Πρώτον η Μπούντεσμπανκ προσπαθεί να αναγκάσει τον Ντράγκι να περιορίσει το πλαφόν του τυπώματος από το ένα τρισ. ευρώ που θεωρείται ως μίνιμουμ επαρκές στα 500 δισ., δεύτερον να περιορισθεί στα υγιή ομόλογα (δηλαδή στο γερμανικό Μπουντ!) και τρίτον για να μην υπάρξει αμοιβαιοποίηση του κινδύνου οι αγορές να γίνονται από τις κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών.
Ακόμη και αν ο Ντράγκι τολμήσει να προχωρήσει σε ποσοτική χαλάρωση τύπου Fed αγνοώντας τον Βάιντεμαν, το αδιέξοδο θα είναι μπροστά μας: Χωρίς αλλαγή ή παράκαμψη του δημοσιονομικού συμφώνου, στα τέλη Φεβρουαρίου Γαλλία και Ιταλία θα αγωνίζονται με περικοπές να διαμορφώσουν τους αναθεωρημένους προϋπολογισμούς για το 2015 με μέτρα που θα πριμοδοτούν τη Λεπέν, τον Γκρίλο, τον Μπερλουσκόνι και τη Λέγκα του Βορρά!
Πρώτον πρέπει να δούμε αν ο Ντράγκι θα κινηθεί περιοριστικά ή διασταλτικά ως προς τις καταστατικές αρμοδιότητές του, και στη δεύτερη περίπτωση να δούμε αν η παρέμβαση της ΕΚΤ λειτουργεί σαν καταλύτης αναζήτησης νέας γραμμής πλεύσης στην Ευρωζώνη. Τύπωμα χρήματος από τον Ντράγκι, με τους Μέρκελ, Σόιμπλε να λένε σε Ολάντ και Ρέντσι να κάνουν τα μαθήματά τους, ισοδυναμεί με αυτοακύρωση αν όχι αυτοβύθιση της Ευρωζώνης. Φαντασθείτε στις ΗΠΑ του 1933 έναν επικεφαλής της Fed επιλεγμένο από τον Ρούζβελτ με έναν υπουργό Οικονομικών διορισμένο από τον προκάτοχό του στον Λευκό Οίκο, Χούβερ...
