20 χρόνια μετά την άνανδρη δολοφονία του Θεόφιλου

Από: Nικόλας Ζαννέττος Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την στυγερή δολοφονία του αγωνιστή Θεόφιλου Γεωργιάδη. Το ετήσιο μνημόσυνο του δολοφονηθέντος Θεόφιλου Γεωργιάδη, τελέστηκε σήμερα στον Ιερό Ναό Αποστόλου Ανδρέα στο Πλατύ Αγλαντζιάς.

Ήταν λίγο μετά τις 10 το βράδυ της Κυριακής 20 Μαρτίου 1994, όταν έξω από το σπίτι του στην οδό Θουκυδίδου στην Αγλαντζιά, οι στυγεροί δολοφόνοι του έστησαν καρτέρι. Μόλις κατέβηκε από το αυτοκίνητο του, πυροβολήθηκε πέντε φορές με πιστόλι 9 χιλιοστών.

Ο κύβος ερρίφθη προχθές Πέμπτη από τη Μέρκελ στην ομιλία της στη Βουλή με την υιοθέτηση σκληρής γλώσσας απέναντι στη Μόσχα για την Ουκρανία, μια κίνηση πλήρους εναρμόνισης με την Ουάσιγκτον. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το Βερολίνο δεν είχε και άλλη επιλογή: Κάθε διαφοροποίηση, κάθε κίνηση για διαμεσολάβηση - παρεμβολή της Γερμανίας στον διμερή διάλογο Κέρι - Λαβρόφ θα είχε μόνο ζημίες και κανένα κέρδος.Ζημία πρώτη: Λονδίνο και Παρίσι θα πλειοδοτούσαν σε σκληρή στάση για να κατοχυρώσουν τη θέση τους ως προνομιακοί συνομιλητές της Ουάσιγκτον σε θέματα Ασφάλειας στην Ευρώπη.Ζημία δεύτερη: Στα μάτια της Πολωνίας και των τριών βαλτικών χωρών η Γερμανία θα πρόβαλλε σαν δύναμη εξαρτημένη από την προμήθεια φυσικού αερίου, άρα αφερέγγυα ως προς την όποια εγγύηση και προστασία των χωρών της περιοχής.

Πεθαίνοντας για την Ελλάδα

Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη.Συμπληρώνονται 57 χρόνια από τη θυσία του Ευαγόρα ΠαλληκαρίδηΣτις 14 Μαρτίου 1957, ο εραστής της ελευθερίας της Κύπρου, ο νεότερος εκ των απαγχονισθέντων από τους Βρετανούς αποικιοκράτες, καταδικάζεται σε θάνατο δι' απαγχονισμού και εκτελείται

Σήμερα, ενώ όλοι κοιτάζουν αλλού, από την Ουκρανία σε διάφορα σημεία της υφηλίου, αναζητώντας τρόπους επιβίωσης του υπαρξιακού μας σαρκίου, οφείλουμε έστω επ’ ολίγον να στρέψουμε τη θύμηση, τη σκέψη και τον αναστοχασμό μας σε εκείνους που θυσιάστηκαν για την πνευματική μας ύπαρξη, για να υπάρχουμε και να αισθανόμαστε ότι δικαιούμαστε να διεκδικούμε το ύψιστο αγαθό της ανθρώπινης ύπαρξης, που λέγεται ελευθερία. Αυτοί που θυσιάστηκαν για το αγαθό της ελευθερίας είναι η ζωντανή ιστορία μας, από την οποία μπορούμε να αντλούμε δύναμη στον αγώνα μας να μην αλλοτριωθούμε και να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως Έλληνες.

Το Ποτάμι μέσα μας Αγγελική Σπανού,

Ηταν κάτι περισσότερο από ξάφνιασμα. Η απόφαση του Σταύρου Θεοδωράκη να περάσει στην άλλη όχθη, ως αρχηγός ενός νέου κόμματος, έγινε για πολλούς ζήτημα προσωπικό, έγινε θέμα στις συζητήσεις της παρέας, έγινε και αφορμή για σκέψεις σχετικά με τα όρια ανάμεσα στο πολιτικό “είναι” και στο πολιτικό “φαίνεσθαι¨. Γι αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι σηκώθηκε αμέσως φασαρία, ακούστηκαν υπερβολές και διατυπώθηκε κριτική πριν ακόμη αρθρωθεί πολιτικός λόγος, μόνο με αφορμή τις προθέσεις και τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου προσώπου που εγκατέλειψε την ασφάλεια της μαγνητοσκόπησης για να εκτεθεί “ζωντανά” σε ένα κοινό μεγαλύτερο και πιο δύσκολο από αυτό της υπερεπιτυχημένης εκπομπής “Πρωταγωνιστές”.

