Ημερησίας διατάξεως συζητήσεις σε επίπεδο Αρχηγών, ο ευκολότερος
τρόπος για να παρακάμπτεται η πολιτική και να υποκαθίσταται από μια
χαμηλού επιπέδου επικοινωνία, άχρηστη για την κοινωνία αλλά χρήσιμη για
τους κομματικούς στρατούς
Άννυ Ποδηματά- Θα ζήσουμε πάλι σκηνές απείρου κάλλους σήμερα το απόγευμα.
Το φιλοθεάμον κοινό θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει ζωντανά στους
τηλεοπτικούς δέκτες του τη νέα κοκορομαχία –χωρίς καμιά ουσία-ανάμεσα
στον Πρωθυπουργό και τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αυτή τη
φορά, ο τίτλος του θεάματος είναι «περί διαφάνειας και διαπλοκής» κι
ανεβαίνει με πρωτοβουλία του κ. Τσίπρα, ως κίνηση αντιπερισπασμού
απέναντι στο αίτημα της αντιπολίτευσης για σύγκληση της Επιτροπής Θεσμών
και Διαφάνειας της Βουλής, για να συζητηθούν θέματα που αφορούν στην
ανεξάρτητη λειτουργία της Δικαιοσύνης. 
Αλλά κι όσοι δεν μείνουν ευχαριστημένοι από τη σημερινή
συζήτηση δεν χρειάζεται να απογοητευτούν. Θα έχουν σύντομα την ευκαιρία
να παρακολουθήσουν μια άλλη συζήτηση/παράσταση, αυτή τη φορά «περί της
ασφάλειας των πολιτών», την οποία ζήτησε ο κ. Μητσοτάκης, για να δείξει
ότι και αυτός παίρνει πρωτοβουλία, μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα των
Βρυξελλών.
Είναι βέβαιο ότι οι συζητήσεις αυτές δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτα απολύτως στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, σε όλα τα επίπεδα. Ούτε στα θέματα διαφάνειας και ασφάλειας, αλλά ούτε και στα θέματα της οικονομίας, της προσφυγικής κρίσης, της λειτουργίας των θεσμών.
Οι προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις σε επίπεδο Αρχηγών έχουν αποδειχθεί ο ασφαλέστερος τρόπος να δείχνεις ότι κάνεις κάτι, ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Ο ευκολότερος τρόπος για να παρακάμπτεται η πολιτική ουσία και να υποκαθίσταται από μια χαμηλού επιπέδου επικοινωνία, άχρηστη για την κοινωνία αλλά χρήσιμη και κρίσιμη για τους κομματικούς στρατούς. Η έτσι κι αλλιώς υποβαθμισμένη Βουλή αποποιείται του κατά το Σύνταγμα ρόλου του ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας και μετατρέπεται σε αρένα μονομάχων και κερκίδα οπαδών.
Έτσι, σήμερα το απόγευμα θα μετρήσουμε πόσες φορές οι Αρχηγοί θα διακοπούν από τα χειροκροτήματα των βουλευτών τους. Ποιος θα αποδειχθεί πιο δυνατός στη «μάχη της ατάκας», ποιος θα έχει τα περισσότερα «κρυφά χαρτιά». Οι πιο «μυημένοι» θα ψάξουμε να δούμε εάν στην αίθουσα της Ολομέλειας θα βρίσκεται ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής, του οποίου ο σημερινός Αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης κ. Δημήτρης Παπαγγελόπουλος -βαλλόμενος από την αντιπολίτευση για παρεμβάσεις στο χώρο της Δικαιοσύνης- υπήρξε από τους πιο έμπιστους συνεργάτες του.
Θα περιμένουμε με αγωνία να ακούσουμε εάν θα επαληθευτούν οι διαρροές των επιτελείων περί «συγκλονιστικών αποκαλύψεων». Εάν, εκτός της γάτας των Ιμαλαϊων, υπάρχουν κι άλλα κατοικίδια, λαθρακουστές «περίεργων» συναντήσεων και συνομιλιών. Εάν υπάρχουν και άλλα «κρυφά ονόματα» στις λίστες των καταθετών εξωτερικού ή «ανάρμοστες σχέσεις» μεταξύ καταθετών και πολιτικών.
