Η δυναμική της Αριστεράς, καταλύτης για την Ευρώπη

Δαράτος Γιώργος Η Μέρκελ και τα ευρωδεξιά κόμματα πληρώνουν την πολιτική της σκληρής λιτότητας, την οποία έχουν επιβάλει στους λαούς της Ευρώπης και ιδιαίτερα στις χώρες του Νότου. Μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την πρωτοκαθεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η Μέρκελ καταφεύγει στο δεκανίκι των σοσιαλδημοκρατών και είναι έτοιμη να στηρίξει τον Σούλτς για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Στόχος της ευρωδεξιάς είναι να συνεχιστεί η πολιτική της λιτότητας μεταφέροντας σε ευρωπαϊκό επίπεδο τον "μεγάλο συνασπισμό" της Γερμανίας.

Η « αραβική άνοιξη » δεν έχει πει την τελευταία της λέξη

Ben Abdallah El-Alaoui Hicham , [Λογοθέτης Χάρης (μτφ)]

Τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα του κινήματος που ανέτρεψε τις δικτατορίες των Ζιν Ελ-Αμπιντίν Μπεν Αλί, Χόσνι Μουμπάρακ και Μουαμάρ Καντάφι, το κύμα αμφισβήτησης στον αραβικό κόσμο, το οποίο απειλείται από την ανάμιξη των ξένων δυνάμεων και τις θρησκευτικές διαιρέσεις, αναζητά μια δεύτερη πνοή. Ενώ η Συρία ζει το χειρότερο σενάριο, η Τυνησία, από την πλευρά της, επιβεβαιώνει ότι το όραμα των πολιτικών ελευθεριών και η αναζήτηση συμβιβασμών μπορούν να οδηγήσουν σε πραγματικά βήματα προόδου.

Ο Τσίπρας, η Ευρώπη και το 1821

Με τη ΜΑΡΙΑ ΣΑΜΠΑΤΑΚΑΚΗ

Η υποψηφιότητα Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν, η δειλή αναθάρρηση μέσω της στήριξης σε αυτήν της ευρωπαϊκής Αριστεράς και η απήχηση που φάνηκε να έχει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη γείτονα Ιταλία στάθηκαν αφορμή για μία πιο ηχηρή εξωτερίκευση της γενικής παρατήρησης περί αναγκαιότητας για αλλαγή νοοτροπίας στην προσέγγιση της κρίσης, καθώς και για επανεξέταση του τρόπου με τον οποίο κινείται και φέρεται η ενοποιημένη Ευρώπη.

..Ο ομοϊδεάτης του Σόιμπλε την εποχή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών Κλέμενς φον Μέτερνιχ ..

1908-1923: το επώδυνο τέλος της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Του ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ* Η σημαντικότερη περίοδος της νεότερης ελληνικής ιστορίας είναι αυτή που εγκαινιάζεται με το εθνικιστικό πραξικόπημα της Νεοτουρκικής Ακροδεξιάς στην οθωμανική Θεσσαλονίκη τον Ιούλιο του 1908, ολοκληρώνεται με την καταστροφή της Σμύρνης το Σεπτέμβρη του 1922 και κωδικοποιείται με τη Συνθήκη της Λωζάννης τον επόμενο χρόνο.Κατά την περίοδο αυτή η πολυεθνική ισλαμική Οθωμανική Αυτοκρατορία φτάνει στο τέλος της. Κύριος καταλύτης των εξελίξεων θα είναι ο αντιοθωμανικός τουρκικός εθνικισμός. Τότε καθορίζεται η μορφή του σύγχρονου κόσμου της Βαλκανικής και της Μικράς Ασίας, διαμορφώνονται οι γεωπολιτικές ισορροπίες και αποκρυσταλλώνεται η δομή των κοινωνιών στην ευρύτερη περιοχή.

Η Τριμερής Διάσκεψη του Λονδίνου ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΓΚΟΥ*

Το 1955 αποτέλεσε χρονιά-σταθμό στην εξέλιξη του Κυπριακού Ζητήματος. Η έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ), την 1η Απριλίου, με στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, έφερε στο προσκήνιο νέα δεδομένα τα οποία οι Βρετανοί δεν μπορούσαν πλέον να αγνοήσουν, αλλά, αντίθετα, θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Είχαν προηγηθεί, την προηγούμενη χρονιά, η περίφημη δήλωση του «ουδέποτε» του υφυπουργού Αποικιών Χένρι Χόπκινσον (Ιούλιος 1954) και η ήττα της Ελλάδας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών στην προσπάθειά της να διεθνοποιήσει το Κυπριακό (Δεκέμβριος 1954).

