Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη
- Η διαχρονική παθογένεια της ανεπάρκειας και της διαφθοράς
- Ξεχνάμε και αποπροσανατολιζόμαστε από την ιστορική ευθύνη όλων μας έναντι του παρελθόντος και έναντι του μέλλοντος
- Η ΤΟΥΡΚΙΑ διδάσκει Θουκυδίδη στην πράξη της διεθνούς της πολιτικής. Δεν σέβεται το δίκαιο…
Ο Κικέρωνας, στον Λόγο Κατά Κατιλίνα, το 63 π.Χ., ενώπιον της Ρωμαϊκής Συγκλήτου, υπογράμμισε το μόνιμο και πάγιο ζήτημα της σχέσης πολιτικής με τη διαφθορά, την ανεπάρκεια και την ανικανότητα, τονίζοντας όμως ότι όλα αυτά τα παθογενή στοιχεία που διατρέχουν μια κρατική ή εθνική υπόσταση είναι σε θέση και μπορεί να τα αντιμετωπίσει η Σύγκλητος, η Εκκλησία του Δήμου, ο λαός, η ιστορία.
Το Ελληνικό Έθνος βιώνει σήμερα ως κρατικές υποστάσεις και ως πολιτικές ηγεσίες, όπως συνηθίζουμε να λέμε στην πολιτική επιστήμη, ως πολιτικά συστήματα, τη διαχρονική παθογένεια της ανεπάρκειας, της διαφθοράς, της καιροσκοπικής και μικρόψυχης προσέγγισης των προβλημάτων του Έθνους, που άπτονται της ίδιας της επιβίωσής του, αφού φροντίζει η πολιτική ηγεσία να ενταφιάσει την ευθύνη και τον αγώνα για την άρση και την απάλειψη της ταπείνωσης και την ανάκαμψη του Έθνους ως αξιοπρέπειας και ως πολιτισμού.
Αυτό που συμβαίνει τούτες τις ημέρες, τούτες τις εποχές είναι η φροντίδα του να ξεχνάμε και να αποπροσανατολιζόμαστε από την ιστορική ευθύνη όλων μας έναντι του παρελθόντος και έναντι του μέλλοντος.
Την ημέρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ήταν η 15η Αυγούστου 2013, ημέρα κατάληψης της αρχαιότερης ελληνικής πόλης της Κύπρου, της Σαλαμίνας, δηλαδή της Αμμοχώστου, πόλης του Τεύκρου και του Τελαμώνα, πόλη που καταλήφθηκε προδομένη από την στρατιωτική της ηγεσία και την οποία υπερασπίστηκαν μέχρι τέλους ηρωικά οι ελάχιστοι εναπομείναντες στρατιωτικοί, στρατιώτες και αξιωματικοί από την Κύπρο και την Ελλάδα, έφεδροι και μόνιμοι, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους στην πόλη, αφού η προδοσία τούς άφησε χωρίς πυρομαχικά και στοιχειώδεις δυνατότητες άμυνας.
Η πόλη παραδόθηκε στην ουσία από αυτούς που ήταν υποχρεωμένοι να την υπερασπιστούν και ενώ δεν ήταν καν στα σχέδια του Αττίλα η κατάληψή της. Ο Αττίλας εισήλθε στην πόλη, αφού διαπίστωσε πως δεν υπήρχε καμία αντίσταση. Την επομένη ο Αττίλας κατέλαβε την αγαπημένη γενέτειρα του υπογράφοντος, Μόρφου, προερχόμενη από την αρχαία θεά του έρωτα Μορφώ, συνώνυμο του Αφροδίτη ως Θεά Μορφώ ή Θεομόρφου. Η Μόρφου εγκαταλείφθηκε με κυβερνητική εντολή, όπως και τα υπόλοιπα μέρη της κατεχόμενης τώρα Κύπρου, στις ορδές του αυγουστιάτικου Αττίλα.
