Η «ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί την ίδια πορεία αλλά πια δεν αρκεί η διολίσθηση από το «σκίσιμο» του Μνημονίου, στην «αναστολή» του και η επιστροφή στο «τελείωμά» του το βράδυ των εκλογών. Τι άραγε σημαίνει τελείωμα, αναστολή ή σκίσιμο του Μνημονίου; Γιατί δεν λένε πρακτικά και απλά: θα επιστρέψουμε αυτά, θα αποτρέψουμε εκείνα και όλο το πακέτο θα στοιχίσει τόσα δισ. ευρώ, που θα τα βρούμε εκεί;
Το «κλειδί είναι οι συμμαχίες» ακούσαμε, να αντικατασταθεί το Μνημόνιο με «Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης» αλλά μαζί και την παραδοχή ότι για να υπάρξει ελπίδα πρέπει να αλλάξει η ίδια η Ευρώπη.
Σαν να μην τα σκέφθηκε κανένας μέχρι τώρα όλα αυτά. Λες και έκαναν ουρά οι παγκόσμιες δυνάμεις για να εξασφαλίσουν τη συμμαχία της Ελλάδας και οι κακές ηγεσίες της τους έκλειναν την πόρτα...
Τα Σχέδια Ανασυγκρότησης θυμίζουν το «Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη» του Γ. Παπανδρεου και του Α. Σαμαρά, εκτός εάν πιστέψουμε ότι όλοι οι άλλοι επεδίωκαν τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και μόνο οι οικονομολόγοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αυτοί που βρήκαν τη φόρμουλα να μοιράσουν χρήμα και θέσεις εργασίας. Οσο για την Ευρώπη, θα αναλάβουν οι ίδιοι να την αλλάξουν και ίσως μετά ενημερώσουν και το Βερολίνο και το Παρίσι για τις αποφάσεις τους.
Εκτός από μη πειστική, είναι και επικίνδυνα αλαζονική η θεωρία ότι «θα αλλάξουν όλα, απλώς επειδή θα το επιχειρήσω Εγώ» και δεν οδηγεί πουθενά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Καθώς είναι η συνταγή για να μην αλλάξει τίποτα, τουλάχιστον προς το καλύτερο. Αν πρόκειται για κουτσή διαχείριση, τότε την κάνουν και οι προηγούμενοι που έχουν την εμπειρία.
Γιατί τελικά δεν αρκεί να πιστεύεις ότι είσαι ο Σούπερμαν. Πρέπει να πειστούν και οι υπόλοιποι ότι υπάρχει...
