Μια Δημοκρατία χωρίς Κράτος: Το κουρδικό παράδειγμα της Ροζιάβα

by nikosmoudouros

Στις 19 Ιουλίου 2016 θα γιορταστεί η επέτειος της «επανάστασης της Ροζιάβα» (Rojava). Τη συγκεκριμένη μέρα το 2012, η πόλη Κομπάνε στα βόρεια της Συρίας πέρασε στο διοικητικό και πολιτικό έλεγχο του κουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD). Το 2014 η διαδικασία ολοκληρώθηκε όταν στο διοικητικό επίπεδο ενοποιήθηκαν τα τρία καντόνια Κομπάνε – Άρφιν – Τζίζιρε που συναποτελούν σήμερα την αυτόνομη περιοχή της Ροζιάβα. Για τους Κούρδους της περιοχής και όχι μόνο, η 19^η Ιουλίου 2012 συμβολίζει την έναρξη των προσπαθειών για μια νέα ζωή. Καθόλου τυχαία άλλωστε, η επιτυχής αντιμετώπιση των απειλών από το «Ισλαμικό Κράτος» τα τελευταία χρόνια επανέφεραν στο πολιτικό λεξιλόγιο την Ροζιάβα, με τρόπο που να την μετατρέπουν σε ένα νέο εθνικό-κουρδικό επίκεντρο. Η κουρδική λέξη «Ροζιάβα» παραπέμπει στη λέξη «Δύση». Περιγράφει το δυτικό Κουρδιστάν, δηλαδή τη σημερινή περιοχή της βόρειας Συρίας. Συνεπώς η ιδιαίτερα φορτισμένη ιστορία της συγκεκριμένης γεωγραφίας, καθώς και οι τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, καθιστούν αναγκαία μια πιο προσεκτική ματιά στις δυναμικές των γεγονότων.

Η χούντα έπεσε… οι νόμοι της μένουν!

by nikosmoudouros

Η έκτακτη ανάγκη στην Τουρκία, οι αντιφάσεις και η κοινωνική ρευστότητα

Η απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία απέτυχε, αλλά οι μετασεισμοί που προκάλεσε συνεχίζουν να τροφοδοτούν τις μεγάλες αντιφάσεις της χώρας. Ένα πραξικόπημα έχει στόχο την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών, οι οποίοι όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση είχαν ήδη διαβρωθεί προηγουμένως.

Δοκιμάζεται το "φλερτ" Erdogan με την αντιπολίτευση

Του Κώστα Ράπτη-Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα γνωρίσματα της κατάστασης που προέκυψε στην Τουρκία μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου είναι το (άγνωστο σε περισσότερο ομαλούς καιρούς) πνεύμα συνεννόησης που προέκυψε μεταξύ των κυβερνώντων και των μεγάλων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Βέβαια, αυτού του τύπου η νέα "εθνική ενότητα” επιδεικτικά αποκλείει το φιλοκουρδικό κόμμα HDP και συνολικά το κουρδικό στοιχείο –ωστόσο, ακόμη και έτσι, το καθεστώς του Tayyip Erdoğan έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί, ιδίως προς διεθνή κατανάλωση, την εικόνα της πάνδημης στήριξής του απέναντι στις επιβουλές των επίδοξων πραξικοπηματιών.

Το μεγάλο τουρκικό παζάρι και οι ανατροπές ισορροπιών

Του Κώστα Ράπτη

Το παζάρι είναι σκληρό και διεξάγεται σχεδόν δημόσια, καθώς η Τουρκία μετατρέπει την ίδια της την αποσταθεροποίηση σε διαπραγματευτικό όπλο. Η Μόσχα έχει μόνο να κερδίσει. Η Ουάσιγκτον έχει τη δυνατότητα να μη χάσει. Το Λονδίνο διατρανώνει την διακριτότητά του. Όμως η Ευρώπη των "27”, και μαζί της η Ελλάδα, κινδυνεύει να καταγράψει άλλη μία μεγάλη αποτυχία.

Τι διεκδικεί εντέλει από τις ΗΠΑ ο Erdogan;

Του Κώστα Ράπτη-Η ανάπτυξη 7.000 Τούρκων αστυνομικών, με βαρύ οπλισμό και τεθωρακισμένα οχήματα, περιμετρικά της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ, στην επαρχία των Αδάνων, τα ξημερώματα της Κυριακής ήταν μια κίνηση που υπογραμμίζει την συνεχιζόμενη διάθεση της τουρκικής κυβέρνησης να ρίχνει σκιές στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ – πόσω μάλλον που συνοδεύθηκε από τη διαρροή (και μάλιστα στην κεμαλιστικής τοποθέτησης εφημερίδα Hurriyet του ομίλου Dogan) πληροφοριών για ενδεχόμενη απόπειρα νέου πραξικοπήματος.

Η Αμερική και η Ρωσία κρατούν τα κλειδιά της Ευρασίας και του μέλλοντος της Τουρκίας

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΡΙΒΑ Η υπερδραστηριότητα στη Μέση Ανατολή, επανήλθε καθώς από ό,τι φαίνεται ο Ταγίπ Ερντογάν είχε μια πράγματι λαμπρή ιδέα, να χρησιμοποιήσει ένα ελεγχόμενο (αν όχι προβοκατόρικο) πραξικόπημα. Στην πολιτική, ένας ελιγμός μπορεί να είναι πράγματι πολύ ευφυής και να προξενεί θαυμασμός. Παρόλα αυτά, η πολιτική είναι –μεταξύ άλλων- και η τέχνη του αποτελέσματος. Από στρατηγικής άποψης, ο Ερντογάν, έβαλε στην τελική τροχιά την Τουρκία για την οποία είχαμε πει πως από τις πρόσφατες εκλογές, η τουρκική κοινωνία επέλεξε να συνηγορήσει άθελά της στο δέσιμο της θηλιάς που επιμελώς στήνει ο απολυταρχικός ηγέτης. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία, συνιστούν την μπάρα ισορροπίας μιας περιοχής που έχει τουλάχιστον τέσσερα μεγάλα κράτη σε αστάθεια και που ασφαλώς, αλληλεπιδρούν και επηρεάζουν τις αποφάσεις των δύο αυτών μεγάλων δυνάμεων (Ουκρανία, Τουρκία, Συρία, Λιβύη).

