Όλα αυτά όμως είναι δευτερεύοντα, σχετικά με τους πραγματικούς
πολιτικούς λόγους που επιβάλλουν επανεκλογή του Τσίπρα. Τυχόν ανατροπή
του θα οδηγούσε την Ελλάδα σε πολιτική κρίση. Θα σχηματίζονταν κυβέρνηση
ΝΔ- Ποτάμι- ΠΑΣΟΚ, με αντιπολίτευση Σύριζα, ΛΑΕ, ΧΑ, ΚΚΕ και ΑΝΕΛ. Μια
τέτοια εξέλιξη θα τίναζε στον αέρα τη συμφωνία, καθώς τα φιλοευρωπαϊκά
κόμματα δεν έχουν την κοινωνική στήριιξη, ούτε την πλειοψηφία και την
πολιτική, ιδεολογική ηγεμονία για να υλοποιήσουν τη συμφωνία, Το
αντιμνημονιακό μέτωπο θα σχηματίζονταν και πάλι, θα αποκτούσε νέα
δυναμική, ενώ στην Ευρώπη θα επανέρχονταν σύντομα τα σενάρια περί
grexit, καθώς θα γινόταν σαφές ότι το πρόγραμμα οδηγείται σε αποτυχία.
Όλες οι προβλέψεις μιλάνε για νέα μέτρα, καθώς τα έσοδα θα πέσουν έξω, η
ύφεση θα επανέλθει και η ανεργία θα αυξηθεί.
Το τοπίο αυτό δεν ευνοεί αυτή τη στιγμή πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και αυτός είναι ο λόγος που τόσο η Μέρκελ και ο Ολάντ, δεν επενδύουν προς το παρόν στην ανατροπή Τσίπρα- παρότι αρχικά την σχεδίαζαν- αλλά στον έλεγχό του μέσω μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Επειδή όμως κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού δεν θα γίνει, διότι ο Τσίπρας προφανώς την απορρίπτει, το βέβαιον είναι πως θα έχουμε μια κυβέρνηση Τσίπρα με μικρά κόμματα.
Ποια; Εάν οι ΑΝΕΛ μπουν, τότε θα σχηματιστεί κυβέρνηση Συριζα- ΑΝΕΛ. Αυτό είναι το επιθυμητό αυτή τη στιγμή, καθότι η συνεργασία υπήρξε αρμονική και επίσης η παρουσία του Πάνου Καμμένου στο υπουργικό συμβούλιο αποδυναμώνει την κεντροδεξιά αντιπολίτευση. Κανείς στον Συριζα δεν φαίνεται να θέλει συνεργασία με το νεοφιλελεύθερο και συστημικό Ποτάμι, για προφανείς λόγους. Αυτός είναι και ο λόγος που οργίστηκε ο Σταύρος με τον Τσίπρα, καθότι περίμενε να γίνει κυβερνητικός εταίρος.Αυτό θα συμβεί μόνον εφόσον δεν υπάρχει άλλη λύση, ως έσχατη λύση ανάγκης. Με το ΠΑΣΟΚ ισχύουν τα ίδια, συν το γεγονός πως η παρουσία Βενιζέλου ακυρώνει κάθε σκέψη συνεργασίας. Μένει η Ένωση Κεντρώων. Σε μια περίπτωση αδιεξόδου γιατί όχι; Τι παραπάνω έχει ο Σταύρος από τον Λεβέντη;
Το βέβαιον είναι πως θα σχηματιστεί κυβέρνηση με κορμό τον Συριζα. Εκλογές αποκλείονται. Η εξέλιξη αυτή θα οδηγήσει μάλλον σε επιτάχυνση των διαδικασιών αλλαγής αρχηγού στη ΝΔ. Πρώτον διότι η απογοήτευση στον κόσμο της ΝΔ από την ήττα θα είναι μεγάλη, με βάση και τις προσδοκίες. Δεύτερον διότι δεν μπορεί η ΝΔ να παραμείνει επί μήνες στην ίδια εσωστρέφεια, την ώρα που θα προγραμματίζονται και θα υλοποιούνται στην Ελλάδα μεγάλες αλλαγές. Τρίτον διότι θα χαθεί κρίσιμος πολιτικός χρόνος, τόσο κρίσιμος που θα προδιαγράψει και νέα ήττα στις επόμενες εκλογές που μάλλον δεν θα αργήσουν. Και τέταρτον διότι ο ίδιος ο Μεϊμαράκης δεν θα θελήσει να παραμείνει και να εισπράξει ο ίδιος το μετεκλογικό κόστος, ως αρχηγός μη κανονικός και επιπλέον ηττημένος.
Το αποτέλεσμα θα τον ακυρώσει επιτόπου. Οπότε, δεδομένου ότι δεν είναι αφελής, θα ανοίξει αμέσως τη διαδικασία, η οποία θα πρέπει να ολοκληρωθεί εντός του Οκτωβρίου.
