Είμαστε σαν μια οικογενειακή επιχείρηση που έπαιρνε τα εύκολα κέρδη της την εποχή των …παχουλών αγελάδων και αντι να ξεπληρώνει κανένα παλιό χρέος ( 100% του ΑΕΠ το δημόσιο χρέος της χώρας το λαμπερό 2004 όταν π.χ το 1980 ήταν 22,5 %) φορτωνόταν κι άλλα (129% του ΑΕΠ το 2009) . Αλλά ακόμη κι αυτό θα ήταν αποδεκτό αν τα δανεικά πήγαιναν στοχευμένα στην ανάπτυξη και την καινοτομία. Σε σοβαρά μελετημένες δημόσιες επενδύσεις, σε προεπιλεγμένες υποδομές, σε συγχρηματοδοτήσεις κομβικών έργων, σε στήριξη και κινητροδότηση του λεγόμενου «δημιουργικού καπιταλισμού» και στις νεοφυείς (startups) επιχειρήσεις.
Διότι αυτά τα «δανεικά» θα γύριζαν πίσω σε μερικά χρόνια πολλαπλάσια, θα γίνονταν εθνικός πλούτος που ακόμη και σε καιρούς κρίσης θα άντεχε. Και σε κάθε περίπτωση δεν θα έσκαγε σαν μια πελώρια φούσκα 1,5 εκατομμυρίου ανέργων και 25% πτώση στο ΑΕΠ λες και βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση.
Ξεχάστε τα μνημόνια και τα αντιμνημόνια, είναι πιο μπαγιάτικα κι από τους πολιτικούς μας που μιλάνε για ανάπτυξη και επιχειρηματικότητα με όρους του '80 και του '90 στην καλύτερη περίπτωση. Ζούμε στο 2015 και η παγκοσμιοποιημένη οικονομία δεν περιμένει εμάς να ξεσκουριάσουμε από δεξιές, σοσιαλιστικές και εσχάτως… μαρξιστικές « -ριες», τρέχει με ασύλληπτους ρυθμούς.
Το ερώτημα είναι ένα και πολύ σκληρό στην απλότητα του: «Πώς θα γίνουμε πλούσιοι»; Πραγματικά και στέρεα, όχι Σουσουδίζοντας από τον Βύθουλα στη Μύκονο. Μπορούμε κατ' αρχάς; Και αν ναι, πώς; Πάντως όχι ανακαλύπτοντας την εναλλακτική του τροχού όπως λένε οι απίθανοι τύποι που διαχειρίστηκαν την οικονομία είτε υπάκουα, είτε ψιλο-υπάκουα, είτε επαναστατικά τα τελευταία 5-6 χρόνια. Ο τροχός είναι εκεί όπως και δεκάδες επιμέρους μοντέλα που θα μπορούσαμε να αντιγράψουμε εύκολα, να τα προσαρμόσουμε στα ελληνικά δεδομένα και να τολμήσουμε να γυρίσουμε σελίδα.
Η πολιτική δειλία δεν αφορά στο «ναι» και το «όχι» στα Μνημόνια, αφορά στο «ναι» και το «όχι» στη απώλεια εξουσίας που θα φέρει μοιραία μια χειραφετημένη από κηδεμονία, παρεμβάσεις, ρουσφέτια, διευκολύνσεις, εμπόδια κλπ οικονομική δραστηριότητα . Η πολιτική άρνηση στην πραγματική αλλαγή μοντέλου δεν είναι ηρωϊκή αντίσταση είναι μίζερη εμμονή στα κεκτημένα μιας αποδεδειγμένα λίγης και ανίκανης «επαγγελματικής» κάστας που έχει οχυρωθεί στο κάστρο της ενώ γύρω της όλα καταρρέουν.
Η Ελλάδα μπορεί να γίνει- διότι δεν ήταν αληθινά- μια πλούσια παραγωγική χώρα. Αλλά όχι αύριο-μεθαύριο, ούτε με τα συνήθη ψέματα μέχρι τις εκλογές. Όπως όλα αυτά τα χρόνια τα συμφέροντα των πολιτικών για την άνετη μακροημέρευση και επανεκλογή τους –το μόνο που τους καίει- τους έσπρωχναν σε επιλογές καταστροφικές για τη χώρα, έτσι και στα χρόνια της κρίσης τα ίδια συμφέροντα τους εμποδίζουν να αποδεχτούν την ανεπάρκεια τους και να λειτουργήσουν συλλογικά ζητώντας τεχνογνωσία και βέλτιστες πρακτικές από όσους ανά τον κόσμο τη διαθέτουν σε κάθε τομέα.
Και μας καταδικάζουν επικαλούμενοι πάντα την ….εντολή που τους δίνουμε, τρομάρα τους, σε μια ανακύκλωση του αδιεξόδου και της διασυρόμενης πολυεπίπεδα Ελλαδίτσας. Γιατί Ελλάδα δεν θέλουν, θέλουν μια χώρα στα δικά τους μέτρα, τα ολίγιστα