1979 Τεχεράνη, 2016 Κωνσταντινούπολη Του Νίκου Στέλγια

Ας ξεκινήσουμε με τις διαφορές. Σε ταξικό επίπεδο, το Ιράν της δεκαετίας 70΄ διαφέρει σε πολλά σημεία από την Τουρκία του σήμερα. Ο κλήρος, ο οποίος διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο σε ότι αφορά την διακοπή της στρατηγικής συνεργασίας του Ιράν με την Δύση στην σημερινή Τουρκία δεν είναι ιδιαίτερα ισχυρός. Επίσης, σε αντίθεση με την ιρανική αστική τάξη, η τουρκική αστική τάξη διατηρεί πολύ πιο στενούς δεσμούς με την Δύση και τις ΗΠΑ. Επιπροσθέτως υπάρχουν και μια σειρά πολιτισμικών, ιστορικών και διπλωματικών παραγόντων που φέρνουν την Τουρκία κοντά στην Δύση και η ανάλυση των οποίων ξεπερνά τα στενά όρια αυτού του μικρού άρθρου γνώμης.

Οι στρατηγοί δεν συμφωνούν με τον Ερντογάν «Σπασμωδικές οι κινήσεις της Κυβέρνησης Ερντογάν» Του Νίκου Στέλγια

Τα υψηλόβαθμα στελέχη του τουρκικού στρατού δεν συμφωνούν με τους τελευταίους χειρισμούς του Προέδρου Ρετζέπ Ταγγίπ Ερντογάν και της κυβέρνησης Μπιν Αλί Γιλντιρίμ. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει η Κ με βάση την πληροφόρηση της από τους κόλπους των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Στρατιωτικοί που διατηρούν στενές σχέσεις με τον πρώην Επιτελάρχη Ισίκ Κοσάνερ, ο οποίος παραιτήθηκε από τα καθήκοντα του πριν από λίγα χρόνια, δηλώνουν ότι τα τελευταία βήματα της κυβέρνησης σχετικά με τον τουρκικό στρατό είναι λανθασμένα. «Με σπασμωδικές κινήσεις η κυβέρνηση επιχειρεί να ελέγξει τον στρατό. Αυτές οι ενέργειες δεν πρόκειται να φέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Απεναντίας, ανοίγουν τον δρόμο για την αποδυνάμωση και τον αποσυντονισμό των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων», τονίζει καλά πληροφορημένη πηγή από τους κόλπους του τουρκικού στρατού. Η πηγή μας δεν συμφωνεί και με τον κλοιό που έχουν σχηματίσει Τούρκοι πολίτες γύρω από τα στρατόπεδα του τουρκικού στρατού. «Καλλιεργούν αισθήματα μίσους και μισαλλοδοξίας την στιγμή που η περιοχή έχει ανάγκη έναν ισχυρό νατοϊκό τουρκικό στρατό», καταλήγει η πηγή μας.

Ανεβαίνουν οι τόνοι στο Κουρδικό Χακκάρι και Σίρνακ επαναπροσδιορίζονται ως δήμοι από την τουρκική Κυβέρνηση Του Νίκου Στέλγια

Στον απόηχο της αποτυχημένης απόπειρας πραξικοπήματος, οι τόνοι στο Κουρδικό Ζήτημα σκαρφαλώνουν σε επικίνδυνα επίπεδα. Μια νέα πρωτοβουλία της κυβέρνησης, έρχεται να δώσει νέες διαστάσεις στο Κουρδικό Ζήτημα.
Η τουρκική κυβέρνηση ανακοινώνει το πρωί της Τρίτης μια αμφιλεγόμενη απόφαση. Συγκεκριμένα, η Άγκυρα επαναπροσδιορίζει ως δήμους δυο μεγάλες κουρδικές επαρχίες. Από τώρα και στο εξής, το Χακκάρι και το Σίρνακ δεν θα είναι επαρχίες, αλλά δήμοι. Στις δυο επαρχίες, στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, το κουρδικό κίνημα είχε σημειώσει ιστορική επιτυχία. Η κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) λοιπόν, αποφασίζει να «τιμωρήσει» τους ψηφοφόρους αυτών των εκλογικών επαρχιών.

Απειλή ή μπλόφα;

Μπορεί ο Ερντογάν να εκβιάσει τη Δύση, ΗΠΑ και ΕΕ, με την απειλή της προσέγγισης με τη Ρωσία και του ανοίγματος της στρόφιγγας των προσφυγικών ροών; 'Η για να θέσουμε αλλιώς το ερώτημα, μπορεί να απειλείς ότι στην πράξη θα εγκαταλείψεις το ΝΑΤΟ όταν τις πρώτες μέρες μετά το αποτυχόν πραξικόπημα ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Κέρι, στη διάρκεια κοινής συνέντευξής του στις Βρυξέλλες με την επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της ΕΕ, Μογκερίνι, απείλησε τον Ερντογάν με αποβολή της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ αν δεν γίνουν σεβαστοί οι κανόνες της Δημοκρατίας;