ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ-Πριν από δέκα ημέρες ο Νετανιάχου εξοστράκισε από την
κυβέρνηση τον κεντρώο υπουργό Γιαΐρ Λαπίντ (στη φωτογραφία μαζί) για να
μείνει με τους Αβιγκντόρ Λίμπερμαν και Ναφτάλι Μπένετ.
Ενας ακόμη Παλαιστίνιος χάνει τη ζωή
του ύστερα από συμπλοκές με ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας στη Δυτική
Οχθη. Η είδηση θα περνούσε στα μονόστηλα εάν η περίπτωση του Ζίαντ Αμπού
Εϊν δεν ήταν εντελώς ιδιαίτερη. Ο 55χρονος που άφησε την τελευταία του
πνοή στη Ραμάλα, την περασμένη Τετάρτη, δεν ήταν μαχητής της Χαμάς, αλλά
υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου της Παλαιστινιακής Αρχής και μέλος του
Επαναστατικού Συμβουλίου της Φατάχ. Δεν έχασε τη ζωή του στη διάρκεια
ενός από τους αλλεπάλληλους πολέμους της Γάζας, αλλά σε μια συμβολική,
απολύτως ειρηνική διαμαρτυρία 300 ομοεθνών του, που πήγαν να φυτέψουν
λιόδεντρα σε κατεχόμενη παλαιστινιακή γη, στη Δυτική Οχθη.
Ελάχιστη σημασία έχει αν αληθεύουν οι ισχυρισμοί του Ισραήλ πως ο θανών υπέφερε από υπέρταση και ότι υπέστη ανακοπή από το στρες που του δημιούργησαν συμπλοκές με τους ένοπλους φρουρούς του παρακείμενου ισραηλινού εποικισμού. Γεγονός είναι ότι οι δυνάμεις ασφαλείας του Ισραήλ διέλυσαν με ωμή βία ειρηνικούς ακτιβιστές, που δεν είχαν εκτοξεύσει ούτε μία πέτρα. Οτι ο Αμπού Εϊν πνίγηκε στα δακρυγόνα, ενώ τρεις στρατιώτες τον έσπρωχναν κι ένας από αυτούς τον γράπωσε από τον λαιμό και του έριξε μια γροθιά στο στήθος μπροστά στις κάμερες του πρακτορείου Reuters και άλλων μέσων ενημέρωσης, προτού χάσει τις αισθήσεις του για πάντα. Ολα αυτά ήταν υπεραρκετά για κάνουν τον Αμπού Εϊν «μάρτυρα» στα μάτια των συμπατριωτών του.
Πολύ περισσότερο, που δεν επρόκειτο για έναν οποιονδήποτε χαρτογιακά της Ραμάλα. Από τα 55 χρόνια που πρόλαβε να ζήσει, τα 13 τα πέρασε σε αμερικανικές και ισραηλινές φυλακές λόγω της συμμετοχής του στο παλαιστινιακό, εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Το 1981 έγινε ο πρώτος Παλαιστίνιος μαχητής που εκδόθηκε από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ, το οποίο τον κατηγορούσε για τη δολοφονία δύο πολιτών του. Την τελευταία φορά που φυλακίστηκε ήταν το 2002, λόγω της δραστήριας συμμετοχής του στη δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα (Εξέγερση).
Ο θάνατος του Αμπού Εϊν επέφερε βαρύ πλήγμα στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, λειτουργώντας ως συμβολική συμπύκνωση της αδίστακτης πολιτικής του έναντι των Παλαιστινίων. Προ δεκαημέρου, ο Νετανιάχου εισέπραξε την κατακραυγή ακόμη και των Αμερικανών για την απόφαση της κυβέρνησής του να εγκρίνει νομοσχέδιο που θα καθιερώνει τον «εβραϊκό χαρακτήρα» του ισραηλινού κράτους, καταδικάζοντας το 21% των Αράβων πολιτών του σε ρόλο υπηκόων. Αμέσως μετά, εξοστράκισε από την κυβέρνηση τους «κεντρώους» υπουργούς Γιαΐρ Λαπίντ και Τζίπι Λίβνι, για να μείνει αγκαλιά με τους ακροδεξιούς Αβιγκντόρ Λίμπερμαν και Ναφτάλι Μπένετ. Ο τελευταίος έγραφε ανοιχτά και ξάστερα στις 5 Νοεμβρίου, στους New York Times, ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να ξεχάσουν οριστικά κάθε σκέψη για ανεξάρτητο κράτος και να αρκεστούν σε κάποιου είδους τοπική αυτοδιοίκηση.
