>Μύχιοι πόθοι και στόχοι της σημερινής ισλαμιστικής τουρκικής ηγεσίας«Μια μέρα, με τη βοήθεια του Αλλάχ, το Χαλέπι, η Χομς, η Ράκα και η Δαμασκός θα απελευθερωθούν... Οι πόλεις μας χωρίστηκαν. Το Τελ Αμπιάντ χωρίστηκε από το Ακτσκαλέ, το Σουρούκ από το Κομπάνι και το Ρας αλ Αΐν από το Τσεϊλανπιλάρ. Όμως οι δεσμοί μεταξύ τους ποτέ δεν έσπασαν». Τα πιο πάνω λόγια αποτελούν απόσπασμα από την ομιλία του Τούρκου Πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου, που έγινε την περασμένη βδομάδα σε περιοχή της νοτιοανατολικής Τουρκίας, για να τιμήσει την πόλη Σαλινούφρα και τη συνεισφορά της στον «Αγώνα Ανεξαρτησίας» της Τουρκίας, κατά των ιμπεριαλιστών και αποικιοκρατών, πριν από 100 περίπου χρόνια.
Η συγκεκριμένη πόλη, κατά τον Τούρκο ηγέτη, και συνέβαλε στον «αγώνα»
αυτό, αλλά και ευτύχησε να απολαμβάνει όλα αυτά τα χρόνια τα οφέλη της
ελευθερίας της, διότι βρίσκεται μέσα στην επικράτεια της «μητέρας
πατρίδας», δηλαδή της Τουρκίας. Σε αντίθεση, οι υπόλοιπες πόλεις στις
οποίες αναφέρθηκε -αλλά και άλλες που υπονοούσε- ζουν, σήμερα, με «αίμα
και δάκρυα», διότι έμειναν, με τις τότε δόλιες μεθοδεύσεις των
ιμπεριαλιστών, εκτός των συνόρων της «μητέρας πατρίδας».
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, ενώ έχουν περάσει δεκαπέντε σχεδόν χρόνια
από την κυριαρχία των ισλαμιστών στην Τουρκία, τέτοιου είδους
τοποθετήσεις, αντιλήψεις και νοοτροπίες, που εκφράζουν τους μύχιους
πόθους αλλά και τους στόχους της σημερινής ισλαμιστικής Τουρκίας,
θεωρούνται από εμάς ως «γραφικές». Θεωρούνται άνευ πολιτικής σημασίας
και περιεχομένου και ότι ο μόνος λόγος που κατά καιρούς διατυπώνονται
είναι για σκοπούς εσωτερικής κατανάλωσης.
Το φαινόμενο αυτό δεν περιορίζεται σε Ελλάδα και Κύπρο. Κυριαρχεί και
στην Εσπερία. Και αυτό το κάνει περισσότερο επικίνδυνο για εμάς -για τον
ελληνισμό- διότι οι πολιτικοί μας ταγοί, επειδή ακριβώς αδυνατούν να
παράξουν αυτόνομη πολιτική σκέψη -επειδή ετεροπροσδιορίζονται- θεωρούν
κάθε τι δυτικής προέλευσης ως θέσφατο. Η λογική τους είναι ότι αφού έτσι
το αντιλαμβάνονται στη Δύση, έτσι πρέπει να είναι. Δεν μπορεί να
υπάρχει άλλη ερμηνεία και πραγματικότητα. Και με την πραγματικότητα αυτή
πρέπει να πορευτούμε και να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τις
προκλήσεις του 21ου αιώνα.
Έτσι το αντιλαμβάνεται ο George Friedman, για παράδειγμα, ο μεγάλος
Αμερικανός «γκουρού» της μεταψυχροπολεμικής εποχής και ιδρυτής της
δεξαμενής σκέψης Stratfor (Strategic Forecasting). Στο όνομα του
συγκεκριμένου αναλυτή -και επιφανούς πρώην μέλους των αμερικανικών
υπηρεσιών- πίνουν νερό σχεδόν οι πάντες και όλα τα Υπουργεία Εξωτερικών
και Άμυνας των νατοϊκών χωρών -και οι μυστικές τους υπηρεσίες-
πληρώνοντας, ταυτόχρονα, και χιλιάδες δολάρια ως συνδρομητές της
υπηρεσίας του από την οποία, παρεμπιπτόντως, πρόσφατα αποχώρησε για να
φτιάξει μια άλλη... καλύτερη, προφανώς.