Καταλήφθηκε η Λύση, γενέτειρα του Γρηγόρη Αυξεντίου, το Δίκωμο, μέρος της ηρωικής θυσίας του Κυριάκου Μάτση και ολόκληρη η περιοχή με τα χωριά και τις κωμοπόλεις του ελληνικού πολιτισμού και της ελληνικής κυπριακής παράδοσης της Αγίας γης της κατεχόμενης, εδώ και 39 χρόνια, Κύπρου. Θλιβόμαστε και αισθανόμαστε αναξιοπρεπείς και ταπεινωμένοι, γιατί δεν θελήσαμε να υπερασπιστούμε χωριό προς χωριό, σπιθαμή προς σπιθαμή, τα ιερά χώματα της πατρίδας μας, ως οφείλαμε.
Αμαχητί…
Ο Αττίλας κατέλαβε τις πόλεις και τα χωριά της Κύπρου αμαχητί. Αυτό σημαίνει για την διεθνή εικόνα μας, για την αξιοπιστία και το κύρος μας, ως Ελλήνων, πως δεν μπορούμε, δεν θέλουμε, δεν είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε με θυσία και αίμα, όπως φωτίζει η ιστορία του Ελληνισμού, τη γη των πατέρων μας, την πατρίδα μας, τον πολιτισμό μας, τις αξίες και την ύπαρξή μας ως κοινωνικών συνόλων, ως θεσμών, ως ιστορίας και ως πολιτικής πραγματικότητας. Γιατί η θυσία των ανθρώπων για τα ιδανικά, την πίστη και τον πολιτισμό τους είναι η μόνη δύναμη που προκαλεί διεθνή αλληλεγγύη, συμπαράσταση που πολλές φορές οδηγεί και στην ήττα του επιτιθεμένου.
Ούτε οι Θερμοπύλες, ούτε το Μεσολόγγι, ούτε το ΄40, ούτε και ο Μαχαιράς του μεγάλου Έλληνα Γρηγόρη Αυξεντίου δίδαξαν τη γενιά του ΄74, που προδομένη απ’ την ηγεσία της δέχτηκε να «αναδιπλωθεί», παραχωρώντας τη γη των πατέρων της, την ίδια τη ζωή της ως παράδοση, ως πολιτισμός, ως ταυτότητα, στον επιτιθέμενο Τούρκο εισβολέα. Ξέρουμε ακόμη πως, όπου υπήρξε μια μικρή αντίσταση, όπως στον Άγιο Παύλο, με τον ηρωικό Αλευρομάγειρο και την ομάδα των εφέδρων του, οι Τούρκοι υποχώρησαν.
Δεν αντισταθήκαμε, δεν παραδοθήκαμε αγωνιζόμενοι, αλλά τραπήκαμε εις φυγήν, ακολουθώντας τις οδηγίες της ηγεσίας, η οποία αποφάσισε να παραδώσει την περιοχή που διεκδικούσε η Τουρκία, να αποφύγει θυσίες, θανάτους και να διαπραγματευθεί τους όρους της νέας τάξης πραγμάτων που πέτυχε η Τουρκία στην Κύπρο το ΄74. Είχαμε να κάνουμε με ηγεσίες που ουσιαστικά εντάχθηκαν στο σχέδιο μιας διεθνούς, διπλωματικής συνωμοσίας που αποσκοπούσε, όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν από το ΄60 και μετά, μέχρι και το ΄74, στο σχέδιο διχοτόμησης της Κύπρου και τη σταδιακή μετατροπή της από ελληνικό νησί σε ένα χώρο ελεγχόμενο από την Τουρκία.
Δουλοπρέπεια και υποταγή
Ανεπάρκεια, δουλοπρέπεια και υποταγή, για να μην πούμε και προδοσία, σε ό,τι αφορά ιδιαίτερα τη Χούντα, χαρακτήρισε τις ηγεσίες Ελλάδας-Κύπρου, που δεν μπόρεσαν όχι μόνο να οραματιστούν, αλλά να υπερασπιστούν την πραγματικότητα μιας ελληνικής κυριαρχίας στην Κύπρο, που ήταν αδιαμφισβήτητη, ακόμα και επί Αγγλοκρατίας, όπου οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και πολιτικά κυριαρχούσε ο Ελληνισμός στο νησί και η Κύπρος μπορούσε πολύ εύκολα να μετατραπεί σε ένα προκεχωρημένο προπύργιο ελληνικής στρατηγικής στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική, όπως την οραματίστηκε ο Γεώργιος Παπανδρέου το ΄64, είτε γινόταν η Ένωση, είτε δεν γινόταν, δηλαδή ακόμα και με την ύπαρξη ενός δεύτερου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους στη Νοτιοανατολική Λεκάνη της Μεσογείου.