Οδεύουμε ολοταχώς προς τη νέα κυβέρνηση Συριζα, η οποία θα προσπαθήσει να βγάλει το πρόγραμμα, να αλλάξει όσο γίνεται το κράτος, να το κάνει σχετικά ουδέτερο και πιο δίκαιο και επίσης να ολοκληρώσει τη μνημονιακή εποχή με επιτυχία.Θα τα καταφέρει; Ίσως. Αυτό θα το κρίνουν κυρίως εξωτερικοί παράγοντες. Η διεθνής κρίση που ίσως ξεσπάσει, η ευελιξία της ευρωζώνης. Αυτά θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Αν όλα πάνε θετικά για την Ελλάδα, δεν αποκλείεται αυτές οι εκλογές να είναι η απαρχή μιας μακράς πολιτικής κυριαρχίας του Τσίπρα.
Το τοπίο αυτό δεν ευνοεί αυτή τη στιγμή πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα και αυτός είναι ο λόγος που τόσο η Μέρκελ και ο Ολάντ, δεν επενδύουν προς το παρόν στην ανατροπή Τσίπρα- παρότι αρχικά την σχεδίαζαν- αλλά στον έλεγχό του μέσω μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Επειδή όμως κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού δεν θα γίνει, διότι ο Τσίπρας προφανώς την απορρίπτει, το βέβαιον είναι πως θα έχουμε μια κυβέρνηση Τσίπρα με μικρά κόμματα.
Ποια; Εάν οι ΑΝΕΛ μπουν, τότε θα σχηματιστεί κυβέρνηση Συριζα- ΑΝΕΛ. Αυτό είναι το επιθυμητό αυτή τη στιγμή, καθότι η συνεργασία υπήρξε αρμονική και επίσης η παρουσία του Πάνου Καμμένου στο υπουργικό συμβούλιο αποδυναμώνει την κεντροδεξιά αντιπολίτευση. Κανείς στον Συριζα δεν φαίνεται να θέλει συνεργασία με το νεοφιλελεύθερο και συστημικό Ποτάμι, για προφανείς λόγους. Αυτός είναι και ο λόγος που οργίστηκε ο Σταύρος με τον Τσίπρα, καθότι περίμενε να γίνει κυβερνητικός εταίρος.Αυτό θα συμβεί μόνον εφόσον δεν υπάρχει άλλη λύση, ως έσχατη λύση ανάγκης. Με το ΠΑΣΟΚ ισχύουν τα ίδια, συν το γεγονός πως η παρουσία Βενιζέλου ακυρώνει κάθε σκέψη συνεργασίας. Μένει η Ένωση Κεντρώων. Σε μια περίπτωση αδιεξόδου γιατί όχι; Τι παραπάνω έχει ο Σταύρος από τον Λεβέντη;
Το βέβαιον είναι πως θα σχηματιστεί κυβέρνηση με κορμό τον Συριζα. Εκλογές αποκλείονται. Η εξέλιξη αυτή θα οδηγήσει μάλλον σε επιτάχυνση των διαδικασιών αλλαγής αρχηγού στη ΝΔ. Πρώτον διότι η απογοήτευση στον κόσμο της ΝΔ από την ήττα θα είναι μεγάλη, με βάση και τις προσδοκίες. Δεύτερον διότι δεν μπορεί η ΝΔ να παραμείνει επί μήνες στην ίδια εσωστρέφεια, την ώρα που θα προγραμματίζονται και θα υλοποιούνται στην Ελλάδα μεγάλες αλλαγές. Τρίτον διότι θα χαθεί κρίσιμος πολιτικός χρόνος, τόσο κρίσιμος που θα προδιαγράψει και νέα ήττα στις επόμενες εκλογές που μάλλον δεν θα αργήσουν. Και τέταρτον διότι ο ίδιος ο Μεϊμαράκης δεν θα θελήσει να παραμείνει και να εισπράξει ο ίδιος το μετεκλογικό κόστος, ως αρχηγός μη κανονικός και επιπλέον ηττημένος.
Το αποτέλεσμα θα τον ακυρώσει επιτόπου. Οπότε, δεδομένου ότι δεν είναι αφελής, θα ανοίξει αμέσως τη διαδικασία, η οποία θα πρέπει να ολοκληρωθεί εντός του Οκτωβρίου.
Οδεύουμε ολοταχώς προς τη νέα κυβέρνηση Συριζα, η οποία θα προσπαθήσει να βγάλει το πρόγραμμα, να αλλάξει όσο γίνεται το κράτος, να το κάνει σχετικά ουδέτερο και πιο δίκαιο και επίσης να ολοκληρώσει τη μνημονιακή εποχή με επιτυχία.Θα τα καταφέρει; Ίσως. Αυτό θα το κρίνουν κυρίως εξωτερικοί παράγοντες. Η διεθνής κρίση που ίσως ξεσπάσει, η ευελιξία της ευρωζώνης. Αυτά θα κρίνουν το αποτέλεσμα. Αν όλα πάνε θετικά για την Ελλάδα, δεν αποκλείεται αυτές οι εκλογές να είναι η απαρχή μιας μακράς πολιτικής κυριαρχίας του Τσίπρα.
