Ερχόμαστε στο σήμερα. Θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως πολλοί έχουν την ευκαιρία απο την ζωή, τον χρόνο και χώρο τους δηλαδή να ξεδιπλώσουν τα έργα και ημέραι τους,την πολιτεία τους. Εν προκειμένω τόσο ο "Γαλαξιάρχης" όσο κι ο Ανδρέας Πετρουλάκης στάθηκαν τυχεροί,η ζωή τους έδωσε την ευκαιρία αυτή.Το πως κρίνονται-αξιολογούνται αυτά, βεβαιότατα και είναι θέμα της προσέγγισης, του αξιακού μας υπόβαθρου,της παιδείας του καθενός μας.
Όμως υπάρχουν δύο κομβικής σημασίας παράμετροι.Η Ιστορία της Ελληνικής Αριστεράς της Ηγεμονίας των Ιδεών και η πολιτιστική-πολιτισμική μας παράδοση ως Έθνος
Αριστερό δεν σε κάμει η όποια σχέση σου με αριστερά σχήματα,Αριστερό σε κάμει η σχέση σου με την αλήθεια και το δίκηο,η συνέπεια λόγου-έργων η συνέχεια στον χώρο και τον χρόνο και προπαντός ο αγώνας σου για την ανατροπή των όσων κρατούν άνθρωπο-κοινωνία-Έθνος σε υπανάπτυξη-φτωχοποίηση-περιθωριοποίηση.Για έναν κόσμο καλύτερο, για μια κοινωνία πιο δίκαιη-ανθρώπινη,για τον Δημοκρατικό πατριωτισμό (ιστορική κατάκτηση της Ελληνικής Αριστεράς)
Ήταν πάλι ο Μανόλης Αναγνωστάκης ο οποίος στο «ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ» από τη συλλογή «ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΠΟ» κατέθετε για τον Λαυρέντη: Πέθανες – κι έγινες κι εσύ: ο καλός, ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,
εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.
Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τι κάθαρμα ήσουν,
τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Κοιμού εν ειρήνη, δεν θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.
(Εγώ, μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω
πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο.)
Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,
ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.
Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.
Σύνηθες λοιπόν το φαινόμενο των εξωραϊστικών υπερβολών,των ανεδαφικών ωραιοποιήσεων
για την πολιτεία του, που συχνά αδικούν τον αποδημήσαντα γιατί
τον απεκδύουν από το πραγματικό ανθρώπινο βάρος του ως σωστά αναφέρει ο Ανδρέας Πετρουλάκης για την Ελληνική κοινωνία και πράγματι το δεκανίκι,η αιτολογία του φαινομένου αυτού είναι ο «σεβασμός στη μνήμη του νεκρού» που στην ουσία
είναι άρνηση της πραγματικής μνήμης και παράλληλα βιασμός της λογικής.
Κρίνοντας την παρουσία και του Γαλαξιάρχη με την δική μου οπτική ματιά, με βάση τους δύο Πυλώνες που ανέφερα παραπάνω την κρίνω κατωτέρη των περιστάσεων.Η πειθώ είναι αυτή που συνιστά το βασικό εργαλείο για την επίτευξη της Ηγεμονίας των Ιδεών της Αριστεράς.Η Ευπρέπεια,η Ευγένεια,ο πολιτικός πολιτισμός δηλαδή συνιστούν αναγκαιότητα.Ο αδικοχαμένος αυτός νέος άνθρωπος δεν μπόρεσε να εκπληρώσει τις πτυχές αυτές σε ικανοποιητικό βαθμό με την εγένει παρουσία του στον ιντερνετικό χώρο.
Πολύ νεόκοποι-όψιμοι Αριστεροί μιλούν για ιδεολογικό πόλεμο, κατα συνέπεια τα έργα και ημέραι του (όπως και των υπολοίπων) απολύτως δικαιολογημένα γιατί υπάκουγαν σε αυτή την επαναστατική αναγκαιότητα.Φυσικά και δεν είναι έτσι και δεν μπορεί να είναι έτσι.
Ο Αντίπαλος,ο Εχθρός είναι η υπανάπτυξη-καχεκτικότητα και όσοι πιστά την υπηρετούν-εξυπηρετούν.Όμως η μάχη δεν δίνεται με λογικές παρόμοιες με δαύτων.Δίνεται με τρόπο που να τιμά την Ελληνική Αριστερά και την Ιστορία της, με τρόπο που να τιμά την πολιτισμική-πολιτιστική μας παράδοση.
Με λογικές "Ηγεμόνα Μακιαβέλλι" μοιραία θα γίνεις μέρος του προβλήματος, θα αναπαράγεις την υφιστάμενη υστέρηση-προβληματικότητα. Πείσας λαβέ, μη βιασάμενος (να παίρνεις με την πειθώ, όχι με τη βία) σε αυτή την ρήση βασίστηκε η εξ αριστερών «ηγεμονία».Το να κάμεις την γνώση "κτήμα ες αεί" με τον τρόπο αυτό είναι που αναγάγει τον άνθρωπο σε πολιτικό όν.
Η διαχείριση της δημοσιότητα απαιτεί ισχυρά δημοκρατικά αντανακλαστικά, πανίσχυρο αξιακό υπόβαθρο. Απο την άλλη, όσοι επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν τεχνικές ανάλογες με του Προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα (ο οποίος εξελέγει -δις- χάρις κύρια την δύναμη του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) θα πρέπει να αντιληφθούν πως χωρίς τις κατάλληλες αναγωγές, η πιστή αντιγραφή-εφαρμογή παράγει μόνο γραφικότητα
Τέλος η συνολική αντίδραση στην κριτική του Ανδρέα Πετρουλάκη ουσιαστικά νομιμοποίησε τα όσα στήριξε-υποστήριξε.Η Λογική-Σωφροσύνη θα πρέπει να κυριαρχεί-επιβάλλεται του παράφορου ψυχισμού, όσοι δεν είναι να το επιτύχουν ας σωπάσουν, κάνουν μεγαλύτερη ζημιά, προσφέροντας δε τα ελάχιστα.