Η αθεράπευτη ρωσοφιλία του ελληνοκυπριακού αντιφιλελευθερισμού Ρένα Χόπλαρου,

Μια παράπλευρη απώλεια της κρίσης στην Ουκρανία (ασήμαντη βέβαια σε σχέση με το χάος που βιώνουν οι άνθρωποι εκεί) ήταν το ανασήκωμα του πέπλου ηθικής ανωτερότητας που κάλυπτε το πρόσωπο πολλών πολέμιων του ιμπεριαλισμού και του μιλιταρισμού. Από τις αντιδράσεις τους απέναντι στη στάση της Ρωσίας παρουσιάστηκε ανάγλυφη η υποκρισία τους, η υπό όρους αγωνιστικότητά τους. Επίσης, δεν έλειψαν και οι εξομολογήσεις απροϋπόθετης ρωσοφιλίας από τους συνήθεις ύποπτους κάθε ανορθολογισμού, από τους αεροψεκασμούς, στον Σώρρας και τις προφητείες του Παΐσιου. Πρόκειται όμως για δύο διακριτά φαινόμενα, που απαιτούν ξεχωριστή εξέταση, ή συνδέονται μέσα στην αριστεροδέξια ετερογένειά τους; Είμαι της άποψης ότι, δεδομένων των διαφορετικών ιδεολογικών παραδόσεων από τις οποίες πηγάζουν, οι δυο αυτές δοξολογήσεις της ρωσικής στάσης στην Ουκρανία συναντιόνται στον κοινό αντιδυτικισμό τους, στην κοινή τους αλλεργία στον φιλελευθερισμό και τη δημοκρατία.

Ελλάδα και Ουκρανική κρίση

Σάββας Καλεντερίδης Στο άρθρο μας της Παρασκευής χαρακτηρίσαμε κοσμοϊστορικά τα γεγονότα που συμβαίνουν στην Ουκρανία, γιατί από τη μια πλευρά η Δύση περιορίζει την επιρροή του ρωσικού παράγοντα στην Ευρώπη, και μάλιστα σε μια χώρα στρατηγικής σημασίας για τα συμφέροντα της Μόσχας και με ιστορικούς δεσμούς με τη Ρωσία, όπως η πατρίδα του επικού Κοζάκου Ταράς Μπούλμπα.Τα χαρακτηρίζουμε κοσμοϊστορικά γιατί στην ουσία τώρα κλείνει το κεφάλαιο της διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης, με τη Δύση να ολοκληρώνει την επιχείρηση αποδυνάμωσης και απώθησης του ρωσικού παράγοντα από την Ευρώπη, που ξεκίνησε την επόμενη της λήξης του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και να «στριμώχνει» τη Ρωσία στα σύνορά της, με μόνο προπύργιο πλέον στην Ευρώπη τη Λευκορωσία του Αλεξάντερ Λουκασένκο και τον θύλακο του Καλίνινγκραντ.

Αυτοεπιβεβαιούμενες προφητείες και ευχές

Το επιχείρημα που «έπαιξε» πολύ αυτές τις εβδομάδες, υπό τη μορφή αυτοεπιβεβαιούμενης προφητείας και ευχής, με αφορμή τη βαθιά κρίση στην Ουκρανία είναι η δήθεν επανέναρξη του Ψυχρού Πολέμου. Προφανώς και δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι η Ρωσική Ομοσπονδία αποτελεί το γέννημα της ήττας της Σοβιετικής Ενωσης το 1989 και της διάλυσής της το 1991. Η σημερινή Ρωσία είναι μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη με ισχυρό στρατό, πυρηνικό οπλοστάσιο και μια κοινωνικοπολιτική ηγεσία που παράγει πρωτογενή πλούτο και επιρροή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι η σοβιετική υπερδύναμη. Ενώ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ο Κόκκινος Στρατός βρισκόταν σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, σήμερα η πρώτη και μοναδική ρωσική στρατιωτική βάση που συναντούμε εκτός Ευρασίας είναι αυτή της Ταρτούς στη Συρία. Ενώ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η ΕΣΣΔ ήλεγχε μεγάλο μέρος των πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό της Δύσης μέσω των ισχυρών κομμουνιστικών κομμάτων (βλ. Γαλλία και Ιταλία), σήμερα η επιρροή της εστιάζεται κυρίως σε ενεργειακά κονσόρτσιουμ και στον ρόλο που επιδιώκει να διαδραματίσει το Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Μόσχας στη Ν.Α. Ευρώπη.

