Δέν υπάρχει κανένα επιχείρημα του τύπου οι Κούρδοι μας έσφαζαν.Η δομή του Κουρδικού Εθνους βασίζεται σε φυλές. Κατα συνέπεια το ιστορικό συμπέρασμα είναι πως ορισμένες Κουρδικές φυλές συνεργάστηκαν και με τους Νεότουρκους. Οι Κουρδικές φυλές αυτές φυσικά τελούσαν υπο την ηγεσία Κούρδων αγάδων και μπέηδων η οποία μέσα απο τους γνωστούς διαύλους χρησιμοποιήθηκαν απο το την οθωμανική αυτοκρατορία, τους Νεότουρκους και το τουρκικό κράτος. Ομως η βασική συλλογιστική παραμένει , θα είμαστε ανιστόρητοι αν επιμείνουμε να διαχωρίζουμε τις γενοκτονίες σε Αρμενίων, Ελλήνων (Ποντίων ,Θράκης και Μικρασίας) και Ασσυροχαλδαίων, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχει μια Γενοκτονία και αυτή είναι των λαών της Ανατολίας.Ουδείς αρνείται τις χρονικές φάσεις όπου αυτή έλαβε χώρα ,όμως ουδείς και δύναται να αρνηθεί πως τελικός σκοπός αυτών ήταν η εκρίζωση των μειονοτήτων απο τα αρχέγονα ιστορικά τους εδάφη.Φυσικά και οι γενοκτονίες ξεπέρασαν τα γεωγραφικά όρια του Κουρδιστάν, το να τις περιορίζουμε και εδαφικά είναι λάθος.. Πράγματι Αρμένιοι και Χαλδοσυραίοι έχουν ιστορικότητα στο Κουρδιστάν. Ομως δεν είναι η πρώτη φορά όπου ο Αχμέτ Τουρκ παραδέχεται το μερίδιο ιστορικής ευθύνης για την συμμετοχή τους στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν εναντίον των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Γεζιντί..Εχει ξαναναφερθεί και παλαιότερα στο ίδιο θέμα και τότε υπήρξε η εξής επισήμανση απο Ελληνικής πλευράς "Πάντως, η κουρδική ηγεσία έχει ζητήσει συγνώμη και από τους Έλληνες."
Φίλε μου Γιώργο
Πώς να με καταλάβουν ;
Πώς να το δεχθούν, όταν δεν το έχουν ζήσει ;
Κανείς τους, κανείς απ’ όσους ζουν ακόμη μ’ ένα «αξιοπρεπές» εισόδημα, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει. Κανείς απ’ όσους, βολεμένοι μέσα σ’ ένα σύστημα..
που τους αγκάλιασε, εξέθρεψε, ανέδειξε, προστατεύει και αμείβει, δεν πρόκειται ποτέ να το δεχθεί.
Ότι «πεθαίνω».
Ότι κάθε μέρα που ξημερώνει, γίνεται κάθε στιγμή και πιο μεγάλη, ατέλειωτη, μίζερη, καταθλιπτική, χωρίς διέξοδο κι ελπίδα.
Σε μια κατά συνθήκη «απεργία πείνας», μια κατ’ ανάγκη οικειοθελή (;!) «κράτηση κατ’ οίκον».
Δεν είναι τόσο η φτώχεια. Είναι τ’ αποτελέσματά της. Η καθημερινή συνειδητοποίηση ως τα κατάβαθα του νου, της παντελούς έλλειψης κάθε αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Από ανάγκη, όχι από συνήθεια.
Πώς να με καταλάβουν ;
Πώς να το δεχθούν, όταν δεν το έχουν ζήσει ;
Κανείς τους, κανείς απ’ όσους ζουν ακόμη μ’ ένα «αξιοπρεπές» εισόδημα, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει. Κανείς απ’ όσους, βολεμένοι μέσα σ’ ένα σύστημα..
που τους αγκάλιασε, εξέθρεψε, ανέδειξε, προστατεύει και αμείβει, δεν πρόκειται ποτέ να το δεχθεί.
Ότι «πεθαίνω».
Ότι κάθε μέρα που ξημερώνει, γίνεται κάθε στιγμή και πιο μεγάλη, ατέλειωτη, μίζερη, καταθλιπτική, χωρίς διέξοδο κι ελπίδα.
Σε μια κατά συνθήκη «απεργία πείνας», μια κατ’ ανάγκη οικειοθελή (;!) «κράτηση κατ’ οίκον».
Δεν είναι τόσο η φτώχεια. Είναι τ’ αποτελέσματά της. Η καθημερινή συνειδητοποίηση ως τα κατάβαθα του νου, της παντελούς έλλειψης κάθε αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού. Από ανάγκη, όχι από συνήθεια.