Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
Σε παιγνίδια ισορροπίας στο λεπτό σκοινί της λογικής επιδίδονται όλοι τις τελευταίες εβδομάδες, σε μια κατάσταση συλλογικού παροξυσμού. Χρειάστηκε ένα δημοσίευμα για το αν παρακολουθούνται τα τηλέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ για να ανάψει η σπίθα.Εάν η συζήτηση αφορούσε τον Σνόουντεν, θα ήταν δικαιολογημένη, αλλά θα αφορούσε όλους τους Ελληνες, μια και η NSA διαθέτει όχι βαλιτσάκι, αλλά ολόκληρα κοντέινερ.
Πρόκειται όπως ακούμε όμως για την ΕΥΠ, την Αντιτρομοκρατική, ίσως κάποιες άλλες σκοτεινές υπηρεσίες με βαλιτσάκια που υπέκλεπταν συνομιλίες. Και ποιος το λέει αυτό;
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αρχικά. Και μετά η γνωστή θεωρία την οποία επικοινώνησε πρώτος ο Δ. Παπαδημούλης διερωτώμενος: «Είναι κανείς σίγουρος ότι δεν παρακολουθείται το τηλέφωνό του; Φυσικά και όχι». Οπότε, με την εκ του εις άτοπον απαγωγή, καταλήγουμε στο αυταπόδεικτο συμπέρασμα: Υποκλοπές γίνονται, αφού όλοι το λένε και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν γίνονται.
Η ΘΕΩΡΙΑ είναι γνωστή: «Κανείς δεν είναι σίγουρος ότι δεν υπάρχουν εξωγήινοι». Αυτή θεωρήθηκε η πρώτη απόδειξη της ύπαρξής τους… Η «Αυγή» βρίσκοντας πρόσβαση στις μυστικές υπηρεσίες «αποκάλυψε» ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα δύο βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ενός του ΚΚΕ και στελεχών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Τώρα φαίνεται πόσο άστοχη ήταν η ανακίνηση της θεωρίας των δύο άκρων, που ενώ θα έπρεπε να στέλνει το μήνυμα ότι η εγκληματική δραστηριότητα δεν έχει κομματική ταυτότητα, τελικά εξελίσσεται σε άλλοθι και ασπίδα της «άλλης πλευράς» για ό,τι κι αν συμβεί.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι κάποιοι σκαρφίστηκαν αυτή την ιστορία για να εμφανιστούν ως θύματα μιας προαναγγελθείσας «πολιτικής δίωξης», επειδή συνειδητοποιούν τώρα ότι κάποιο τηλεφώνημα απρόσεκτου βουλευτή σε κατηγορούμενο για εγκληματικές πράξεις πιάστηκε από τον κοριό που παρακολουθούσε το τηλέφωνο του υπόπτου.
Γιατί τότε δεν μιλάμε για απλές ισορροπίες λογικής. Αλλά για παιγνίδια που επιβεβαιώνουν την επικινδυνότητα όχι μόνο του ενός (δεδομένου) άκρου, αλλά και κάποιων στις παρυφές του άλλου άκρου.
Σε παιγνίδια ισορροπίας στο λεπτό σκοινί της λογικής επιδίδονται όλοι τις τελευταίες εβδομάδες, σε μια κατάσταση συλλογικού παροξυσμού. Χρειάστηκε ένα δημοσίευμα για το αν παρακολουθούνται τα τηλέφωνα του ΣΥΡΙΖΑ για να ανάψει η σπίθα.Εάν η συζήτηση αφορούσε τον Σνόουντεν, θα ήταν δικαιολογημένη, αλλά θα αφορούσε όλους τους Ελληνες, μια και η NSA διαθέτει όχι βαλιτσάκι, αλλά ολόκληρα κοντέινερ.
Πρόκειται όπως ακούμε όμως για την ΕΥΠ, την Αντιτρομοκρατική, ίσως κάποιες άλλες σκοτεινές υπηρεσίες με βαλιτσάκια που υπέκλεπταν συνομιλίες. Και ποιος το λέει αυτό;
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα αρχικά. Και μετά η γνωστή θεωρία την οποία επικοινώνησε πρώτος ο Δ. Παπαδημούλης διερωτώμενος: «Είναι κανείς σίγουρος ότι δεν παρακολουθείται το τηλέφωνό του; Φυσικά και όχι». Οπότε, με την εκ του εις άτοπον απαγωγή, καταλήγουμε στο αυταπόδεικτο συμπέρασμα: Υποκλοπές γίνονται, αφού όλοι το λένε και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν γίνονται.
Η ΘΕΩΡΙΑ είναι γνωστή: «Κανείς δεν είναι σίγουρος ότι δεν υπάρχουν εξωγήινοι». Αυτή θεωρήθηκε η πρώτη απόδειξη της ύπαρξής τους… Η «Αυγή» βρίσκοντας πρόσβαση στις μυστικές υπηρεσίες «αποκάλυψε» ότι παρακολουθούνται τα τηλέφωνα δύο βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ενός του ΚΚΕ και στελεχών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Τώρα φαίνεται πόσο άστοχη ήταν η ανακίνηση της θεωρίας των δύο άκρων, που ενώ θα έπρεπε να στέλνει το μήνυμα ότι η εγκληματική δραστηριότητα δεν έχει κομματική ταυτότητα, τελικά εξελίσσεται σε άλλοθι και ασπίδα της «άλλης πλευράς» για ό,τι κι αν συμβεί.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι κάποιοι σκαρφίστηκαν αυτή την ιστορία για να εμφανιστούν ως θύματα μιας προαναγγελθείσας «πολιτικής δίωξης», επειδή συνειδητοποιούν τώρα ότι κάποιο τηλεφώνημα απρόσεκτου βουλευτή σε κατηγορούμενο για εγκληματικές πράξεις πιάστηκε από τον κοριό που παρακολουθούσε το τηλέφωνο του υπόπτου.
Γιατί τότε δεν μιλάμε για απλές ισορροπίες λογικής. Αλλά για παιγνίδια που επιβεβαιώνουν την επικινδυνότητα όχι μόνο του ενός (δεδομένου) άκρου, αλλά και κάποιων στις παρυφές του άλλου άκρου.
