Από την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
μέχρι σήμερα οι στόχοι της Τουρκίας στα νότια σύνορά της είναι ίδιοι.
Γιατί η Άγκυρα επιλέγει τη σκληρή ρητορική αλλά την επιφυλακτική δράση.
Τα λάθη των Βρετανών, η παράμετρος «πετρέλαιο» και οι κινήσεις των
Κούρδων.
Πριν από 95 χρόνια, μια αντιπροσωπεία της
-καταρρέουσας τότε- Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εμφανίστηκε ενώπιον των
Συμμαχικών Δυνάμεων σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μη διαλυθεί η
αυτοκρατορία. Τονίζοντας πως οι Οθωμανοί δεν έφεραν καμία ευθύνη για τον
Ευρωπαϊκό Πόλεμο, έδωσε τελεσίγραφο με το οποίο
αποκήρυττε την όποια προσπάθεια αναδιανομής των οθωμανικών εδαφών στους
Κούρδους, στους Έλληνες και στους Αρμένιους, τονίζοντας πως «στην Ασία, η
τουρκική γη οριοθετείται στα νότια από τις επαρχίες της Μοσούλης και
του Ντιγιάρμπακιρ, καθώς και από μέρος του Χαλεπιού έως και τη Μεσόγειο
Θάλασσα».
Το τελεσίγραφο βεβαίως δεν έγινε δεκτό. Οι Μεγάλες Δυνάμεις έκριναν ότι οι Τούρκοι είναι ακατάλληλοι για να κυβερνήσουν άλλες φυλές -ασχέτως αν είχαν κοινή μουσουλμανική ταυτότητα- και στη συνέχεια προχώρησαν στον διαμελισμό και το μοίρασμα των λαφύρων της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το τελεσίγραφο βεβαίως δεν έγινε δεκτό. Οι Μεγάλες Δυνάμεις έκριναν ότι οι Τούρκοι είναι ακατάλληλοι για να κυβερνήσουν άλλες φυλές -ασχέτως αν είχαν κοινή μουσουλμανική ταυτότητα- και στη συνέχεια προχώρησαν στον διαμελισμό και το μοίρασμα των λαφύρων της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.