Στο ομώνυμο
μυθιστόρημά του ο Ντίκενς περιγράφει τις κοινωνικές ισορροπίες και την
καθημερινότητα στο Λονδίνο και στο Παρίσι πριν και κατά τη διάρκεια της
Γαλλικής Επανάστασης. Ο ιστορικός ή καλύτερα ο μυθιστοριογράφος του
μέλλοντος ίσως μπει στον πειρασμό να γράψει μια νέα ιστορία δύο πόλεων,
όπου θα εξιστορεί παράλληλα τη στάση του Βερολίνου και του Παρισιού
απέναντι στις προκλήσεις του Προσφυγικού και της τρομοκρατίας και την
επίδρασή τους στο μέλλον της Ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης
συνολικά.Η Μέρκελ επιχείρησε μια φυγή προς τα εμπρός, καθώς ένας από τους κύριους λόγους που την ώθησαν στην αρχική θέση για μια συνολική και αλληλέγγυα στάση της ΕΕ των 28 απέναντι στο Προσφυγικό ήταν προφανώς η κάλυψη του ηγετικού κενού που άφησε η Γερμανία στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη από την άνοιξη του 2010 μέχρι και σήμερα. Ηλπιζε με άλλα λόγια να σπάσει το ταμπού που κάνει την πολιτική ελίτ και μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης στη χώρα της να περιχαρακώνεται μπροστά στην προοπτική αμοιβαιοποίησης του κινδύνου. Η προσπάθεια, όπως γνωρίζουμε, γύρισε μπούμερανγκ, με το Βερολίνο σε ασύντακτη αναδίπλωση.
Ο Ολάντ αντέδρασε στα πλήγματα των τζιχαντιστών πρώτον επικοινωνιακά με μια ρητορική κήρυξης πολέμου που παραπέμπει στον υιό Μπους μετά τις 11.9.2001, με κύριο χαρακτηριστικό την εξαγγελία έκτακτων μέτρων και υπερεξουσιών, που τραβούν το χαλί της καταστολής και από τον Σαρκοζί και από τη Λεπέν, μια επιλογή αμφίβολης αποτελεσματικότητας, αλλά προφανούς δημοσκοπικής και εκλογικής σκοπιμότητας.
Προχώρησε όμως και στην ουσία: Με επίκληση το κόστος του πολέμου εξήγγειλε μονομερώς ότι δεν δεσμεύεται πλέον από τη δημοσιονομική λιτότητα του Συμφώνου Σταθερότητας, ζήτησε και έλαβε συμμαχική αλληλεγγύη όχι από το ΝΑΤΟ, αλλά από την ΕΕ, όπου η στρατιωτική πρωτοκαθεδρία της Γαλλίας είναι δεδομένη και με τη μετάβασή του στη Μόσχα και την Ουάσιγκτον την Τρίτη και την Πέμπτη προσπαθεί να δέσει μια τριμερή συμμαχία Ρωσίας- Γαλλίας - ΗΠΑ κατά των τζιχαντιστών, με το Παρίσι να μιλά για λογαριασμό των 28.
Πρόκειται για μια τολμηρή απόπειρα ταυτόχρονης αλλαγής των συσχετισμών στην Ευρωζώνη-ΕΕ, με το Παρίσι να κατοχυρώνει προβάδισμα έναντι του Βερολίνου: Η Γερμανία δεν μπορεί να αντιδράσει στην απόδραση της Γαλλίας από το ασφυκτικό πλαίσιο της δημοσιονομικής λιτότητας και ταυτόχρονα δεν θέλει και δεν μπορεί να εμπλακεί με οποιονδήποτε τρόπο στη μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Μέση Ανατολή. Επιπλέον ως τρίτη δύναμη στο πλευρό ΗΠΑ-Ρωσία η Γαλλία εκ των πραγμάτων ισοφαρίζει, αν δεν υποσκελίζει, τη Γερμανία ως διαμεσολαβητής εξ ονόματος της ΕΕ των 28 στη διένεξη Ουάσιγκτον-Μόσχας για την Ουκρανία.
Η τολμηρή πολιτική του ενοίκου του Μεγάρου των Ηλυσίων θα τεθεί σύντομα σε δοκιμασία: Στις συναντήσεις που θα έχει τις επόμενες μέρες με τον Πούτιν και τον Ομπάμα στο Κρεμλίνο και στον Λευκό Οίκο θα φανεί αν η ρητορική του αντιστοιχεί με τη βούληση και τη δυνατότητα των συνομιλητών του, ενώ στις περιφερειακές εκλογές του Δεκεμβρίου στη Γαλλία θα καταγραφεί αν όλα τα παραπάνω συνολικά όχι μόνο τον θωρακίζουν από το σφυροκόπημα της σκληρής Δεξιάς του Σαρκοζί και της άκρας δεξιάς της Λεπέν, αλλά συνιστούν μια ολική επαναφορά του ίδιου και του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην παρατεταμένη προεκλογική εκστρατεία, στην οποία βρίσκεται η χώρα με ορίζοντα τη διπλή εκλογική αναμέτρηση της άνοιξης του 2017, δηλαδή την προεδρική εκλογή και αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές.
Γ.ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ-ΕΘΝΟΣ