Κατά τον George Friedman ο Ερντογάν δεν είναι «τρελός», δεν έχει
«ξεφύγει» και δεν έχει «ξεκουτιάνει», μια αντίληψη που τείνει να γίνει
«συμβατική σοφία» στον δυτικό κόσμο, λόγω της πολιτικής του
«αμετροέπειας» και συμπεριφοράς μέσα στη χώρα του και στο εξωτερικό.
Κατά τον Friedman, που θεωρεί την Τουρκία ως τον «ομφαλό της Γης -κάτι
που επηρεάζει αισθητά τη κρίση του- ο Ερντογάν είναι «μεθοδικός και
πανέξυπνος, χωρίς όμως έχει καμία ηθική αναστολή». Υπάρχει, κατά τον
Αμερικανό αναλυτή, μέθοδος στην τρέλα του και στους κατά καιρούς
εκβιασμούς του- όπως π.χ. την περίοδο αυτή με το προσφυγικό ζήτημα και
την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συμπεριφορά του, κατά τον Friedman, είναι
«μακιαβελική», δηλαδή δυτικής κοπής και τίποτα άλλο. Αν τη δούμε μέσα
από το πρίσμα του δυτικού πολιτικού ρεαλισμού και κυνισμού, τότε
μπορούμε να την κατανοήσουμε και, ανάλογα, να την αντιμετωπίσουμε,
εφόσον βέβαια αυτή αντιστρατεύεται τα συμφέροντά μας. Αυτή, η κυρίαρχη
πλέον δυτική αντίληψη για τη συμπεριφορά του Ερντογάν και παρομοίως του
Νταβούτογλου, είναι μια λανθασμένη διάγνωση. Είναι λανθασμένη διότι
αγνοεί, παντελώς, την καταλυτική σημασία και το ρόλο του Ισλάμ και της
αρχής του tawhid στην οικοδόμηση και διαμόρφωση της κοσμοθεωρίας
«weltanschauung» του διδύμου Ερντογάν- Νταβούτογλου. Τι είναι το tawhid;
Είναι το άλφα και το ωμέγα του ισλαμικού (σουνιτικού) πιστεύω, δηλαδή
της απόλυτης μοναδικότητας του Θεού όπως αυτή αποδίδεται στα τέσσερα
εδάφια της Σούρας 112 του θεόπνευστου Κορανίου, γνωστής ως Σούρα ελ
Ιχλάς (Η Ειλικρίνεια, Απόλυτη Πίστη ). Κατά τη Σούρα αυτή «Ο Θεός
(Αλλάχ) Είναι Ένας και Μοναδικός, Είναι Απόλυτος, Αιώνιος (απ' αυτόν όλα
τα πλάσματα έχουν ανάγκη), Ποτέ δεν γέννησε και ποτέ δεν Γεννήθηκε, Και
δεν υπάρχει κανείς Όμοιός Του». Μόνο αυτή τη μορφή μονοθεϊσμού
αποδέχεται το σουνιτικο-φονταμενταλιστικό Ισλάμ, του διδύμου
Ερντογάν-Νταβούτογλου.
Στο στόχαστρο και η Δαμασκός
Από την αρχή αυτή του tawhid προκύπτουν πολιτικές συνέπειες, με
κυρίαρχη αυτή της ενότητας της πίστης και των πιστών. Είναι γύρω από την
αρχή του tawhid που οικοδομείται, στηρίζεται και ασκείται η εξωτερική
πολιτική της ισλαμιστικής Τουρκίας. Ο Πρόεδρος Ερντογάν, όπως και ο
υποτελής του Νταβούτογλου είναι, πρωτίστως, ζηλωτές μουσουλμάνοι. Είναι
πολιτικοί και πνευματικοί τζινχαντιστές.
Και το γεγονός αυτό έχει τις δικές του πολιτικές συνέπειες. Όσοι
αγνοούν το θεμελιακό αυτό γεγονός κάνουν λανθασμένη διάγνωση ως προς
την κινούσα δύναμη και αφετηριακή αρχή της εξωτερικής πολιτικής της
σημερινής Τουρκίας. Έχουν δηλαδή λανθασμένη θεώρηση για τα πράγματα και,
συνεπώς, αδυνατούν να αποκωδικοποιήσουν την πολιτική γλώσσα του Ισλάμ,
όπως αυτή εκφέρεται από το τζιχαντιστικό δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου
και το ισλαμιστικό τους σινάφι, στο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης.
