Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Κάποιος που γνωρίζει στοιχειώδες τις νοοτροπίες της εξουσιαστικής πολιτικό-οικονομικής νομενκλατούρας στην Κύπρο και την οποίαν εκφράζουν απόλυτα τα δυό μεγάλα κόμματα εξουσίας, το ΔΥΣΗ (της αμερικανικής δεξιάς) και το ΑΚΕΛ (της αμερικανικής αριστεράς), ξέρει πως η ελίτ αυτή υπήρξε κάθετα αντίθετη με την “διακοπή” ή “αναστολή” των λεγόμενων “κυπριακής ιδιοκτησίας” συνομιλιών και πως συνεχώς αναζητεί χίλιες και μια εκλογικευμένες δικαιολογίες ώστε οι συνομιλίες αυτές να “επαναρχίσουν” απο εκεί που σταμάτησαν και πάντοτε υπο την αιγίδα των “καλών υπηρεσιών” του Γ.Γ. του ΟΗΕ. Ο τελευταίος και ο εκπρόσωπος του στην Κύπρο δεν λειτουργούν αυτεξούσια αλλά ως εντολοδόχοι του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού, κάτι που η δική μας πλευρά σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις και πάντοτε όταν ο κόμβος έφτανε στο χτένι, έχει χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό επιχείρημα και όπλο.
Κάποιος που γνωρίζει στοιχειώδες τις νοοτροπίες της εξουσιαστικής πολιτικό-οικονομικής νομενκλατούρας στην Κύπρο και την οποίαν εκφράζουν απόλυτα τα δυό μεγάλα κόμματα εξουσίας, το ΔΥΣΗ (της αμερικανικής δεξιάς) και το ΑΚΕΛ (της αμερικανικής αριστεράς), ξέρει πως η ελίτ αυτή υπήρξε κάθετα αντίθετη με την “διακοπή” ή “αναστολή” των λεγόμενων “κυπριακής ιδιοκτησίας” συνομιλιών και πως συνεχώς αναζητεί χίλιες και μια εκλογικευμένες δικαιολογίες ώστε οι συνομιλίες αυτές να “επαναρχίσουν” απο εκεί που σταμάτησαν και πάντοτε υπο την αιγίδα των “καλών υπηρεσιών” του Γ.Γ. του ΟΗΕ. Ο τελευταίος και ο εκπρόσωπος του στην Κύπρο δεν λειτουργούν αυτεξούσια αλλά ως εντολοδόχοι του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού, κάτι που η δική μας πλευρά σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις και πάντοτε όταν ο κόμβος έφτανε στο χτένι, έχει χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό επιχείρημα και όπλο.