Η
γεωγραφία δεν είναι συνεχής. Με τον εμπειρισμό που έχει κάθε ιστορικός,
προσδιορίζεται από τις διαθεσιμότητες των πηγών και αυτές δεν είναι
συνεχείς, πράγμα που οδηγεί στην ανάγκη να φτάσουμε από τη συνεχή αφήγηση στην έννοια του παραδείγματος.
Σε ποιο μέτρο το παράδειγμα είναι υποχρεωτικό και αντιπροσωπευτικό,
είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς. Θα βοηθούσε εάν από τη λέξη παράδειγμα, από το ξόμπλι, πηγαίναμε στη λέξη υπόδειγμα,
δηλαδή στο μοντέλο. Μια διανοητική κατασκευή, δηλαδή, που είναι δυνατόν
να συμπυκνώνει φαινόμενα τα οποία βρίσκονται έξω από το πεδίο παρατήρησης
το οποίο, καθώς έλεγα, καθορίζεται από τη διαθεσιμότητα των πηγών.
Τελικώς, καθώς έλεγε ο Κ.Θ. Δημαράς, μας χρειάζεται ένα όργανο, αυτό που
μας έδωσε ο Αριστοτέλης. Και από κει και πέρα είναι η πάλη με τον
άγγελο της Ιστορίας. Η πάλη με τον άγγελο, η κατανόηση και η
αποκρυπτογράφηση της μαρτυρίας.
Η Ιστορία
δεν έχει διασωθεί σε γραπτά τεκμήρια σε όλη της τη διαχρονία. Η σύγχρονη
Ιστορία έχει πολύ περισσότερα καταγεγραμμένα γεγονότα, σκέψεις,
βουλήσεις, επιθυμίες, απ’ ό,τι η παλαιότερη. Ωστόσο, και στις
αποσπασματικές καταγραφές της Ιστορίας, δηλαδή του ιστορικού χρόνου, των
συμβάντων, των στάσεων, των νοοτροπιών μπορούμε να ανιχνεύσουμε
ενοποιητικά νήματα τα οποία, ακόμα και αν δεν μας οδηγούν σε μια επαρκή
συμβαντολογική Ιστορία, μας οδηγούν σε μια εννοιολογία της Ιστορίας.
- Ναι,
στο μέτρο όμως που δεν δεχόμαστε την Ιστορία, δηλαδή τη διαδρομή της
τύχης των ανθρώπινων πράξεων, ως ένα διδακτικού τύπου εφαλτήριο. Στο
μέτρο όπου γίνεται διανοητική στάση, από την ενασχόληση με τα
αντικείμενα –ας το πούμε με τρόπο συμβατικό, της Ιστορίας– είναι δυνατόν
να αναχθούμε στη λογική της Ιστορίας. Και από αυτή την άποψη, ναι, η
λογική της Ιστορίας είναι βοηθητική για την κατανόηση του παρόντος,
μολονότι το παρόν δεν είναι όμοιο με το παρελθόν, δηλαδή είναι δεδομένο
ότι υπάρχουν τομές στην Ιστορία· ωστόσο, οι ρήξεις δεν είναι
τελεσίδικες, οι αλλαγές δεν σβήνουν τα προηγούμενα.
Συνεπώς, επαναλαμβάνω, η γνώση της Ιστορίας βοηθάει στην κατανόηση του
παρόντος. Θα προσέθετα ωστόσο ότι οδηγεί στη διαλεκτική σχέση με το
παρόν, πράγμα που κατ’ εμέ σημαίνει ότι ο ιστορικός είναι από τη φύση
του κατανοητικός αλλά και ανατρεπτικός. Η Ιστορία είναι ανατρεπτική. ………….
Από εδώ: http://karavaki.wordpress.com/2014/12/03/spiros-asdrahas/
