βίωσε ποτέ η Μέση Ανατολή. Πρόκειται για τους χριστιανούς του Ιρακ και της Συρίας που κατοικούσαν σε περιοχές που κατελήφθησαν απο τους ισλαμιστές και οι οποίοι ζουν πλέον σε προσφυγικούς καταυλισμούς..Σύμφωνα με υπολογισμούς μη κυβερνητικών οργανώσεων, ο χριστιανικός πληθυσμός του Ιράκ είναι περίπου 350 χιλιάδες ενώ οι χριστιανοί της Συρίας πριν ξεσπάσει ο εμφύλιος και η επέλαση των τζιχαντιστών αντιπροσώπευαν το 8-10% του πληθυσμού. Σήμερα κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με αξιόπιστους αριθμούς.Χιλιάδες χριστιανοί του Ιράκ και της Συρίας έχουν ξεσπιτωθεί και έχουν πλέον πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς. Η εκκλησία χαρακτηρίζει την κατάσταση που επικρατεί ως γενοκτονία των Χριστιανών του Ιράκ.

Ο πλανήτης δεν θα ζήσει νέο «ψυχρό πόλεμο»

Ο Μ. Γκορμπατσόφ φοβάται αναγέννηση του ψυχρού πολέμου. Ο Φ. Στήβενς απαντά «καμία σχέση». Το 1989 ο κομμουνισμός έχασε. Δεν υπάρχει επιστροφή. Η ΕΣΣΔ ήταν υπερδύναμη. Η σημερινή Ρωσία είναι επικίνδυνη, αλλά φθίνουσα περιφερειακή δυναμη.

Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ προειδοποιεί ότι ο πλανήτης απειλείται με επανάληψη του ψυχρού πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Δύσης. Ο ηγέτης που προήδρευσε κατά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, κάνει λάθος. Ο ψυχρός πόλεμος ήταν μια διεθνής αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο πολιτικά και οικονομικά συστήματα. Επί πολλές δεκαετίες, ο κόσμος ζούσε στην σκιά της πυρηνικής αυτοκαταστροφής. Το 1989 ο κομμουνισμός έχασε. Δεν υπάρχει επιστροφή. Η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν έχει εναλλακτική ιδεολογία να πουλήσει. Το αυτοκρατορικό στυλ του Ρώσου προέδρου έχει σίγουρα τους θαυμαστές του ανάμεσα στους λαϊκιστές ξενοφοβικούς της δυτικής Ευρώπης. Αλλά για να πούμε την αλήθεια, δεν υπάρχει αγορά κάπου αλλού στον κόσμο για το οικονομικό και πολιτικό μοντέλο της Μόσχας. Η Σοβιετική Ένωση ήταν υπερδύναμη. Η σημερινή Ρωσία είναι μια επικίνδυνη, αλλά φθίνουσα περιφερειακή δύναμη.
Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά είναι σχετικά. Ο κ. Πούτιν θέλει να εξασφαλίσει εδάφη και επιρροή σε πρώην σοβιετικά εδάφη. Απαιτεί «σεβασμό». Αλλά μολονότι η προσάρτηση της Κριμαίας και η εισβολή στην ανατολική Ουκρανία αποτελούν σοβαρή πρόκληση για την παγκόσμια τάξη, δεν ανταποκρίνονται επαρκώς στον ορισμό της υπαρξιακής απειλής.

Τα 100χρονα της προσάρτησης της Κύπρου ...στη Βρετανική Αυτοκρατορία

«Ίσως ήλθε ο καιρός για το Ηνωμένο Βασίλειο να αναθεωρήσει τη μέχρι σήμερα πολιτική κατευνασμού προς την Τουρκία και την πολιτική του να μετατρέψει την Κυπριακή Δημοκρατία σε μια δικοινοτική και διζωνική ομοσπονδία. Αμφότερες οι πολιτικές του είναι κατά πολύ ξεπερασμένες και με ημερομηνία λήξεως».
Στις 5 Νοεμβρίου 2014 ολοκληρώθηκε ένας αιώνας από την 5η Νοεμβρίου 1914, όταν το Ηνωμένο Βασίλειο προσάρτησε την Κύπρο στη Βρετανική Αυτοκρατορία. Στα 100χρονα αυτά ήταν αφιερωμένη η ιστορική ομιλία του Δρος και μη εξασκούμενου δικηγόρου, στο Τμήμα Νομικής του Πανεπιστήμιου του Hertfordshire, το βράδυ της 5ης Νοεμβρίου τρέχοντος. Τον ομιλητή εισήγαγε ο γνωστός καθηγητής Robert Holland του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και την εκδήλωση έκλεισε με σύντομο χαιρετισμό του ο καθηγητής David Holton, επικεφαλής του Τμήματος Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ υπό την αιγίδα του οποίου (τμήματος) έγινε και η εκδήλωση.

