Νίκος Τσούλιας Πρώτη φορά στην ιστορία της εκπαίδευσης της μεταπολιτευτικής περιόδου
έχουμε το εξής φαινόμενο. Κάθε ημέρα δίνεται κάποια συνέντευξη ή κάποια
δήλωση του Υπουργού Παιδείας ή της Αναπληρωτή Υπουργού Παιδείας.Υπάρχει άραγε μια πληθωριστική εκπαιδευτική πολιτική ή ένας
μεταρρυθμιστικός οργασμός ή συνεχή μέτρα αντιμετώπισης των καθημερινών
προβλημάτων των σχολείων και των πανεπιστημίων; Από πουθενά δεν
τεκμηριώνεται κάτι τέτοιο – αντίθετα βρισκόμαστε στον «αστερισμό» της
εφαρμογής διαδοχικών μνημονίων, που σημαίνει περιοριστική πολιτική,
περικοπές δαπανών, μηδενισμός επενδύσεων, περιστολή των εκπαιδευτικών
λειτουργιών. Και με δεδομένη αυτή τη γκρίζα εικόνα στη δημόσια
εκπαίδευση θα περίμενε κανείς τη φειδωλή εμφάνιση των αρμόδιων Υπουργών.
Κι όμως, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο!
Η
εσωστρέφεια που μας έχουν επιβάλλει οι κυβερνήσεις της κρίσης δεν μας
αφήνει να αντιληφθούμε το σημαντικό “παιχνίδι” που βρίσκεται σε εξέλιξη
στην περιοχή. Οι εξελίξεις στη Τουρκία,στη Μέση Ανατολή, στη βόρεια
Αφρική, αλλά και στα Βαλκάνια αντιμετωπίζονται …ως δευτερεύοντα θέματα
από τα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις της τελευταίας εξαετίας εμφανίζονται
περίπου ως απλοί θεατές.Από την εκλογή του Γ. Παπανδρέου και μετά, οι αγωνίες των πολιτικών αρχηγών περιορίζονται στο …σύνδρομο του Ιζνογκούντ!