Δίνεις άνθρωπο, σου επιστρέφουν μια κασιούα με οστά. Κάποτε ούτε καν όλα....
Πριν
μερικούς αιώνες ο Σαίξπηρ σε μια δραματική σκηνή στον περίφημο Άμλετ
διατύπωσε ακριβώς το ανείπωτο. Πως είναι να αντικρίζεις ξαφνικά ένα
γνωστό και αγαπημένο πρόσωπο το οποίο έχασες για χρόνια. Να αντικρίζεις
όμως ότι έχει απομείνει μετά το θάνατο: τα οστά. Αλίμονο ο θάνατος να
είναι πρόωρος. Πριν της ώρας του. Και άδικος. Χωρίς ουσιαστικά λόγο.