Τούτων δοθέντων, αντιλαμβάνεται κανείς τη σφοδρή πίεση που δέχεται ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς να διακόψει κάθε είδους σχέσεις με το Ισραήλ. Αλλωστε, η Δυτική Οχθη βρισκόταν ήδη σε αναβρασμό λόγω της ακήρυκτης «Ιντιφάντα σε αργή κίνηση» που εξελίσσεται τους τελευταίους τρεις μήνες στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ενδειξη της λαϊκής πίεσης στην Παλαιστινιακή Αρχή ήταν η δήλωση του Τζιμπρίλ Ρατζούμπ, εκ των στενών συνεργατών του Αμπάς, περί ενδεχόμενης διακοπής κάθε συνεργασίας με το Ισραήλ στο επίπεδο της ασφάλειας.
Επί του παρόντος, η Παλαιστινιακή Αρχή δίνει τη μάχη της κυρίως στο διπλωματικό πεδίο. Ηδη, η κυβέρνηση της Σουηδίας και τα Κοινοβούλια Βρετανίας, Γαλλίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας αναγνώρισαν την Παλαιστίνη ως κράτος – κάτι που έχει μόνο πολιτική σημασία, δεν αποκλείεται όμως να ωθήσει την Ε.Ε. να επιβάλει κυρώσεις στο Ισραήλ στο μέλλον. Ωστόσο υπάρχουν πολλοί, ακόμη και στο εσωτερικό της Φατάχ, που πιστεύουν ότι αυτή η προσπάθεια δεν αρκεί και ότι απαιτείται η επιστράτευση πιο δυναμικών μορφών αγώνα, ακόμη και των ένοπλων. Ενας από αυτούς είναι ο πρώην αρχηγός της Φατάχ στη Δυτική Οχθη, Μαρουάν Μπαργούτι, φυλακισμένος σήμερα στο Ισραήλ και κατά γενική ομολογία ο πιο δημοφιλής πολιτικός των Παλαιστινίων.
Προεκλογική αβεβαιότητα
Η κρίση στον κυβερνητικό συνασπισμό του Ισραήλ οδήγησε τον Νετανιάχου στη διάλυση της Βουλής και στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών, στις 17 Μαρτίου. Τα τελευταία γκάλοπ, την εβδομάδα που πέρασε, έφεραν το κόμμα Λικούντ του Νετανιάχου να βρίσκεται στα ίδια, περίπου, επίπεδα με το Εργατικό Κόμμα του Ισαάκ Χέρτσογκ.
Την περασμένη Τετάρτη, ανακοινώθηκε η συνεργασία των Εργατικών με το κόμμα Χατνουά της Τζίπι Λίβνι. Οι δύο πολιτικοί συμφώνησαν, σε περίπτωση εκλογικής νίκης τους, να μοιραστούν την πρωθυπουργία ανά διετία.
