
Τον επόμενο χρόνο, η Γερμανία θα διεξάγει εκλογές, και το νέο
Κοινοβούλιο θα επιλέξει τον επόμενο καγκελάριο της χώρας. Είτε
παραμείνει είτε όχι η Μέρκελ στη θέση αυτή- μέχρι στιγμής τα γεγονότα
μάλλον συγκλίνουν προς την αποχώρησή της- ένα πράγμα είναι βέβαιο: ο
Γερμανός καγκελάριος δεν θα είναι πια ο de facto καγκελάριος της
Ευρώπης. Αυτό θα αλλάξει προφανώς και τον τρόπο με τον οποίο “δουλεύει” η
Ευρώπη- για μερικά πράγματα ίσως να αλλάξει και προς το καλύτερο. Όμως,
η γενική διαταραχή μπορεί να είναι καταστροφική.
Δεν ήταν αναπόφευκτο ότι ο Γερμανός καγκελάριος θα διεκδικούσε τόσο πολύ την εξουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν ο πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Κολ που το κατάφερε αυτό. Μετά την επίβλεψη της ενοποίησης της Γερμανίας το 1989-1990, άρχισε να ακολουθεί αυτό που θεωρείται ως ιστορικό του καθήκον για την ένωση της Ευρώπης. Ο Koλ οδήγησε την Ευρώπη, από τη συμφωνία για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1991, σε κρίσιμες αποφάσεις για την είσοδο στο ευρώ το 1998.
Δεν ήταν αναπόφευκτο ότι ο Γερμανός καγκελάριος θα διεκδικούσε τόσο πολύ την εξουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ήταν ο πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Κολ που το κατάφερε αυτό. Μετά την επίβλεψη της ενοποίησης της Γερμανίας το 1989-1990, άρχισε να ακολουθεί αυτό που θεωρείται ως ιστορικό του καθήκον για την ένωση της Ευρώπης. Ο Koλ οδήγησε την Ευρώπη, από τη συμφωνία για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1991, σε κρίσιμες αποφάσεις για την είσοδο στο ευρώ το 1998.