ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Ι. ΜΕΡΤΖΟΥπροέδρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών,
δημοσιογράφου και συγγραφέα
Μόνον όσοι εμπορεύονται τους καημούς του Λαού και οι ιδεοληπτικοί αρνούνται να δουν ότι, ανεξάρτητα από το Μνημόνιο, πρώην και επόμενο, αποκλείεται να σωθεί η χώρα και να ευημερήσουν αληθινά πια οι Ελληνες, εφόσον δεν εκπληρωθούν ταυτόχρονα τρεις δυσχερέστατοι αλλά θανάσιμα αναγκαίοι όροι:
1ον Εκ βάθρων ανασυγκρότηση, απολύμανση και θωράκιση του Δημοσίου,
2ον Ισονομία και ισοπολιτεία όλων με αδιάσειστα τεκμήρια και αυστηρή συνέπεια,
3ον Τιμωρία κάθε πολιτικής συναλλαγής με το Δημόσιο, τα ΜΜΕ, το Κεφάλαιο, τις συντεχνίες και τους πολίτες.
Οι δύο πρώτοι όροι προϋποθέτουν αλληλοδιάδοχες αποφασισμένες κυβερνήσεις. Ηδη γίνονται τα πρώτα βήματα αλλά ο δρόμος είναι μακρύς. Πολύ δυσχερέστερος είναι ο τρίτος όρος, διότι προϋποθέτει ότι θα αλλάξουν την κατεστημένη νοοτροπία τους οι περισσότεροι Ελληνες. Διαφορετικά οι δύο πρώτοι όροι, ακόμη και άμα επιτευχθούν, θα ακυρωθούν αργά ή γρήγορα. Στον βαθμό που επιτυγχάνονται, όμως, μπορεί να εμπνέουν βαθμιαία ολοένα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να στρατεύσουν πολίτες της κρίσιμης μάζας στην δική τους πλέον ριζική αλλαγή. Αριστος οιωνός εν προκειμένω είναι η απίστευτη υπομονή με την οποία όλοι σχεδόν οι Ελληνες, ιδιαίτερα οι ενδεέστεροι, υφίστανται τα βίαια και άδικα μέτρα της λιτότητας αλλά και τις σειρήνες των αντιμνημονιακών επί τέσσερα συνεχή έτη. Ωστόσο, η στάμνα πάει πολλές φορές στη βρύση αλλά μια φορά σπάει!...
Στους καιρούς μας οι βαθυστόχαστοι αναλυτές επαναλαμβάνουν αενάως ότι αίτια της κρίσης είναι το πελατειακό κράτος και η αυτοδιάλυση του πολιτικού συστήματος μετά την Μεταπολίτευση. Ετσι είναι. Οταν, όμως, ανακαλύπτεις εκ των υστέρων τα δύο αυτά αίτια, είναι σαν να ανακαλύπτεις την Αμερική ή την πυρίτιδα. Πού ζούσαν και πού ψωμίζονταν όλοι αυτοί μέχρι το 2010; Πολύ αργά ανακαλύπτουν την Ελλάδα. Και ντιπ τυφλά την περιορίζουν στην Μεταπολίτευση. Λησμονούν τα εκατόν πενήντα προηγούμενα χρόνια της και την αληθινή Ιστορία της. Αλλά δίχως Ιστορία δεν υπάρχει εθνική αυτογνωσία και χωρίς εθνική αυτογνωσία δεν υπάρχει σωτηρία.
Οι νεωτερικοί και οι ευρωπαϊστές πρώτης γενιάς διακηρύσσουν ότι το ελληνικό πρόβλημα θα λυθεί αυτόματα μόλις εισαχθούν ο Διαφωτισμός και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί. Ξεχνούν ότι το πρώτο Σύνταγμα, που ψήφισε η Α΄ Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων, εισήχθη ατόφιο από την Ευρώπη, το διεπότιζε βαθιά ο Διαφωτισμός και ήταν ένα από τα δημοκρατικότερα του Κόσμου. Ευρωπαϊκά, επίσης, ήσαν τα Συντάγματα του 1843, του 1863 και τα επόμενα. Αρτιότερο, πιο σύγχρονο και μακροβιότερο το Σύνταγμα του 1974. Μάλλον, λοιπόν, δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζουμε πάντα.
Ψηφίζουμε τα Συντάγματα και, από το 2010, τα Μνημόνια για να μην τα εφαρμόζουμε. Ακόμη και μυριάδες νόμους, βέβαια. Είναι ο εξ Εσπερίας φερετζές που κρύβει το αληθινό πρόσωπο της Ελλάδος: πελατειακό κράτος και βαθιά διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα συναλλαγής και λαφυραγωγίας.
