ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΤΑΦΗΣ Ελάχιστοι δημοσιογράφοι έχουν καταφέρει να μπουν στο
Κομπάνι. Στην πόλη - σύμβολο της μάχης ενάντια στους τζιχαντιστές
συναντά κανείς γυναίκες και άνδρες μαχητές που κρατούν την τελευταία
χειροβομβίδα για τον εαυτό τους, τραυματίες που περιμένουν να περάσουν
στην Τουρκία, παιδιά ντυμένα στο χακί και γειτονιές ολοκληρωτικά
ερειπωμένες.
ΚΟΜΠΑΝΙ - ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Ριπές
από πυροβόλα όπλα, όλμοι, εκκωφαντικές εκρήξεις και μετά μια τρομακτική
ησυχία. Εχουμε φτάσει στο Κομπάνι. Μπαίνουμε στην πόλη από τη δυτική
πλευρά των συνόρων με την Τουρκία μαζί με μια μικρή ομάδα Γερμανών και
Ιταλών δημοσιογράφων. Επειτα από εβδομάδες συγκρούσεων των Κούρδων
μαχητών με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους», η πολιορκία ακόμη
κρατεί.Κοντά στο συνοριακό φυλάκιο, που χωρίζει το Κομπάνι από την Τουρκία, στέκονται δεκάδες γκρεμισμένα σπίτια και κατεστραμμένα αυτοκίνητα. Οι μαχητές του «Ισλαμικού Κράτους» έχουν επανειλημμένως προσπαθήσει να καταλάβουν το συνοριακό πέρασμα στην προσπάθειά τους να περικυκλώσουν την πόλη. Τις προηγούμενες ημέρες, μια ισχυρή έκρηξη παγιδευμένων αυτοκινήτων και καμικάζι αυτοκτονίας στο σημείο κατέστρεψε σχεδόν δύο οικοδομικά τετράγωνα και σκότωσε τουλάχιστον εννέα Κούρδους μαχητές.
Στο νοτιοανατολικό μέτωπο, το οποίο πριν από μικρό χρονικό διάστημα ανακατέλαβαν οι Κούρδοι, γυναίκες των μονάδων λαϊκής αυτοάμυνας (YPJ) συνεχίζουν να αντιστέκονται. Θα συνεχίσουν να μάχονται, λένε, μέχρι να φύγει και ο τελευταίος εισβολέας.
Οι δρόμοι στην πόλη είναι άδειοι και μόνο αυτοκίνητα με αντάρτες κινούνται με μεγάλη ταχύτητα προσπαθώντας να αποφύγουν τις σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών που βρίσκονται κρυμμένοι μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά.
Στο αυτοσχέδιο νοσοκομείο, ένας αντάρτης αποδεικνύεται τυχερός. Η σφαίρα του ελεύθερου σκοπευτή τον πέτυχε στο χέρι. Οι γιατροί προσπαθούν να σταματήσουν την αιμορραγία και ετοιμάζουν τον τραυματία για μεταφορά στην Τουρκία, καθώς δεν διαθέτουν τον απαραίτητο ιατρικό εξοπλισμό για να ξεκινήσουν τέτοια επέμβαση.
Στην άλλη πλευρά της πόλης, εργάτες βοηθάνε τον ντόπιο φούρναρη να βγάλει το ψωμί της ημέρας. Τα χέρια τους είναι βουτηγμένα στο αλεύρι, ενώ στον τοίχο δίπλα τους κρέμονται τα καλάσνικοφ.
Μερικές ημέρες πριν ο φούρνος είχε χτυπηθεί από όλμο, όμως οι εργάτες δουλεύουν και σήμερα. Mαζί με τον φούρναρη παράγουν ψωμί ασταμάτητα τόσο για τους Κούρδους μαχητές όσο και για τους κατοίκους που παραμένουν στην πόλη.
Πίσω από τα μισογκρεμισμένα σπίτια και τις κατεστραμμένες γειτονιές υπάρχουν ακόμη, σύμφωνα με υπολογισμούς, 2.000 πολίτες, ανάμεσά τους και οικογένειες, που παραμένουν στο Κομπάνι. Ανδρες, γυναίκες, παιδιά και γέροι που πεισματικά αρνούνται να εγκαταλείψουν. Κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή, αλλά βλέπουν τα πράγματα με μια ιδιότυπη αισιοδοξία.
Ανθρωποι που αντιστέκονται για μια πατρίδα που ονειρεύονται σε έναν πόλεμο που δεν φαίνεται –προς το παρόν– να έχει τέλος. «Καλώς ήρθατε στο Κουρδιστάν», ήταν η φράση με την οποία μας υποδέχτηκαν.
