Μια μεγάλης κλίμακας επίθεση κλιμακώνεται σε κάθε
ευκαιρία, για κάθε θέμα, μικρό ή μεγάλο. Πολιτικές και οικονομικές
δυνάμεις, που τα συμφέροντά τους θίγονται και απειλούνται από τη νέα
διακυβέρνηση, συναντιόνται, συνιστώντας μια τυφλή αντιπολίτευση σε
οτιδήποτε προτείνεται. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις ρυθμίσεις για τα
κόκκινα δάνεια. Η πρόταση της κυβέρνησης δημιουργεί δικλίδες ασφαλείας
τουλάχιστον για το 60% των δανειοληπτών. Προστατεύονται μάλιστα απόλυτα
τα ευάλωτα νοικοκυριά, δηλαδή δανειολήπτες που αποδεδειγμένα δεν έχουν
την δυνατότητα αποπληρωμής του υπολοίπου δανείου τους, όταν η κατοικία
τους είναι έως 170.000 ευρώ και το εισόδημά τους δεν ξεπερνάει τα 20.500
ευρώ. Δανειολήπτες με εμπορική αξία κατοικίας 230.000
ευρώ και εισόδημα 35.000 ευρώ θα δουν το υπόλοιπο του δανείου τους να
αναπροσαρμόζεται προς τα κάτω με βάση την τρέχουσα αξία του ακινήτου,
ενώ η μηνιαία δόση καθορίζεται μεταξύ 5% και 10% του μηνιαίου
εισοδήματος. Μήπως έπρεπε με λεφτά των καταθετών να προστατευτούν και οι
πρώτες κατοικίες των 500 τ.μ. στη Φιλοθέη;ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΜΕ δεν είδαμε κάποιον δανειολήπτη που υπάγεται στις ρυθμίσεις του 60% να εκφράζει τη διαφωνία του για την πρόταση. Είδαμε όμως σύμπασα την αντιπολίτευση να εκρήγνυται από αγανάκτηση για την "αριστερή αναλγησία" της κυβέρνησης Τσίπρα! Θα νόμιζε κανείς πως εδώ στην Ελλάδα υπήρχε δεξιά ευαισθησία και πλήρης προστασία όλων των πρώτων κατοικιών, ανεξαρτήτως αξίας και περιοχής. Υπήρχε; Πριν από έναν χρόνο στις 15 Νοεμβρίου, η "Αυγή" είχε πρώτο θέμα την αναγγελία του νομοσχεδίου μπουλντόζα (όπως χαρακτηρίστηκε) του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Χ. Αθανασίου, όπου όλα ανεξαιρέτως τα σπίτια που κατάσχονται θα βγαίνουν σε πλειστηριασμό.
Η ΙΣΧΥΣ των περιορισμών ορισμένου χρόνου του Νόμου Κατσέλη είχε λήξει και η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου δεν τον είχε ανανεώσει. Κυριολεκτικά οι πάντες ήταν χωρίς την παραμικρή προστασία. Και το θέμα των πλειστηριασμών δεν είναι αυτόνομο. Είναι μέρος της λύσης η εξυγίανση των τραπεζών, η ομαλή λειτουργία των οποίων είναι στρατηγικής σημασίας ζήτημα για κάθε οικονομία. Και όμως, η ΑΔΕΔΥ έλαβε εντολή να διαμαρτυρηθεί, προσφέροντας βήμα σε όσους επιθυμούν να κάνουν αντιπολίτευση και σαματά, αφού ή ίδια δεν είναι σε θέση να κινητοποιήσει ούτε τα Δ.Σ. των πρωτοβάθμιων σωματείων της.
Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ της ελάσσονος Αριστεράς, δηλαδή του ΚΚΕ και της ΛΑΕ, που θέλουν να θεωρούνται προοδευτικές δυνάμεις, είναι πλέον κλισέ. Όχι σε όλα (!). Λες και δεν χρειάζεται την παραμικρή μεταρρύθμιση. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Η παλιά Αριστερά αγωνίζεται για τη συμπάθεια, αδιαφορώντας για την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Αυτό το επιβεβαιώνουν και οι αριθμοί εδώ και πολλά χρόνια. Το θέμα δεν είναι η συνταγή που χρόνια ακολουθούσαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. όταν πέρναγαν στην αντιπολίτευση. Το θέμα τώρα είναι πως τα κόμματα του κατεστημένου δεν αγωνίζονται να ρίξουν την κυβέρνηση της Αριστεράς για να την αντικαταστήσουν, αλλά για να μπουν μέσα και να αντιπροσωπεύσουν τα συμφέροντα των μεγάλων χορηγών τους, που αισθάνονται τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια τους. Και βιάζονται πολύ, διότι διαβλέπουν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας. Αισθάνονται -με λίγα λόγια- πως ο χρόνος δουλεύει σε βάρος τους.
ΠΑΝΩ από 150 ώρες σκληρής διαπραγμάτευσης, μερικές φορές και για 17 ώρες την ημέρα, χρειάστηκαν Σταθάκης - Τσακαλώτος για να γεφυρώσουν τις διαφορές, για να πετύχουν τις καλύτερες δυνατές συμφωνίες που να μην εμποδίζουν ή να εμποδίζουν λιγότερο της προσπάθειες οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Ερώτημα; Πόσες ώρες διαπραγμάτευσης από κοινού είχαν με τους θεσμούς Στουρνάρας και Χατζηδάκης; Από κοινού, καμία! Ο Στουρνάρας πήγαινε, άκουγε, εκτελούσε τις εντολές του Σόιμπλε και καθάριζε. Νομίζουν, άραγε, ότι αυτό δεν είναι αντιληπτό;
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και ακόμα ένα ζήτημα που φανερώνει τον τυχοδιωκτισμό των κομμάτων της αντιπολίτευσης και ειδικά εκείνων που υπερψήφισαν τη συμφωνία με τους θεσμούς στο σύνολό της, πριν πέσει η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς έσωθεν. Πώς είναι δυνατόν να έχεις αποδεχτεί τη συμφωνία ως απαραίτητη για την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας και της παραμονής της στο ευρώ και στη συνέχεια να διαφωνείς με όλα σχεδόν τα μέτρα που απαιτούνται για την εφαρμογή της; Ασφαλώς και η διαφωνία επιτρέπεται, αλλά με την απαραίτητη προϋπόθεση των εναλλακτικών προτάσεων, διότι για αναλγησία δεν δικαιούνται διά να ομιλούν ούτε η Ν.Δ. του Μεϊμαράκη, ούτε το ΠΑΣΟΚ της Φώφης.
ΚΑΙ για να μην τα βάζουμε μόνο με τους... ξένους, δυο λόγια για τους γνωστούς μας. Όταν καταρτίστηκαν τα ψηφοδέλτια - λίστες για τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, όλοι όσοι ζήτησαν και δέχτηκαν να συμπεριληφθούν γνώριζαν πολύ καλά τις πολιτικές και εθνικές υποχρεώσεις που έχει αναλάβει το κόμμα τους ως κυβέρνηση. Όσοι είχαν πρόβλημα συνείδησης, όσοι δεν αισθάνονταν έτοιμοι και ικανοί να ανταποκριθούν στα πολύ δύσκολα καθήκοντα όφειλαν με προσοχή και σοβαρότητα να τοποθετηθούν. Και έχει σημαντικές ευθύνες η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που επέτρεψε στον υποψήφιο δήμαρχο Αθήνας να παραβιάσει και τη δέσμευσή του προς τους δημότες, ότι θα μείνει και θα αγωνιστεί στον δήμο όταν τον επιβράβευσε για την ασυνέπειά του και με υπουργικό χαρτοφυλάκιο.
Χρήστου Δημήτρης
dchristou52@gmail.com