Οι γεωπολιτικές διαστάσεις του ουκρανικού σχίσματος

Οσο εύθραυστη και αν εμφανίζεται, η συμφωνία που υπέγραψε ο Ουκρανός πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς με την ηγετική τρόικα της αντιπολίτευσης αποτελεί σημαντική επιτυχία της ευρωπαϊκής διπλωματίας. Στη φωτογραφία με τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Φρανκ Σταϊνμάγερ.

Η Ουκρανία υφίσταται εδώ και καιρό ένα εσωτερικό σχίσμα, ικανό να εξελιχθεί σε εμφύλιο πόλεμο. Η χώρα εμφανίζει σήμερα γλωσσική, θρησκευτική, οικονομική και πολιτιστική διαίρεση. Η παρούσα κυβέρνηση, που φέρεται να εκφράζει τους πληθυσμούς της Ανατολικής Ουκρανίας, κατηγορείται για διαφθορά και αυταρχισμό. Αυτό είναι –εν μέρει– αλήθεια. Δεν είναι όμως βέβαιο ότι μία κυβέρνηση κυριαρχούμενη από φιλοευρωπαϊστές πολιτικούς, θα ήταν λιγότερο διεφθαρμένη και αυταρχική. Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί με γεωπολιτικούς όρους είναι το εξής: «Πρέπει η Ουκρανία να είναι μέλος της Ε.Ε. ή πρέπει να ενισχύσει τους δεσμούς της με τη Ρωσία;».

ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Το ιρανικό αίνιγμα και η Δύση

Αυτόν το μήνα, το Ιράν γιόρτασε τα 35 χρόνια από τη λαϊκή επανάσταση που ανέτρεψε τον σάχη και κατέληξε στην εγκαθίδρυση ενός ιστορικά πρωτότυπου καθεστώτος, της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Σύμφωνα με το διαδικτυακό περιοδικό του Πανεπιστημίου του Γέιλ, «το Ιράν πλησιάζει τη δική του στιγμή Γκορμπατσόφ». Οι συνειρμοί αναδύονται αβίαστα: όπως ο τελευταίος ηγέτης της ΕΣΣΔ, τη δεκαετία του 1980, έτσι και ο νέος πρόεδρος του Ιράν, Χασάν Ρουχανί, κληρονόμησε ένα ετοιμόρροπο, ολοκληρωτικό καθεστώς και μια χωλαίνουσα οικονομία. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει το καθεστώς, θα επιχειρήσει άνοιγμα προς τη Δύση –από εδώ και οι πρώτες υποχωρήσεις στο πυρηνικό πρόγραμμα– και μια εσωτερική «περεστρόικα», αλλά μόνο για να επιταχύνει την αναπότρεπτη κατάρρευση.

Θα είναι ο Ερντογάν η απάντηση της Μόσχας για την ήττα στην Ουκρανία; Η Pravda αναλύει και προτείνει στον Πούτιν, την «τιμωρία» για τη Δύση

 H Ουκρανία είναι πια μια διαιρεμένη χώρα, με τις δυτικές περιοχές της χώρας κοντά στα σύνορα με την Πολωνία να στηρίζουν τη φιλοευρωπαική αντιπολίτευση και τις περιοχές κοντά στη Ρωσία να ακολουθούν ακόμη τον Βίκτορ Γιανούκοβιτς και να αμφισβητούν τη συμφωνία που επιτεύχθηκε με τη διαμεσολάβηση των ευρωπαίων. Και ενώ το γεωπολιτικό καζάνι βράζει στην περιοχή, η άλλοτε κραταιά Pravda καλεί τη ρωσική ηγεσία να ξεχάσει την Ουκρανία και να στρέψει την προσοχή της προς τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν «που έχει αλλάξει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Τουρκίας, μετατρέποντάς την σε ισχυρό περιφερειακό παίκτη». «Αυτό είναι το πρόσωπο στο οποίο η Ρωσία θα πρέπει να στηριχθεί για να απαντήσει στην επίθεση από τα συμφέροντα της Δύσης στην Ουκρανία», γράφει η εφημερίδα.

