Μπορούν οι ΗΠΑ και η Γαλλία να αγνοήσουν τη συμβολή των στρατιωτικών δυνάμεων του μπααθικού καθεστώτος της Δαμασκού στον αγώνα κατά του χαλιφάτου; Η απάντηση είναι σαφώς αρνητική, με τη μετριοπαθή αντιπολίτευση που πολεμά ταυτόχρονα τους τζιχαντιστές και τον Ασαντ να αποδεικνύεται ως μια επικοινωνιακή ρητορική που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα.
Τα παραπάνω αθροιστικά δίνουν το περίγραμμα του κοινού παρονομαστή που θα βρουν ΗΠΑ, Ρωσία και Γαλλία, οι οποίες θα επωμισθούν το κύριο βάρος της τελικής εκστρατείας κατά του χαλιφάτου: Παραμονή του Ασαντ σε μια μεταβατική φάση, όσο οι δυνάμεις του είναι ο μόνος σύμμαχος στον αγώνα κατά των τζιχαντιστών και όσο το καθεστώς του είναι η μόνη εγγύηση για τα συμφέροντα της Ρωσίας που ήλθε για να μείνει στη Μέση Ανατολή.
Αν δεχθούμε ως βασική υπόθεση εργασίας ότι στη Συρία θα επιβληθεί μια de facto διάσπαση στη συσκευασία μιας de jure ενότητας -κατά το μοντέλο Ιράκ, Βοσνίας και Λιβάνου-, τότε ο Ασαντ μπορεί ταυτόχρονα να μείνει και να φύγει:
- Να μείνει ο ίδιος ή το καθεστώς για να ελέγχει τις περιοχές όπου κατοικούν οι ομόθρησκοί του αλαουίτες, με σύμμαχο το de facto ημιανεξάρτητο κουρδικό κράτος στη Βορειοανατολική Συρία που δημιούργησε ο ίδιος, όταν στην αρχή της σύγκρουσης απέσυρε τις δυνάμεις του.
- Να φύγει, υπό την έννοια ότι δεν θα ελέγχει τις περιοχές όπου κατοικούν σουνίτες.
kapopoulos@pegasus.gr