Επί της ουσίας, δεν πρόκειται να μάθουμε τίποτα. Θα παρακολουθήσουμε, όσοι το αντέξουμε, άλλη μια συζήτηση που θα συμβάλλει στην απαξίωση της Βουλής και της πολιτικής. Που θα συσπειρώσει και θα πολώσει το σκληρό πυρήνα των οπαδών των δυο «μεγάλων» κομμάτων και θα διευρύνει το χάσμα των πολιτικών από την υπόλοιπη κοινή γνώμη, απογοητευμένη και από την κυβέρνηση και από την αντιπολίτευση κατά 80%.
Ωστόσο, αυτό το 80% δεν το αφορούν πια οι κοκορομαχίες. Κάποιοι εξ αυτών, θα μετακινηθούν την ώρα της κάλπης προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, κυρίως για να «τιμωρήσουν» και όχι για να επενδύσουν, χωρίς δηλαδή να κάνουν θετική επιλογή.
Αλλά είναι ζωτικό για να μπορέσει η χώρα να ορθοποδήσει να δοθεί σ αυτούς τους πολίτες, που είναι πλειοψηφία, μια θετική προοπτική και ένα άλλο πολιτικό υπόδειγμα. Δεν είναι εύκολο, γιατί υπάρχει μεγάλη και δικαιολογημένη καχυποψία, αλλά κάποιοι πρέπει να τολμήσουν να το επιδιώξουν, για να σταματήσουμε να ανακυκλωνόμαστε μέσα στο ίδιο αδιέξοδο.
Ούτε η ακραία πόλωση ούτε ο μηδενισμός και η στροφή στα άκρα θα βοηθήσουν τη χώρα να πάει μπροστά. Εξ αντικειμένου η ευθύνη για να σπάσει ο φαύλος κύκλος ανήκει στα μικρότερα δημοκρατικά κόμματα. Πιέζονται δημοσκοπικά έτσι κι αλλιώς. Και συνθλίβονται στις μυλόπετρες του νέου μικρού δικομματισμού, οπότε δεν έχουν κανένα λόγο να παίζουν ρόλο «κομπάρσου» στις κοκορομαχίες. Έχουν λόγο να αντιπαρατεθούν με κοινοβουλευτικές διαδικασίες απαξιωτικές για τη Βουλή, τον κοινοβουλευτισμό και το πολιτικό σύστημα. Έχουν λόγο να πάρουν πρωτοβουλίες, νομοθετικές και άλλες, για να αναβαθμιστεί και να καταστεί ουσιαστική η λειτουργία της Βουλής. Δεν έχει τόσο σημασία εάν θα ευοδωθούν, λόγω της περιορισμένης κοινοβουλευτικής τους επιρροής, έχει σημασία να δώσουν ένα άλλο πολιτικό παράδειγμα.
*H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.
Είναι βέβαιο ότι οι συζητήσεις αυτές δεν πρόκειται να προσφέρουν τίποτα απολύτως στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, σε όλα τα επίπεδα. Ούτε στα θέματα διαφάνειας και ασφάλειας, αλλά ούτε και στα θέματα της οικονομίας, της προσφυγικής κρίσης, της λειτουργίας των θεσμών.
Οι προ ημερησίας διατάξεως συζητήσεις σε επίπεδο Αρχηγών έχουν αποδειχθεί ο ασφαλέστερος τρόπος να δείχνεις ότι κάνεις κάτι, ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Ο ευκολότερος τρόπος για να παρακάμπτεται η πολιτική ουσία και να υποκαθίσταται από μια χαμηλού επιπέδου επικοινωνία, άχρηστη για την κοινωνία αλλά χρήσιμη και κρίσιμη για τους κομματικούς στρατούς. Η έτσι κι αλλιώς υποβαθμισμένη Βουλή αποποιείται του κατά το Σύνταγμα ρόλου του ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας και μετατρέπεται σε αρένα μονομάχων και κερκίδα οπαδών.