Στη μάχη μπήκαν και οι Εκκλησίες των δύο χωρών ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ

Οσο διαρκούσαν οι συγκεντρώσεις και οι αιματηρές συγκρούσεις στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου, ο «πατριάρχης Κιέβου» Φιλάρετος, βρισκόταν καθημερινά εκεί, πότε στην εξέδρα και πότε στα οδοφράγματα, μαζί με άλλους υφιστάμενους του ιερωμένους. Εμψύχωνε τους συγκεντρωμένους, τελούσε δοξολογίες, μετέτρεπε τους ναούς σε καταφύγια διαδηλωτών που καταδιώκονταν από την αστυνομία, και σε πρόχειρα νοσοκομεία για τραυματίες, ενώ χοροστατούσε σε κηδείες νεκρών διαδηλωτών. Ευλογώντας τους εξεγερμένους εναντίον του Γιανουκόβιτς, και εμφανιζόμενος στο πλάι των ηγετών της τότε αντιπολίτευσης και νυν κυβέρνησης, ο Φιλάρετος έδινε τη δική του, εκκλησιαστική μάχη κατά της Μόσχας. Ο Φιλάρετος ηγείται της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας-«Πατριαρχείο Κιέβου», που θεωρείται σχισματική από την πανίσχυρη Ρωσική Εκκλησία, της οποίας στέλεχος προϋπήρξε και ο ίδιος, αλλά συντάχθηκε ενεργά με τη νέα πραγματικότητα στη χώρα του.

Προμηνύματα Βαλκανικής Ανοιξης

Στις 28 Ιουνίου συμπληρώνεται ένας αιώνας από τη δολοφονία του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου, διαδόχου της Αυστροουγρικής Αυτοκρατορίας, στο Σεράγεβο, η οποία έγινε η αφορμή για την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με τη βαριά κληρονομιά του Ανατολικού Ζητήματος –του ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων για τη διανομή της λείας από τη βραδεία αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας– τα Βαλκάνια θα συνοδεύονταν στο εξής από την κακή φήμη της «πυριτιδαποθήκης της Ευρώπης». Μια φήμη, την οποία θα δικαίωναν εκ νέου τη δεκαετία του 1990, με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και τον σκληρό βοσνιακό εμφύλιο, που στοίχισε τη ζωή 100.000 ανθρώπων σε μια χώρα 3,8 εκατομμυρίων κατοίκων.

Η γεωστρατηγική σημασία της Μαύρης θάλασσας

Βλαντίμιρ Κόλοσοφ, ειδικά για τη RBTH

Κομβικό σημείο και σημαντικός διάδρομος διέλευσης ενεργειακών πόρων μεταξύ της Κασπίας, της Ευρώπης, Ασίας και Μέσης ανατολής, αλλά και θέατρο ανεπίλυτων εθνικών διενέξεων, η περιοχή της Μαύρης Θάλασσας συγκαταλέγεται πια στις περιοχές υψηλής προτεραιότητας στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική.

Η Μαύρη θάλασσα,μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα,αποτελούσε εσωτερική θάλασσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά την εξάπλωση της Ρωσικής αυτοκρατορίας και στη συνέχεια την εδραίωση της ΕΣΣΔ και την γενικότερη επέκτασή της στην περιοχή,το status εξαρτιόταν από την αντιπαράθεσή της Μόσχας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην αρχή και την Τουρκία στη συνέχεια. 

