Τα 2 λάθη της κίνησης των «58»

Του Τάσου Παππά  Μέχρι τώρα οι «58» δεν έχουν θεραπεύσει τα δύο κατασκευαστικά λάθη που υπάρχουν στην πρωτοβουλία τους. Αν φυσικά πρόκειται για λάθη. Η εμφανής αντι-ΣΥΡΙΖΑ στάση είναι το ένα. Η διαθεσιμότητα για συνομιλίες και συνεργασία με τη συντηρητική παράταξη στο όνομα της ευρωπαϊκής προοπτικής και της πολιτικής σταθερότητας είναι το άλλο. Στον πληθωρικό λόγο των εκπροσώπων τους (παρόμοια προβολή στα παραταξιακά Μέσα Ενημέρωσης είχαμε να δούμε από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου σάρωνε σαν οδοστρωτήρας και από την περίοδο που το ΠΑΣΟΚ του Κ. Σημίτη διακινούσε τον εκσυγχρονιστικό μύθο του) ξεχωρίζουν οι επιθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ που ελάχιστα απέχουν από την πολεμική της Νέας Δημοκρατίας στην αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ υποεκπροσωπούνται η κριτική στα πεπραγμένα των μνημονιακών κυβερνήσεων και ο προγραμματικός προσανατολισμός για το κοινωνικό ζήτημα-σημείο αναφοράς κάθε σχηματισμού που θέλει να λέγεται προοδευτικός.
Αν εξαιρέσει κανείς τις μπαλαφάρες του επικοινωνιακού επιτελείου της Συγγρού για την αθεΐα του Α. Τσίπρα, σε όλα τα άλλα ζητήματα παρατηρείται σύγκλιση. Η δοσολογία και οι χρωματισμοί διαφέρουν. Για τον κίνδυνο που θα διατρέξει η χώρα αν κληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει το σχέδιό του μιλούν και οι δύο. Για λαϊκισμό και δημαγωγία κατηγορούν αμφότεροι την ηγεσία του. Για επιστροφή στις αλήστου μνήμης πρακτικές και συμπεριφορές του φαύλου δικομματισμού εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για ανοχή της Κουμουνδούρου σε ομάδες που φλερτάρουν με την παραβατικότητα κάνουν λόγο και οι «58» και η Ν.Δ., με τη δεύτερη βεβαίως να πλειοδοτεί στον διαγωνισμό της προβοκατορολογίας, διατυπώνοντας ανοιχτά αιχμές ότι στελέχη και συνιστώσες της αξιωματικής αντιπολίτευσης κλείνουν το μάτι στην τρομοκρατία. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι το μέτωπο κατά του ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά των «58» είναι μια λογική επιλογή.

Αυτός διεκδικεί με αξιώσεις τον λεγόμενο μεσαίο χώρο, στον οποίο οι «58» θέλουν να αναπτυχθούν. Αυτός είναι ο ισχυρός πόλος που επιδιώκει να εκφράσει την παράδοση τόσο της ριζοσπαστικής Αριστεράς όσο και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Αυτός προσφέρει εναλλακτική κυβερνητική λύση που δεν τους περιλαμβάνει. Ωστόσο, η ζωή δεν έχει φανεί επιεικής με ομάδες, κινήσεις και κόμματα που διαμορφώθηκαν στη βάση του «αντί», έχοντας μοναδικό στόχο να λειτουργήσουν σαν ανάχωμα. Φαντάζομαι ότι δεν είναι αυτή η φιλοδοξία των «58».