Η παλαιστινιακή πλευρά κρατάει μικρό καλάθι ενόψει των ισραηλινών εκλογών. «Δεν υπάρχουν κεντρώοι στο Ισραήλ» ήταν ο τίτλος άρθρου της Ντιάνα Μπούτου στους New York Times. Η πρώην εκπρόσωπος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σημειώνει ότι «όλοι οι πολιτικοί του σιωνισμού υποστηρίζουν την κατοχή και τους εποικισμούς» και ότι είναι υποχρέωση της διεθνούς κοινότητας να επιβάλει κυρώσεις εάν θέλει να σώσει την ειρηνευτική διαδικασία. «Σε διαφορετική περίπτωση, δεν πρέπει να εκπλαγεί κανείς όταν οι Παλαιστίνιοι ξεσηκωθούν και πάλι εναντίον του καταπιεστή τους, όπως έκαναν άλλα καταπιεσμένα έθνη σε όλο τον κόσμο», τονίζει η αρθρογράφος. Έντυπη
Ενας ακόμη Παλαιστίνιος χάνει τη ζωή
του ύστερα από συμπλοκές με ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας στη Δυτική
Οχθη. Η είδηση θα περνούσε στα μονόστηλα εάν η περίπτωση του Ζίαντ Αμπού
Εϊν δεν ήταν εντελώς ιδιαίτερη. Ο 55χρονος που άφησε την τελευταία του
πνοή στη Ραμάλα, την περασμένη Τετάρτη, δεν ήταν μαχητής της Χαμάς, αλλά
υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου της Παλαιστινιακής Αρχής και μέλος του
Επαναστατικού Συμβουλίου της Φατάχ. Δεν έχασε τη ζωή του στη διάρκεια
ενός από τους αλλεπάλληλους πολέμους της Γάζας, αλλά σε μια συμβολική,
απολύτως ειρηνική διαμαρτυρία 300 ομοεθνών του, που πήγαν να φυτέψουν
λιόδεντρα σε κατεχόμενη παλαιστινιακή γη, στη Δυτική Οχθη.Ελάχιστη σημασία έχει αν αληθεύουν οι ισχυρισμοί του Ισραήλ πως ο θανών υπέφερε από υπέρταση και ότι υπέστη ανακοπή από το στρες που του δημιούργησαν συμπλοκές με τους ένοπλους φρουρούς του παρακείμενου ισραηλινού εποικισμού. Γεγονός είναι ότι οι δυνάμεις ασφαλείας του Ισραήλ διέλυσαν με ωμή βία ειρηνικούς ακτιβιστές, που δεν είχαν εκτοξεύσει ούτε μία πέτρα. Οτι ο Αμπού Εϊν πνίγηκε στα δακρυγόνα, ενώ τρεις στρατιώτες τον έσπρωχναν κι ένας από αυτούς τον γράπωσε από τον λαιμό και του έριξε μια γροθιά στο στήθος μπροστά στις κάμερες του πρακτορείου Reuters και άλλων μέσων ενημέρωσης, προτού χάσει τις αισθήσεις του για πάντα. Ολα αυτά ήταν υπεραρκετά για κάνουν τον Αμπού Εϊν «μάρτυρα» στα μάτια των συμπατριωτών του.
Πολύ περισσότερο, που δεν επρόκειτο για έναν οποιονδήποτε χαρτογιακά της Ραμάλα. Από τα 55 χρόνια που πρόλαβε να ζήσει, τα 13 τα πέρασε σε αμερικανικές και ισραηλινές φυλακές λόγω της συμμετοχής του στο παλαιστινιακό, εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Το 1981 έγινε ο πρώτος Παλαιστίνιος μαχητής που εκδόθηκε από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ, το οποίο τον κατηγορούσε για τη δολοφονία δύο πολιτών του. Την τελευταία φορά που φυλακίστηκε ήταν το 2002, λόγω της δραστήριας συμμετοχής του στη δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα (Εξέγερση).
Ο θάνατος του Αμπού Εϊν επέφερε βαρύ πλήγμα στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, λειτουργώντας ως συμβολική συμπύκνωση της αδίστακτης πολιτικής του έναντι των Παλαιστινίων. Προ δεκαημέρου, ο Νετανιάχου εισέπραξε την κατακραυγή ακόμη και των Αμερικανών για την απόφαση της κυβέρνησής του να εγκρίνει νομοσχέδιο που θα καθιερώνει τον «εβραϊκό χαρακτήρα» του ισραηλινού κράτους, καταδικάζοντας το 21% των Αράβων πολιτών του σε ρόλο υπηκόων. Αμέσως μετά, εξοστράκισε από την κυβέρνηση τους «κεντρώους» υπουργούς Γιαΐρ Λαπίντ και Τζίπι Λίβνι, για να μείνει αγκαλιά με τους ακροδεξιούς Αβιγκντόρ Λίμπερμαν και Ναφτάλι Μπένετ. Ο τελευταίος έγραφε ανοιχτά και ξάστερα στις 5 Νοεμβρίου, στους New York Times, ότι οι Παλαιστίνιοι πρέπει να ξεχάσουν οριστικά κάθε σκέψη για ανεξάρτητο κράτος και να αρκεστούν σε κάποιου είδους τοπική αυτοδιοίκηση.