Η Άγκυρα επιδιώκει την ταμπέλα του συνιστώντος κρατιδίου και το κατάλοιπο εξουσίας Εκστρατεύει η Τουρκία με όπλο το ανακοινωθέν

Βρυξέλλες: Αυτονόμηση σχέσεων του

«τουρκοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου» με την Ευρωπαϊκή Ενωση, επιδιώκει να εξασφαλίσει η Άγκυρα, είτε υπάρξει λύση του Κυπριακού, είτε η νέα διαδικασία των απευθείας συνομιλιών καταλήξει σε αδιέξοδο. Άριστα ενημερωμένη πηγή ανέφερε στον «Φ» ότι η Άγκυρα έχει ήδη επιδοθεί σε αξιοποίηση του κοινού ανακοινωθέντος Αναστασιάδη-Έρογλου και έχει ζητήσει από τις Βρυξέλλες όπως διασφαλίσουν τη σύναψη μιας «αυτόνομης τάξης σχέσεων» με την τουρκοκυπριακή κοινότητα, με ή χωρίς λύση του Κυπριακού. Προς τούτο, η τουρκική διπλωματία αξιοποιεί τρία κυρίως στοιχεία του κοινού ανακοινωθέντος:

Το συγκρουσιακό δίπολο Ατλαντικού και Ευρασίας

Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη

• Η κρίση στην Ουκρανία αποκτά τη δυναμική μιας παγκόσμιας κρίσης
• Καθοριστικός ο ρόλος του ρωσικού παράγοντα, όχι για μια προσωρινή διευθέτηση, αλλά για εκ βάθρων επίλυση του προβλήματος της Ουκρανίας, που παραπέμπει στο συγκρουσιακό εσωτερικό και διεθνές δίπολο Ανατολής και Δύσης…
• ΑΝΤΙΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ διαδηλώσεις, εκατοντάδες τραυματίες, δεκάδες νεκροί, βανδαλισμοί, συλλήψεις αντικυβερνητικών διαδηλωτών, σκηνές εμφύλιας σύρραξης συνθέτουν το ψηφιδωτό των κυριότερων ουκρανικών πόλεων

Ο σκούφος του συμβιβασμού

Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη-

• Τα ραντάρ στο Τρόοδος, οι διευκολύνσεις στο Ισραήλ και το πακέτο των αγωγών
• Με τη διαδικασία που ξεκινά σώζεται η Κύπρος από τη διχοτόμηση ή η Τουρκία από τα εσωτερικά της προβλήματα, κάνοντας βήματα περιφερειακής δύναμης;
• ΠΟΙΑ τα σφάλματα των ΗΠΑ και τα παιχνίδια της ενέργειας

Σφοδρή κριτική δέχεται ο Ομπάμα για της σιωπή του στην κρίση της Τουρκίας

Πίεση προς τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών προσπαθούν να ασκήσουν ογδόντα Αμερικανοί, παράγοντες της εξωτερικής πολιτικής, επικρίνοντας τη σιωπή του Μπαράκ Ομπάμα για την κρίση στο εσωτερικό της Τουρκίας. Με επιστολή τον καλούν να πάρει θέση για να μην γίνει συνένοχος της μοναρχικής νοοτροπίας του Ρεζτέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Της Μαρίνας Χατζηκώστα 

Από τον Αξονα στο Τρίγωνο

Η δραματική κλιμάκωση της κρίσης στην Ουκρανία ακύρωσε την όποια επικοινωνιακή για τη γαλλική πλευρά χρησιμότητα της κοινής συνόδου των υπουργικών συμβουλίων Γαλλίας - Γερμανίας προχθές στο Παρίσι.
Η κοινή παρουσία χθες στο Κίεβο των υπουργών Εξωτερικών Γερμανίας, Γαλλίας και Πολωνίας αποτυπώνει τους νέους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, με το Βερολίνο στην κορυφή και το Παρίσι και τη Βαρσοβία στον ρόλο των ησσόνων και ισότιμων στη γερμανική θεώρηση εταίρων.
Ούτε η ύπαρξη εδώ και περισσότερο από δύο δεκαετίες του τριγωνικού σχήματος συνεργασίας της Βαϊμάρης με συμμετέχουσες χώρες τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Πολωνία, ούτε καν η γεωγραφική γειτνίαση της Ουκρανίας με την τελευταία μπορούν να μειώσουν τη σημασία του νέου ηγετικού ευρωπαϊκού Τριγώνου, που με κάθε επισημότητα αντικατέστησε χθες τον γαλλογερμανικό Αξονα, όπου εδώ και καιρό δεν τηρούνταν ούτε καν στα προσχήματα της θεσμικής ισοτιμίας του Παρισιού με το Βερολίνο.