Οι Τούρκοι είχαν σχέδιο, εμείς δεν είχαμε ποτέ. Είχαμε μόνο την ανεδαφική και άνευ αντικειμένου υπεροψία μιας υπεροχής, η οποία οδήγησε στην αυτοπαγίδευση, δηλαδή στην αυτοματαίωση μιας ελληνικής πατρίδας, ενός ελληνικού πολιτισμού στην Κύπρο.
Σήμερα, 39 χρόνια μετά, τη 15η Αυγούστου δεν υπάρχει καμία αναφορά στα Ελλαδικά Μέσα Ενημέρωσης, στην Αμμόχωστο και στη Μόρφου, τις πατρίδες του κυπριακού βορρά που κατέλαβε βίαια και βάρβαρα ο Τουρκικός Αττίλας τούτες τις ημέρες. Στην Κύπρο κατέλαβε η δημοσιοποίηση της τραγωδίας της Αμμοχώστου, της Μόρφου και του δεύτερου Αττίλα, μια εντελώς περιθωριακή θέση στη δημοσιοποίηση των γεγονότων, ωσάν να πρόκειται για μια θλιβερή είδηση που συνέβη πριν από πολλά χρόνια στην Κουάλα Λουμπούρ! Δυστυχώς, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ως ηγεσία και λαός πως η συνέχιση της ύπαρξής μας βασίζεται στον αυτοσεβασμό μας. Αυτό σημαίνει υπεράσπιση της ιστορίας μας, μνήμη και συνέχεια της μνήμης, τιμώντας αυτούς που έφυγαν, διδάσκοντας περηφάνια και αξιοπρέπεια αυτούς που έρχονται.
Χωρίς στόχους, χωρίς συμμάχους, χωρίς μέσα
ΕΙΝΑΙ τοις πάσι γνωστό. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός στις διεθνείς σχέσεις για να το καταλάβεις πως αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, αν δεν υπερασπίζεσαι τις αξίες, τα ιδανικά και τα συμφέροντά σου, δεν σε σέβονται και οι άλλοι, δεν έχεις συμμάχους. Η Τουρκία διδάσκει Θουκυδίδη στην πράξη της διεθνούς της πολιτικής. Δεν σέβεται το δίκαιο. Δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη πολιτικής ηθικής στις σχέσεις των κρατών.
Υπερασπίζεται αυτό που θεωρεί συμφέρον της με όλα ανεξαιρέτως τα μέσα, νόμιμα και κυρίως παράνομα. Τι κόστος είχε η Τουρκία από τη σαραντάχρονη σχεδόν κατοχή της Κύπρου; Κανένα! Πήρε μόνο όφελος γιατί οι άλλοι της αναγνωρίζουν την ικανότητα να θέτει στόχους και να τους πετυχαίνει.
Σήμερα ετοιμαζόμαστε να διαπραγματευθούμε το μέλλον της Κύπρου. Από τη χειρότερη και πιο αδύναμη θέση που ήμασταν ποτέ. Χωρίς στόχους, χωρίς συμμάχους, χωρίς μέσα. Πού κινείται η ηγεσία του τόπου; Διεκδικεί την απελευθέρωση, όπως θα έπρεπε, έστω και σε ένα μη διακηρυγμένο σχέδιο;
Διεκδικεί την εδραίωση του status quo σε δύο κράτη, δηλαδή τη νομιμοποίηση της διεθνούς παρανομίας της Τουρκίας, με την ίδια την υπογραφή μας, παραχωρώντας για πάντα την κατεχόμενη γη μας στους Τούρκους; Πώς θα επιβιώσουμε ως «κράτος του Νότου» έχοντας το στίγμα της ντροπής, της παράδοσης της πατρώας γης στον κατακτητή; Ποιος θα μας σέβεται διεθνώς; Πώς θα σταθούμε απέναντι στις γενιές που έρχονται, δηλαδή, τι θα γράψει για μας η ιστορία;
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής,
Διευθυντής Κέντρου Ανατολικών
Σπουδών Πάντειο Πανεπιστήμιο
