Αυτού του είδους οι παρεμβάσεις τροφοδοτούν το είδος της πόλωσης που δεν έχει ανάγκη η χώρα. Χωρίζουν τον πληθυσμό σε εχθρούς και φίλους και δυσκολεύουν τις πολιτικές εξελίξεις αμέσως μετά τις εκλογές αν γίνουν (η θέση του γράφοντος είναι ότι πρέπει πάση θυσία να αποφευχθούν). Είναι σαν τη θέση του Άδωνι Γεωργιάδη που είχε πει ότι αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ θα αδειάσουν οι τράπεζες. Μία τέτοια θέση συμβάλλει στο να γίνει αυτό που υποτίθεται πως απεύχεται εκείνος που τη διατυπώνει. Και επειδή δεν πιστεύω ότι ο Γεωργιάδης θέλει να αδειάσουν οι τράπεζες απλά θεώρησε ότι ο «κομματικός πόντος» ήταν σημαντικότερος από την ηρεμία σε ό,τι αφορά αυτό το ευαίσθητο ζήτημα. Το ίδιο κάνουν τώρα και οι πολιτικοί του «Λαϊκού Κόμματος» (ευρωπαϊκού και εγχώριου). Αλλά ακόμα κι αν δεχθούμε τη δική τους λογική πως στην πολιτική πρέπει να θέτεις ένα ισχυρό δίλημμα ένας κατεξοχήν αρμόδιος ο πρώην στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού Τάκης Μπαλτάκος παρατήρησε ότι αυτού του είδους τα διλήμματα πια δεν πιάνουν.
Το ίδιο όμως ισχύει και για το δίλημμα του ΣΥΡΙΖΑ «Μνημόνιο ή αντιμνημόνιο;». Μήπως εννοούν το μνημόνιο που έχουμε διανύσει τα 4/5; Ή εκείνο που θα το διαδεχθεί και δεν το θέλουν; Μήπως τους κανόνες για τους προϋπολογισμούς της Ευρώπης στους οποίους πρέπει να πειθαρχούν ευρωπαϊκές υπερδυνάμεις όπως η Ιταλία και η Γαλλία; Ό,τι και να εννοούν επιχειρούν να ξαναμπούν στο «ίδιο ποτάμι» για δεύτερη φορά. Αυτό από την εποχή του Ηράκλειτου, ως γνωστόν, δεν γίνεται.