50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΗ Το τουρκικό Βαθύ Κράτος και οι Ελληνες

Του ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ* Μία από τις άγνωστες σελίδες των εθνικών εκκαθαρίσεων, που πραγματοποίησε ο τουρκικός εθνικισμός κατά των χριστιανικών μειονοτήτων, ήταν οι απελάσεις των Κωνσταντινουπολιτών το 1964, και συγκεκριμένα αυτών που διέθεταν ελληνική υπηκοότητα.Το πρόσχημα υπήρξε άλλη μια φορά η όξυνση του κυπριακού ζητήματος και οι διακοινοτικές συγκρούσεις που ξέσπασαν με αφορμή τις προσπάθειες της τουρκοκυπριακής παρακρατικής οργάνωσης ΤΜΤ του Ντενκτάς για υπονόμευση του κυπριακού κράτους και διαχωρισμό των μουσουλμάνων Κυπρίων, ώστε να αποτελέσουν εύκολη λεία εκτουρκισμού και παρέμβασης της Τουρκίας. Βέβαια, ουδέποτε από την εποχή του Γεωργίου Γρίβα είχαν ληφθεί υπόψη οι επιπτώσεις της διαχείρισης του κυπριακού ζητήματος επί του Ελληνισμού που είχε απομείνει στην Τουρκία. Η πρώτη γεύση ήταν τα Σεπτεμβριανά του 1956.

Δύο κυριαρχίες, δύο ιθαγένειες, τι κράτος;

Το 1974 το θυμόμαστε στην Ελλάδα σαν χρονιά πτώσης της δικτατορίας και επανόδου της δημοκρατίας. Απωθούμε το άλλο μείζον συμβάν του 1974, απότοκο της προδοτικής δράσης της δικτατορίας Ιωαννίδη: το πραξικόπημα κατά του Προέδρου Μακαρίου στην Κύπρο και τη συνακόλουθη εισβολή τουρκικών στρατευμάτων. Το 1974 είναι η χρονιά μιας μείζονος εθνικής ήττας, η οποία άφησε την Κύπρο διαιρεμένη, με το βόρειο τμήμα υπό στρατιωτική κατοχή· ένα ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος μέλος του ΟΗΕ, η Κυπριακή Δημοκρατία, είχε εν μέρει καταληφθεί από δυνάμεις ξένης χώρας.

Κυπριακό και Αριστερά: εξ όνυχος τον λέοντα!

  Λάβαμε, από τον Γιώργο Αϋφαντή, κείμενο με το οποίο απαντάει στο άρθρο του Αριστείδη Μπαλτά «Για το Κυπριακό ξανά», που είχε δημοσιευθεί στα «Ενθέματα», στις 2.3.2014. Το δημοσιεύουμε, παρότι το ύφος του είναι μάλλον ασυνήθιστο σε σχέση με τα άρθρα του φύλλου, στο πλαίσιο της δεοντολογίας μας για τη δυνατότητα δημόσιου διαλόγου επί απόψεων που δημοσιεύουμε. Απάντηση στον Αριστείδη Μπαλτά ΕΝΘΕΜΑΤΑ του Γιώργου Αϋφαντή Πριν δέκα χρόνια, παραμονές των δημοψηφισμάτων στην Κύπρο για την τύχη του Σχεδίου Ανάν, ο Αριστείδης Μπαλτάς (Α.Μ.) με άρθρο του στην Αυγή προέτρεπε τους λιγοστούς αναγνώστες της εφημερίδας να το αποδεχθούν.

Μυρίζονται αέριο και πετροδόλαρα

Από: Της Χρύσως Αντωνιάδου

Μυρίζονται χρήμα και εξαιρετικά μεγάλες προοπτικές επενδύσεων στο υπό εκκόλαψιν ομόσπονδο κράτος της Κύπρου, και παρουσιάζονται έτοιμοι να προχωρήσουν σε συνέργειες και συνεργασίες που θα στηρίξουν και θα ενδυναμώσουν την επίλυση του Κυπριακού. «Κλειδί», για τη στάση των Τουρκοκυπρίων επιχειρηματιών και άλλων διεθνών οικονομικών παραγόντων, είναι η συμμετοχή τους στη βάση 50-50 στη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κύπρου. Την ξεκάθαρη και άτεγκτη θέση τους, που ανέπτυξαν στο πλαίσιο σεμιναρίου για τα οικονομικά οφέλη μιας λύσης του Κυπριακού, που διοργανώθηκε στις Βρυξέλλες από το PRIO Cyprus Centre, μετά από πρωτοβουλία των σκανδιναβικών χωρών, στήριξαν και ενίσχυσαν εκπρόσωποι χωρών όπως είναι οι Νορβηγία, Φινλανδία, Δανία και οι διαχρονικά σκληροί Βρετανοί.