Έτσι, σήμερα το απόγευμα θα μετρήσουμε πόσες φορές οι Αρχηγοί θα διακοπούν από τα χειροκροτήματα των βουλευτών τους. Ποιος θα αποδειχθεί πιο δυνατός στη «μάχη της ατάκας», ποιος θα έχει τα περισσότερα «κρυφά χαρτιά». Οι πιο «μυημένοι» θα ψάξουμε να δούμε εάν στην αίθουσα της Ολομέλειας θα βρίσκεται ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής, του οποίου ο σημερινός Αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης κ. Δημήτρης Παπαγγελόπουλος -βαλλόμενος από την αντιπολίτευση για παρεμβάσεις στο χώρο της Δικαιοσύνης- υπήρξε από τους πιο έμπιστους συνεργάτες του.
Θα περιμένουμε με αγωνία να ακούσουμε εάν θα επαληθευτούν οι διαρροές των επιτελείων περί «συγκλονιστικών αποκαλύψεων». Εάν, εκτός της γάτας των Ιμαλαϊων, υπάρχουν κι άλλα κατοικίδια, λαθρακουστές «περίεργων» συναντήσεων και συνομιλιών. Εάν υπάρχουν και άλλα «κρυφά ονόματα» στις λίστες των καταθετών εξωτερικού ή «ανάρμοστες σχέσεις» μεταξύ καταθετών και πολιτικών.
Επί της ουσίας, δεν πρόκειται να μάθουμε τίποτα. Θα παρακολουθήσουμε, όσοι το αντέξουμε, άλλη μια συζήτηση που θα συμβάλλει στην απαξίωση της Βουλής και της πολιτικής. Που θα συσπειρώσει και θα πολώσει το σκληρό πυρήνα των οπαδών των δυο «μεγάλων» κομμάτων και θα διευρύνει το χάσμα των πολιτικών από την υπόλοιπη κοινή γνώμη, απογοητευμένη και από την κυβέρνηση και από την αντιπολίτευση κατά 80%.
Ωστόσο, αυτό το 80% δεν το αφορούν πια οι κοκορομαχίες. Κάποιοι εξ αυτών, θα μετακινηθούν την ώρα της κάλπης προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, κυρίως για να «τιμωρήσουν» και όχι για να επενδύσουν, χωρίς δηλαδή να κάνουν θετική επιλογή.
Αλλά είναι ζωτικό για να μπορέσει η χώρα να ορθοποδήσει να δοθεί σ αυτούς τους πολίτες, που είναι πλειοψηφία, μια θετική προοπτική και ένα άλλο πολιτικό υπόδειγμα. Δεν είναι εύκολο, γιατί υπάρχει μεγάλη και δικαιολογημένη καχυποψία, αλλά κάποιοι πρέπει να τολμήσουν να το επιδιώξουν, για να σταματήσουμε να ανακυκλωνόμαστε μέσα στο ίδιο αδιέξοδο.
Ούτε η ακραία πόλωση ούτε ο μηδενισμός και η στροφή στα άκρα θα βοηθήσουν τη χώρα να πάει μπροστά. Εξ αντικειμένου η ευθύνη για να σπάσει ο φαύλος κύκλος ανήκει στα μικρότερα δημοκρατικά κόμματα. Πιέζονται δημοσκοπικά έτσι κι αλλιώς. Και συνθλίβονται στις μυλόπετρες του νέου μικρού δικομματισμού, οπότε δεν έχουν κανένα λόγο να παίζουν ρόλο «κομπάρσου» στις κοκορομαχίες. Έχουν λόγο να αντιπαρατεθούν με κοινοβουλευτικές διαδικασίες απαξιωτικές για τη Βουλή, τον κοινοβουλευτισμό και το πολιτικό σύστημα. Έχουν λόγο να πάρουν πρωτοβουλίες, νομοθετικές και άλλες, για να αναβαθμιστεί και να καταστεί ουσιαστική η λειτουργία της Βουλής. Δεν έχει τόσο σημασία εάν θα ευοδωθούν, λόγω της περιορισμένης κοινοβουλευτικής τους επιρροής, έχει σημασία να δώσουν ένα άλλο πολιτικό παράδειγμα.
*H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.
