Με δυο λόγια, η προσπάθεια κινητοποίησης του Κογκρέσου της κοινής γνώμης στις ΗΠΑ, αλλά και των Συμμάχων στην Ευρώπη γίνεται όχι στη βάση μιας παρεμβατικής Ρεαλπολιτίκ, αλλά στη βάση της αναγκαίας τιμωρίας ενός εγκλήματος πολέμου.Με αυτά τα δεδομένα, πώς μπορεί να αναζητηθεί συμβιβαστική λύση την επόμενη μέρα με τον Ασαντ ή τον όποιο διάδοχό του από τον μηχανισμό του Μπάαθ να κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων;
Η αντίφαση της αμερικανικής ρητορικής είναι εξόφθαλμη: Αν τα πλήγματα δεν αλλάζουν τους συσχετισμούς της σύγκρουσης, τότε δεν θα επηρεάσουν τον Ασαντ, σε αντίθετη όμως περίπτωση θα πρόκειται για μόλις προσχηματικά συγκεκαλυμμένη προσπάθεια καθεστωτικής ανατροπής.Οποτε στην Ιστορία έχουν υπάρξει ελεγχόμενα πλήγματα, οι πρωταγωνιστές διέθεταν τη δυνατότητα αναδίπλωσης χωρίς κόστος, μια δυνατότητα που δεν υφίσταται την εποχή της επίκλησης ανθρωπιστικών λόγων και της ζωντανής μετάδοσης.
Οταν το 1827 στο Ναυαρίνο οι στόλοι της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας κατέστρεψαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο, το Λονδίνο έσπευσε την επόμενη μέρα να οριοθετήσει τις εξελίξεις, με τον πρωθυπουργό Γουέλιγκτον να χαρακτηρίζει τη ναυμαχία «ατυχές γεγονός» (unfortunate event). Η Βρετανία ήθελε να σωφρονίσει τον σουλτάνο και τον Ιμπραήμ, αλλά σε καμιά περίπτωση να ανοίξει τον δρόμο της Ρωσίας προς τη Μεσόγειο. Υπάρχει βέβαια το ενδεχόμενο να έχουν οι ΗΠΑ συνειδητά επιλέξει τη διολίσθηση προς την εμπλοκή στη σύγκρουση της Συρίας ως την επιλογή με το μικρότερο κόστος.
kapopoulos@pegasus.gr-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