«Μια μέρα λοιπόν, με τη βοήθεια του Αλλάχ θα απελευθερωθούν η Δαμασκός»
κ.λπ. Προφανώς πριν εκατό χρόνια ο Αλλάχ είχε άλλα στο μυαλό του και
δεν επέτρεψε την «απελευθέρωση και την ενσωμάτωση» της Δαμασκού κ.λπ.
-όπως έκανε στην περίπτωση της Σαλινούφρα- στη «μητέρα πατρίδα» και επί
Γης προστάτιδα του Ισλάμ, την Τουρκία του Νταβούτογλου.
Υπό την ομπρέλα του τούρκικου χαλιφάτου
Ο Αλλάχ, τότε, δεν «κοιμήθηκε», όπως συχνά συμβαίνει με το δικό μας Θεό. Απλά δεν δέησε, για δικούς του λόγους -που δεν μπορεί ένας πιστός όπως ο ευσεβής Νταβούτογλου να αμφισβητήσει- να επιτρέψει την «απελευθέρωση» των περιοχών αυτών. Όμως η πίστη πάντοτε ανταμείβεται και μια μέρα θα έλθει η πολυπόθητη απελευθέρωση και όλοι οι πιστοί θα τεθούν κάτω από μια ομπρέλα, αυτή του «αλά Τούρκα» Χαλιφάτου.
Τι λέει λοιπόν ο... ποιητής; Μας λέει πως η μήτρα του αραβικού εθνικισμού (και σοσιαλισμού) η Δαμασκός, που απελευθερώθηκε ("Id al-Fath") την 1η Οκτωβρίου 1918, με ολόκληρο τον πληθυσμό να βρίσκεται στους δρόμος και να ζητωκραυγάζει αλλόφρονα, υποδεχόμενος τους απελευθερωτές από τον οθωμανικό ζυγό -την τουρκοκρατία δηλαδή- παραμένει μέχρι σήμερα «σκλαβωμένη». Και μια μέρα σύντομα και με τη βοήθεια του Αλλάχ θα την απελευθερώσει κάποιος «Ερντογάν» μαζί με κάποιον «Νταβούτογλου». Η Δαμασκός κ.λπ. «θα καταχτηθούν, θα "ενσωματωθούν στην αλά Τούρκα Ούμα (κοινότητα των πιστών) και θα αποδοθεί, επί τέλους θεϊκή, δηλαδή, ισλαμική, δικαιοσύνη».
Ποιος όμως, ειδικά στη Λευκωσία, σήμερα, αποτολμά να προβληματιστεί γύρω από το μείζον αυτό ζήτημα; Ότι δηλαδή η όποια «λύση» του Κυπριακού, υπό τα σημερινά δεδομένα, δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο μέσα από την αρχή του tawhid; Η αλά Τούρκα ισλαμοποίηση της Κύπρου είναι ante portas. Και το εργαλείο της είναι η πολιτική της λεγόμενης δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας. Μόνο μέσω της ΔΔΟ θα μπορέσουν οι ισλαμιστές της Άγκυρας να ξανακατακτήσουν, εκ των έσωθεν τούτη τη φορά και με την ενεργή συνεργασία των δικών μας «προθύμων» την Κύπρο προς δόξα του (σουνίτη) Αλλάχ.
Τις βλέπουμε στην καταβάθρωση της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, ειδικά στην αραβική Μέση Ανατολή, περιοχή που κατά την νταβουτογλιανή θεώρηση συνιστά το κατ´εξοχήν «στρατηγικό βάθος» της Τουρκίας. Τις βλέπουμε και στη εσωτερική πολιτική. Η αναβάθμιση του Νταβούτογλου σε πρωθυπουργό της χώρας αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι η «Νέα Τουρκία» οικοδομείται στη βάση αρχών και αξιών όχι απλώς ξένων αλλά και απροκάλυπτα εχθρικών έναντι της Δύσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για Κύπρο και Ελλάδα. Το δε πρόγραμμα για τη «Νέα Τουρκία» αποσκοπεί, κατά δημόσια παραδοχή του νέου Πρωθυπουργού, στο κλείσιμο της «ενενηκονταετούς παρένθεσης», όπως χαρακτήρισε την κεμαλική περίοδο εκκοσμίκευσης ο Νταβούτογλου. Ο δε Πρόεδρός του, όπως και αυτός διατύπωσε δημόσια, φιλοδοξεί το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης να κυβερνά την Τουρκία το 2071, ημερομηνία που θα σηματοδοτεί χιλιετία από τη εμφάνιση των εξισλαμισμένων Τούρκων στη Μικρά Ασία (μάχη του Μάνζικερτ κατά των Βυζαντινών).
