Μετά από 56 χρόνια, η Τουρκία κατορθώνει το απίστευτο για την τότε εποχή. Την ξεχωριστή αυτοδιάθεση μιας μειονότητας του 18% των Τουρκοκυπρίων. Ένα αίτημα που εξασφάλισε από τον τότε Υπ. Αποικιών της Βρετανίας με τη μυστική συμφωνία στην Κωνσταντινούπολη στις 16 Δεκεμβρίου 1956 και την οποία ανακοίνωσε από τη Βουλή των Κοινοτήτων ο εν λόγω υπουργός στις 19 Δεκεμβρίου 1956. Σε τελική λύση του Κυπριακού να έχουν οι Τουρκοκύπριοι το δικαίωμα αυτοδιαθέσεως με δημοψήφισμα…(βλέπε «Διζωνική Εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011» της γράφουσας). Ανακηρύχτηκε η Κυπριακή Δημοκρατία στις 16 Αυγούστου 1960, αλλά τόσο οι Τούρκοι φανερά και προκλητικότατα (1963/64) μέχρι και μετά τις δύο τουρκικές εισβολές επιδίωκαν το ζητούμενο, όσο και οι Βρετανοί πότε παρασκηνιακά και πότε επιτήδεια προς τον στόχο τους πορευόμενοι…
Πέρασαν και εδώ χρόνια και ζαμάνια μετά τις δύο τουρκικές βάρβαρες εισβολές, που συνεχίζονται επί του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, και παρ’ όλες τις αντιδράσεις του λαού, οι «ηγέτες» της Κυπριακής Δημοκρατίας σαν κουρδισμένα παπαγαλάκια, άξεστοι και ανίκανοι να υπηρετήσουν τα εθνικά συμφέροντα του τόπου, υποκύπτοντας, προσκυνώντας, βοηθώντας μάλιστα στην ετοιμασία των ξένων σχεδίων, μας καταστάλαξαν επί προεδρίας Γλ. Κληρίδη στην προετοιμασία του λεγόμενου Σχεδίου Ανάν το 2002. Τελικά, και αφού δέχθηκε ο επόμενος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τ. Παπαδόπουλος την επιδιαιτησία του τότε Γ.Γ. του ΟΗΕ κ. Κόφι Ανάν, μας κατεβάσανε (με δικό μας κάλεσμα πλέον) πλήρως εξοπλισμένο για τη διάλυση και τουρκοποίηση της πατρίδας μας (για το οποίο βοήθησαν και κάποιοι άλλοι δικοί μας), το επώνυμο (αγγλικό μεν) έκτρωμα ονόματι Σχέδιο Ανάν.
Το έκτρωμά τους συνοδευόταν και από ένα διπλό δημοψήφισμα. Το οποίο αντί να απορρίψει η τότε ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, το δέχθηκε για να… γλιτώσει από το Σχέδιο Ανάν! Καλά παιδιά η δική μας πλευρά, ποτέ δεν διανοείται να πει όχι σε τίποτα. Ποτέ δεν καταδέχονται να μελετήσουν την προϊστορία της βρετανικής και τουρκικής πολιτικής, πολυπράγμονες, παντογνώστες οι ίδιοι. Δέχθηκε ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος το διπλό δημοψήφισμα και κάλεσε τον λαό να πει όχι δίχως να εκτιμηθούν οι επιπτώσεις ενός διπλού δημοψηφίσματος. Που είχε μια τόσο σημαντική προϊστορία. Στο οποίο, εν τω μεταξύ, ψήφισαν κατά πλειοψηφίαν παράνομοι Τούρκοι κουβαλητοί, προϊόν εγκλήματος πολέμου. Αυτό επεδίωκαν Τούρκοι και Άγγλοι από το 1956 για να εμπεδώσουν το δικαίωμα της τουρκικής μειονότητας του 18% ως ξεχωριστού «λαού» στο νησί. Με δική μας συγκατάθεση!
Πέρασαν και από τότε κάποια χρόνια με μαύρες εμπειρίες, Μαρί και οικονομικό χάος, και να σου που μας ήλθε το τίμημα της αποδοχής εκείνου του διπλού δημοψηφίσματος το 2004!! Και παρόλο ότι η δική μας πλευρά προσποιήθηκε έκτοτε να μη θυμάται τι έγινε, να μην επιρρίπτονται ευθύνες σε «εθνάρχες», σήμερα ξέσπασε το πράγμα μέσω… Αθηνών και πληθωρικού Ευάγγελου Βενιζέλου (μαύρες θύμησες με κάποιον άλλο Ευάγγελον τον Αβέρωφ). Ο οποίος βγήκε από το πλέον επίσημο βήμα, ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να ενημερώσει ότι: «Έχω συμφωνήσει με τον Τούρκο ομόλογό μου Αχμέτ Νταβούτογλου να δεχθούμε, εγώ τον εκπρόσωπο της τουρκοκυπριακής κοινότητας και εκείνος της ελληνοκυπριακής.
Οι κοινότητες είναι θεσμοθετημένες. Οι συναντήσεις αυτές θα γίνουν αφού εκδοθεί το κοινό ανακοινωθέν, θα αναφέρεται στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, στο κοινοτικό κεκτημένο και εφόσον το πολιτειακό σύστημα θα είναι ομοσπονδία, θα στηρίζεται σε τρεις αρχές: Της ενιαίας νομικής προσωπικότητας, και της μίας και ενιαίας ιθαγένειας και κυριαρχίας. Η λύση, θα δοθεί με δημοψηφίσματα στη βάση της αρχής της αυτοδιάθεσης!» («Σημερινή», 21.1.2014, του Γιάννου Χαραλαμπίδη, «Λύση στη βάση αυτοδιάθεσης»).
Για να ακολουθήσει αμέσως μετά την επομένη, ο Τ. Ερντογάν στις Βρυξέλλες για «Ομοσπονδία δύο κρατών», όπως απαιτούσαν εδώ και μισό αιώνα. Τον Ιανουάριο του 1959 ο Ε. Αβέρωφ στο Παρίσι, συμφώνησε οι Τ/κ να μην αναγνωριστούν ως μειονότητα αλλά ως κοινότητα. Και δέχθηκε την υπόδειξη Φ. Ζορλού όταν θα παρουσίαζε το θέμα στον Κ. Καραμανλή να μην του έλεγε ότι ήταν… τουρκική ιδέα! Κανένας δεν άγγιξε τις δηλώσεις Ευάγγελου Βενιζέλου. Μήπως οι δηλώσεις Βενιζέλου ήσαν συντονισμένες με τη Λευκωσία; Γιατί δεν δικαιολογούνται οι εξάρσεις για Ερντογάν και σιωπή ιχθύος για εκείνες Βενιζέλου. Τελικά, πόσο πεπεισμένοι ήσαν οι Τούρκοι το 1957, όταν έλεγαν στους Βρετανούς ότι με τη βοήθεια των Ελληνοκυπρίων θα κατάφερναν τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία. Ενός κακού, πάντοτε μύρια έπονται…
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ Ερευνήτρια/ συγγραφέας- Λονδίνο