Πώς η Τουρκία απέλασε τους Έλληνες της Πόλης

του Κώστα Ράπτη Μολονότι πέρασαν πενήντα χρόνια, το τραύμα παραμένει ανοιχτό. Οι απελάσεις των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, οι οποίες ξεκίνησαν στις 16 Μαρτίου 1964, αποτέλεσαν το πλήγμα από το οποίο η ομογένεια (ακατάβλητη έως τότε, ακόμη και μετά το πογκρόμ του Σεπτεμβρίου 1955) δεν μπόρεσε να ανακάμψει ποτέ. Όσοι μάλιστα είχαν άμεση εμπειρία των γεγονότων δύσκολα θα ξεχάσουν το κλίμα εκείνων των ημερών.

Στη βράση κολλά το σίδερο…

Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη

• Πώς στήνεται το παιχνίδι για να περάσει ο αγωγός στην Τουρκία
• Είναι όντως συμφέρουσα η επιλογή του αγωγού στην Τουρκία, ή μήπως τελικά θέτει την Κύπρο και το φυσικό αέριο υπό την ομηρία και τον έλεγχο της Άγκυρας;
• ΠΟΙΟΣ θα είναι ο νέος εκβιασμός για τη λύση και το αέριο, και πώς αποτρέπεται;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πλούτος της Κύπρου, δηλαδή το φυσικό αέριο, βρίσκεται στο στόχαστρο της Τουρκίας. Όμως επί τη βάσει του δικαίου και δη του διεθνούς δικαίου της θάλασσας ανήκει στο ενιαίο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, που τελεί κατά το 37% υπό τουρκική κατοχή, παρότι είναι κράτος μέλος της ΕΕ και του ΟΗΕ. Τα βασικά ερωτήματα που εγείρονται είναι τα εξής: Κατά πόσο το φυσικό αέριο είναι αντικείμενο και εργαλείο σύγκρουσης ή ειρήνης, και εάν τελικά είναι καταλύτης για δημοκρατική λύση ή για την εμπέδωση των τετελεσμένων της εισβολής και τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης.

Το μεγάλο πρόβλημα του Ερντογάν

H Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν που ελέγχεται τα τελευταία 12 χρόνια από τους φανατικούς ισλαμιστές δεν πρόκειται να σταματήσει να μας εκπλήσσει αρνητικά. Το πρόβλημα του πρωθυπουργού της γείτονος χώρας είναι βασικά ψυχιατρικό και δεν πρέπει να προκαλεί σοκ η διαπίστωση. Είναι ένα γεγονός...Αντιθέτως, πρέπει να ανησυχούμε διότι η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν την ατυχία να κυβερνά την Τουρκία ο σημερινός πρωθυπουργός της, ο οποίος βρίσκεται υπό συνεχή πίεση:
Στο εσωτερικό από τους διαδηλωτές, που δεν έχουν καταφέρει ακόμα να αναδείξουν αρχηγό που θα τους οδηγήσει σε ανατροπές και
Στο εξωτερικό από την αμερικανική κυβέρνηση, η οποία -επειδή αντιμετωπίζει τα πάντα με τον φακό των συμφερόντων της- αισθάνεται ότι τίθεται σε κίνδυνο η στρατηγική της για την περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου.

Οι τουρκικές κάλπες «βγάζουν» Αγία Σοφία

ΝΙΚΟΣ ΣΤΕΛΓΙΑΣ -Η Αγία Σοφία, το μεγαλύτερο μνημείο του βυζαντινού πολιτισμού, έρχεται ξανά στο επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας στην Τουρκία. 

Σε μια περίοδο που η Τουρκία βρίσκεται αντιμέτωπη με σαρωτικές πολιτικές εξελίξεις και κοινωνικό αναβρασμό, το μεγαλύτερο μνημείο του βυζαντινού πολιτισμού, η Αγία Σοφία, έρχεται στο επίκεντρο της τουρκικής επικαιρότητας. Λίγες μόλις εβδομάδες πριν από τις κρίσιμης σημασίας δημοτικές εκλογές, το μέλλον της προκαλεί αναταραχές στο πολιτικό σκηνικό της γειτονικής χώρας.
Ηδη από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, διάφορες εθνικιστικές ομάδες της Τουρκίας πρότειναν την επαναλειτουργία της Αγίας Σοφίας ως τεμένους.