Υπό την ομπρέλα του τούρκικου χαλιφάτου
Ο Αλλάχ, τότε, δεν «κοιμήθηκε», όπως συχνά συμβαίνει με το δικό μας Θεό. Απλά δεν δέησε, για δικούς του λόγους -που δεν μπορεί ένας πιστός όπως ο ευσεβής Νταβούτογλου να αμφισβητήσει- να επιτρέψει την «απελευθέρωση» των περιοχών αυτών. Όμως η πίστη πάντοτε ανταμείβεται και μια μέρα θα έλθει η πολυπόθητη απελευθέρωση και όλοι οι πιστοί θα τεθούν κάτω από μια ομπρέλα, αυτή του «αλά Τούρκα» Χαλιφάτου.
Τι λέει λοιπόν ο... ποιητής; Μας λέει πως η μήτρα του αραβικού εθνικισμού (και σοσιαλισμού) η Δαμασκός, που απελευθερώθηκε ("Id al-Fath") την 1η Οκτωβρίου 1918, με ολόκληρο τον πληθυσμό να βρίσκεται στους δρόμος και να ζητωκραυγάζει αλλόφρονα, υποδεχόμενος τους απελευθερωτές από τον οθωμανικό ζυγό -την τουρκοκρατία δηλαδή- παραμένει μέχρι σήμερα «σκλαβωμένη». Και μια μέρα σύντομα και με τη βοήθεια του Αλλάχ θα την απελευθερώσει κάποιος «Ερντογάν» μαζί με κάποιον «Νταβούτογλου». Η Δαμασκός κ.λπ. «θα καταχτηθούν, θα "ενσωματωθούν στην αλά Τούρκα Ούμα (κοινότητα των πιστών) και θα αποδοθεί, επί τέλους θεϊκή, δηλαδή, ισλαμική, δικαιοσύνη».
Ποιος όμως, ειδικά στη Λευκωσία, σήμερα, αποτολμά να προβληματιστεί γύρω από το μείζον αυτό ζήτημα; Ότι δηλαδή η όποια «λύση» του Κυπριακού, υπό τα σημερινά δεδομένα, δεν μπορεί να προκύψει παρά μόνο μέσα από την αρχή του tawhid; Η αλά Τούρκα ισλαμοποίηση της Κύπρου είναι ante portas. Και το εργαλείο της είναι η πολιτική της λεγόμενης δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας. Μόνο μέσω της ΔΔΟ θα μπορέσουν οι ισλαμιστές της Άγκυρας να ξανακατακτήσουν, εκ των έσωθεν τούτη τη φορά και με την ενεργή συνεργασία των δικών μας «προθύμων» την Κύπρο προς δόξα του (σουνίτη) Αλλάχ.
Τις βλέπουμε στην καταβάθρωση της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, ειδικά στην αραβική Μέση Ανατολή, περιοχή που κατά την νταβουτογλιανή θεώρηση συνιστά το κατ´εξοχήν «στρατηγικό βάθος» της Τουρκίας. Τις βλέπουμε και στη εσωτερική πολιτική. Η αναβάθμιση του Νταβούτογλου σε πρωθυπουργό της χώρας αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι η «Νέα Τουρκία» οικοδομείται στη βάση αρχών και αξιών όχι απλώς ξένων αλλά και απροκάλυπτα εχθρικών έναντι της Δύσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για Κύπρο και Ελλάδα. Το δε πρόγραμμα για τη «Νέα Τουρκία» αποσκοπεί, κατά δημόσια παραδοχή του νέου Πρωθυπουργού, στο κλείσιμο της «ενενηκονταετούς παρένθεσης», όπως χαρακτήρισε την κεμαλική περίοδο εκκοσμίκευσης ο Νταβούτογλου. Ο δε Πρόεδρός του, όπως και αυτός διατύπωσε δημόσια, φιλοδοξεί το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης να κυβερνά την Τουρκία το 2071, ημερομηνία που θα σηματοδοτεί χιλιετία από τη εμφάνιση των εξισλαμισμένων Τούρκων στη Μικρά Ασία (μάχη του Μάνζικερτ κατά των Βυζαντινών).