Τούτων δοθέντων, αντιλαμβάνεται κανείς τη σφοδρή πίεση που δέχεται ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς να διακόψει κάθε είδους σχέσεις με το Ισραήλ. Αλλωστε, η Δυτική Οχθη βρισκόταν ήδη σε αναβρασμό λόγω της ακήρυκτης «Ιντιφάντα σε αργή κίνηση» που εξελίσσεται τους τελευταίους τρεις μήνες στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ενδειξη της λαϊκής πίεσης στην Παλαιστινιακή Αρχή ήταν η δήλωση του Τζιμπρίλ Ρατζούμπ, εκ των στενών συνεργατών του Αμπάς, περί ενδεχόμενης διακοπής κάθε συνεργασίας με το Ισραήλ στο επίπεδο της ασφάλειας.
Επί του παρόντος, η Παλαιστινιακή Αρχή δίνει τη μάχη της κυρίως στο διπλωματικό πεδίο. Ηδη, η κυβέρνηση της Σουηδίας και τα Κοινοβούλια Βρετανίας, Γαλλίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας αναγνώρισαν την Παλαιστίνη ως κράτος – κάτι που έχει μόνο πολιτική σημασία, δεν αποκλείεται όμως να ωθήσει την Ε.Ε. να επιβάλει κυρώσεις στο Ισραήλ στο μέλλον. Ωστόσο υπάρχουν πολλοί, ακόμη και στο εσωτερικό της Φατάχ, που πιστεύουν ότι αυτή η προσπάθεια δεν αρκεί και ότι απαιτείται η επιστράτευση πιο δυναμικών μορφών αγώνα, ακόμη και των ένοπλων. Ενας από αυτούς είναι ο πρώην αρχηγός της Φατάχ στη Δυτική Οχθη, Μαρουάν Μπαργούτι, φυλακισμένος σήμερα στο Ισραήλ και κατά γενική ομολογία ο πιο δημοφιλής πολιτικός των Παλαιστινίων.
Προεκλογική αβεβαιότητα
Η κρίση στον κυβερνητικό συνασπισμό του Ισραήλ οδήγησε τον Νετανιάχου στη διάλυση της Βουλής και στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών, στις 17 Μαρτίου. Τα τελευταία γκάλοπ, την εβδομάδα που πέρασε, έφεραν το κόμμα Λικούντ του Νετανιάχου να βρίσκεται στα ίδια, περίπου, επίπεδα με το Εργατικό Κόμμα του Ισαάκ Χέρτσογκ.
Την περασμένη Τετάρτη, ανακοινώθηκε η συνεργασία των Εργατικών με το κόμμα Χατνουά της Τζίπι Λίβνι. Οι δύο πολιτικοί συμφώνησαν, σε περίπτωση εκλογικής νίκης τους, να μοιραστούν την πρωθυπουργία ανά διετία.
Η παλαιστινιακή πλευρά κρατάει μικρό καλάθι ενόψει των ισραηλινών εκλογών. «Δεν υπάρχουν κεντρώοι στο Ισραήλ» ήταν ο τίτλος άρθρου της Ντιάνα Μπούτου στους New York Times. Η πρώην εκπρόσωπος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σημειώνει ότι «όλοι οι πολιτικοί του σιωνισμού υποστηρίζουν την κατοχή και τους εποικισμούς» και ότι είναι υποχρέωση της διεθνούς κοινότητας να επιβάλει κυρώσεις εάν θέλει να σώσει την ειρηνευτική διαδικασία. «Σε διαφορετική περίπτωση, δεν πρέπει να εκπλαγεί κανείς όταν οι Παλαιστίνιοι ξεσηκωθούν και πάλι εναντίον του καταπιεστή τους, όπως έκαναν άλλα καταπιεσμένα έθνη σε όλο τον κόσμο», τονίζει η αρθρογράφος. Έντυπη
