Πρώτα ήμασταν όλοι Αμερικανοί. Μετά γίναμε Λονδρέζοι, Μαδριλένοι, Παριζιάνοι και τώρα Βρυξελλιανοί. Σε κάποια στιγμή ήμασταν και Charlie Hebdo. Μαλαουτιανοί, Τούρκοι, Αιγύπτιοι ή Σύροι δεν υπήρξαμε ποτέ, παρόλο που και αυτοί γνώρισαν από πρώτο χέρι τι πάει να πει τρομοκρατικό χτύπημα. Σε αυτό που λένε πως η ζωή δεν είναι δίκαιη, να προσθέσουμε πως ούτε ο θάνατος είναι. Άλλο είναι να πεθαίνουν Ευρωπαίοι και άλλο Ασιάτες ή Αφρικανοί.
Αλλά ούτε και αυτό δεν μας κάνει αίσθηση πλέον. Γνώριμο κατάντησε το άκουσμα μιας τρομοκρατικής επίθεσης. Μετά από ένα χτύπημα ανεβαίνει η συγκίνηση στα ύψη. Πρώτα συγκλονιζόμαστε λες και δεν έχουν προειδοποιήσει οι τρομοκράτες πως θα χτυπήσουν ξανά και ξανά, μετά συγκινούμαστε, μετά συμπάσχουμε, μετά βγάζουμε το άχτι μας στα κοινωνικά δίκτυα -έχοντας φυσικά άποψη για τα πάντα, από τα μέτρα καταστολής μέχρι την εκρηκτική ύλη και τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν- και μετά… επιστρέφουμε στην καθημερινότητά μας.