Στο λαμπρό βιβλίο του «Οι Κληρονομιές των Ελλήνων», ο καθηγητής Αρνολντ Τόυνμπη, ο μέγιστος ίσως των ιστορικών του 20ού αιώνος, διαπιστώνει: «Οι Ελληνες καθυπέβαλαν τον εαυτόν τους σε μιαν εξωτική, δυτικού τύπου, διακυβέρνηση». Αυτή η εξωτική διακυβέρνηση διασπά τις κληρονομιές μας και ενδίδει στις αδυναμίες μας. Επιβεβαιώνει και διαιωνίζει το εντός μας σχίσμα. Διότι, κάτω από το δυτικό ένδυμα διακυβέρνησης, το δυτικοφανές Κράτος ενσωμάτωσε και διαιωνίζει προηγούμενα δίκτυα κοτζαμπάσηδων, αρχιερέων και αρματωμένων που διοικούσαν τις Κοινότητες επί Οθωμανών. Αλλά τότε λειτουργούσε ο πατρώος κοινοτικός βίος που διασφάλιζε την επιχώρια αυτονομία, οργάνωνε την οικονομία και συνείχε την τοπική κοινωνία, ενώ υπήκουε στα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα τα οποία εξέφραζαν ένα αυτοφυές Ελληνικό Δίκαιο και αντιμετώπιζαν κάθε κάτοικο ως αδιαίρετο μέλος της Κοινότητος, δηλαδή της πόλεως, όπως συνέβαινε ανέκαθεν από τα αρχαιότατα χρόνια.
Τον κοινοτισμό και το άγραφο αλλά υπερισχύον αυτοφυές Ελληνικό Δίκαιο είχε αναλύσει εκτεταμένα ο σοφός δάσκαλός μου Νικόλαος Πανταζόπουλος, καθηγητής του Ρωμαϊκού και του Ελληνικού Δικαίου. Την χαριστική βολή τού έδωσε ο ανελλήνιστος «Καλλικράτης» που εισήγαγε εξ Εσπερίας ξένο σύστημα. Αποτελειώνει ήδη την ελληνική ύπαιθρο.
Ο κορμός της πρώτης ανεξάρτητης Ελλάδας ήταν ο Μοριάς και έτσι το μικρό ελλαδίτικο κράτος ταυτίσθηκε -ακόμη ταυτίζεται- με το εκεί «παρ' ημίν μωραϊτικόν σύστημα», όπως εξηγεί ο λαμπρός καθηγητής Απόστολος Βακαλόπουλος. Στο βιβλίο του «Ανατολικά της Εδέμ» ο διαπρεπής καθηγητής Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού Γιάννης Κολιόπουλος, πιστός ευρωπαϊστής, σημειώνει:
«Το πολίτευμα των Ελλήνων διαμόρφωσαν εντέλει οι πρόκριτοι, οι αρχιερείς και οι καπετάνιοι με τη βοήθεια των εξ Ευρώπης φιλελευθέρων διανοουμένων. Ηταν το σύστημα των προεστώτων που είχε αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας, σύστημα γηγενές και οικείο, «σύστημα Μωραϊτικόν». Τα δημοκρατικά Συντάγματα της εποχής αλλά και μεταγενεστέρων εποχών ήσαν ασκήσεις επί χάρτου και κατέληξαν μνημεία της εθνικής μυθολογίας. Δεν αποτελούσαν παρά φύλλο συκής του γηγενούς συστήματος που απέδειξε απαράμιλλη αντοχή. Η φιλελεύθερη Δημοκρατία, ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα του Δυτικού Πολιτισμού, υπηρέτησε και γιγάντωσε αυτό το γηγενές σύστημα και κατέληξε θεραπαινίδα του. Η πολιτική υπήρξε ο ιμάντας που κινούσε διά των εκλογών το σύστημα, ο τροφοδότης των δημοσίων υπηρεσιών με θεσιθήρες πελάτες των πολιτικών, το όχημα που οδηγούσε στη γη της επαγγελίας».
Χαλιναγωγούμενο έτσι από τους πολιτικούς νομείς του αυτό το ψευδεπίγραφο Κράτος, με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, λησμονεί στην πράξη ότι στην δυτική διακυβέρνηση όλοι οι πολίτες του έχουν ίσα δικαιώματα και καθήκοντα, ίσες ευκαιρίες και ίση κρατική προστασία. Αυτά τα πολιτικά δικαιώματα τα αναγράφει πανηγυρικά στο κάθε Σύνταγμά του αλλά τα παραβιάζει ασύστολα με τις πράξεις του και την απραξία του.
Εξαιτίας αυτής της διχασμένης κρατικής προσωπικότητας, ο Ελληνας τελεί συνεχώς σε αμφίδρομη εμπόλεμη κατάσταση με το Κράτος του και ταυτόχρονα σε συναλλαγή βαθιάς φθοράς με τους πολιτικούς εκπροσώπους του που το νέμονται σαν προσωπικό τους και κομματικό τιμάριο.
Αυτός ο αιμομικτικός δεσμός παρήγαγε ουσιαστικά την ολόπλευρη κρίση του 21ου αιώνα στην οποία βύθισε αύτανδρη την Ελλάδα το πολιτικό προσωπικό της. Ουδέποτε, όμως, έπαυσε να παράγει κρίσεις και να διχάζει. Στο επόμενο άρθρο.