Debate για την εξωτερική πολιτική της χώρας ανάμεσα σε Κουμουτσάκο και Ήσυχο

Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που θα πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα στο νέο διεθνές περιβάλλον βρέθηκε στο επίκεντρο συζήτησης που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων με τη συμμετοχή του υπεύθυνου Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστα Ήσυχου και του γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού και Επικοινωνίας της ΝΔ, Γιώργου Κουμουτσάκου.
«Η ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας είναι ο μεγάλος ασθενής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» επισήμανε ο κ. Κουμουτσάκος, και αυτό, όπως ανέφερε ήταν εμφανές τόσο σε ό,τι αφορά την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, όσο και στην κρίση στην Ουκρανία. Σχετικά με τις πρόσφατες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά ο κ. Κουμουτσάκος σημείωσε ότι η προσπάθεια να μην εμπλακούμε σε ένα σπιράλ κρίσεων ήταν η σωστή στάση, τονίζοντας ότι «η πρώτη προτεραιότητα μιας εξωτερικής πολιτικής πρέπει να είναι μια σταθερή κυβέρνηση στο εσωτερικό».

Πάσα από Μόσχα και Πεκίνο στον Αναστασιάδη

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Μόσχα και Πεκίνο διαμήνυσαν προς τη Λευκωσία ότι στηρίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία να ασκεί χωρίς εμπόδια τα αναφαίρετα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Σύμφωνα με πληροφορίες, τα δυο κράτη-μέλη των πέντε μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, απαντώντας στην επιστολή που είχε στείλει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης προς τους διεθνείς παίκτες για να καταγγείλει τις τουρκικές προκλήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ, διατύπωσαν με σαφή τρόπο τη δικής τους στάση. Στάση, η οποία είναι προδήλως υποστηρικτική προς την κυπριακή πλευρά. Υπενθυμίζεται συναφώς ότι παρόμοια θέση έχει διατυπώσει και η Γαλλία. Αντίθετα, η Ουάσινγκτον, η οποία διαφημίζει ότι είναι «στρατηγικός εταίρος» με τη Λευκωσία, μέχρι σήμερα αποφεύγει να καταδικάσει τις τουρκικές παράνομες ενέργειες.
Ο Ρώσος πρέσβης στη Λευκωσία, Stanislav Osadchiy, με οδηγίες από το Κρεμλίνο,  μετέφερε προς την κυβέρνηση τη διαβεβαίωση της Μόσχας ότι υποστηρίζει τη θέση αρχών για το σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου.

Ισλαμοποίηση των Σκοπίων σε πλήρη εξέλιξη, του Ιωάννη Μιχαλέτου

Η διαδικασία "Ισλαμοποίησης" των Σκοπίων-ΠΓΔΜ, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ταυτόχρονα με την "Ντε Φάκτο" Αλβανοποίηση της χώρας. Μεταξύ 2000 και έως τη σήμερον,περί τα 450 τεμένη έχουν ανεγερθεί στη χώρα αυτή,εκ των οποίων τα 150 στην πρωτεύουσα τα Σκόπια και στο Τέτοβο. Με μέσο όρο κατασκευής του καθενός να εκτιμάται σε 1 εκ, Δολάρια σε μια χώρα με συνολικό ΑΕΠ για το 2013 περί τα 10 Δις Δολάρια, γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι η κατασκευή τεμένων αποτελεί μια από τις βασικές οικονομικές δραστηριότητες.

Από το Κομπάνι στην Τρίπολη!

Τη φυγή προς τα εμπρός φαίνεται ότι επιλέγουν οι Ερντογάν - Νταβούτογλου, που όχι μόνον δεν μπορούν να προωθήσουν την ατζέντα τους στη Μέση Ανατολή, αλλά ούτε να επηρεάσουν την πολιτική της Ουάσιγκτον. Αναμειγνύονται προκλητικά στη Λιβύη και δυσχεραίνουν, αν δεν βραχυκυκλώνουν, την πίεση του διεθνούς παράγοντα για αναζήτηση πολιτικής συμβιβαστικής λύσης με τα δύο κέντρα εξουσίας που βρίσκονται στη χώρα.Τρία χρόνια μετά την ανατροπή του Καντάφι, η Λιβύη είναι σε μία δυναμική τριχοτόμησης σε Κυρηναϊκή και Τριπολιτάνια στην παράκτια περιοχή και στο Φεζάν της περίκλειστης ενδοχώρας, μία δυναμική που απειλεί να αποσταθεροποιήσει όχι μόνον τη Βόρεια, αλλά και την Υποσαχάρια Αφρική. Στην Τρίπολη της Λιβύης υπάρχει μια αυτοανακηρυχθείσα κυβέρνηση που στηρίζεται από τους Ισλαμιστές, την οποία δεν αναγνωρίζει η διεθνής κοινότητα, καθώς η νόμιμη προηγούμενη κυβέρνηση έχει καταφύγει στο Τομπρούκ της Κυρηναϊκής.