Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη- ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η ΑΓΩΝΙΑ, ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΚΤΥΠΗΜΑΤΟΣ-Πρόκειται για ένα είδος πολέμου, που δεν έχει καμία σχέση με τις
συγκρούσεις του παρελθόντος, οι οποίες λειτουργούσαν με τους κανόνες της
συμβατικής οργάνωσης και στρατηγικής-Είναι ο αγώνας εναντίον των απίστων, ο οποίος είναι ολοκληρωτικός και
αποβλέπει κυρίως στην οικοδόμηση ενός κόσμου που να συνάδει προς την
ερμηνεία του Κορανίου, όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί
Η τρομοκρατική ενέργεια των Παρισίων έπληξε την Ευρώπη, τη Δύση, την
υφήλιο, ανέτρεψε το σκηνικό του κόσμου μιας αμήχανης αθωότητας που
κυριαρχούσε σε μια επίπλαστα ευημερούσα Ευρώπη και Δύση, έπληξε καίρια
το αίσθημα ασφάλειας, σιγουριάς και αυτοπεποίθησης ανθρώπων, θεσμών και
συστημάτων στον δυτικό κόσμο, υποχρέωσε κράτη και διεθνείς οργανισμούς
να αναζητούν τρόπους κατοχύρωσης και διασφάλισης του συστήματος
οργάνωσης των κρατών και των πολιτικών συστημάτων του δυτικού κόσμου,
που αναφέρονται στη δημοκρατία, στο κράτος δικαίου και στο φιλελεύθερο
σύστημα της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς, κυρίως όμως αναζητούν
τρόπους οικοδόμησης ενός διεθνούς συστήματος συλλογικής ασφάλειας.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε πολιτικά συστήματα και κράτη του δυτικού κόσμου, που κυριαρχούνται τούτη την ώρα από την αγωνία, το άγχος και τον φόβο του επόμενου κτυπήματος, αφού το ισλαμικό σύστημα τρομοκρατεί ως ασύμμετρη απειλή. Αυτό σημαίνει ότι το Ισλαμικό Κράτος κατάφερε να κυριαρχήσει σε ένα μεγάλο μέρος της Συρίας και του Ιράκ, να εδραιώσει την παρουσία του ως απειλή, αλλά και ως στρατηγική πρόκληση στη Μέση Ανατολή, διαθέτει μηχανισμούς, οι οποίοι λειτουργούν ως κύτταρα εν υπνώσει, που είναι σε θέση να τα ενεργοποιήσει σε ολόκληρο τον κόσμο αιφνιδιάζοντας και προκαλώντας μη αναμενόμενα πλήγματα παντού.
Πρόκειται για ένα είδος πολέμου, που δεν έχει καμία σχέση με τις συγκρούσεις του παρελθόντος, οι οποίες λειτουργούσαν με τους κανόνες της συμβατικής οργάνωσης και στρατηγικής και μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ακόμα και στο πολεμικό επίπεδο μέσα από τη συμβατική λογική της στρατιωτικής στρατηγικής, η οποία προνοούσε τόσο τα πλήγματα του αντιπάλου, όσο και κυρίως τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης με στόχο τη διευθέτηση της σύγκρουσης και την επίλυση των διαφορών.
Η ισλαμιστική τρομοκρατία, η οποία αποτελεί μια αίρεση και μια σχολή σκέψης του Ισλάμ και δεν εκφράζει ολόκληρο το Ισλάμ, έχει ως μήτρα της τους Αδελφούς Μουσουλμάνους της Αιγύπτου και εντάσσεται στη σουνιτική διάσταση του Ισλάμ, στην οποία ειρήσθω εν παρόδω ανήκει και η Τουρκία ως θρησκευτική διάσταση του κράτους της, διεκδικεί την υπαγωγή της ανθρωπότητας, των άλλων θρησκειών, ακόμη και των Μουσουλμάνων που δεν είναι αυτής της αίρεσης, στη δική τους θρησκευτική διάσταση της εξουσίας επί των ανθρώπων και εν προκειμένω η θρησκευτική εξουσία είναι πολιτική εξουσία. Όσοι δεν προσχωρούν, πεθαίνουν.
Είναι ο αγώνας εναντίον των απίστων, ο οποίος είναι ολοκληρωτικός και αποβλέπει κυρίως στην οικοδόμηση ενός κόσμου που να συνάδει προς την ερμηνεία του Κορανίου, όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί. Αυτό σημαίνει πως θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για να πλήξουν κυρίως τον πολιτισμό της Δύσης ως οικονομία, ως πολιτική, ως δημοκρατία, ως κράτος δικαίου, ως τεχνική πρόοδο και ανάπτυξη και θα πολεμήσουν εναντίον της Δύσης, χρησιμοποιώντας τις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού για να φέρουν την ανθρωπότητα στον σκοταδισμό του Μεσαίωνα.
Η απειλή του ισλαμικού ολοκληρωτισμού, η οποία επικρέμεται στη Δύση και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, δεν έχει συνάφεια με τους ολοκληρωτισμούς που εμφανίστηκαν στον 20ό αιώνα ως φασισμός και ως ναζισμός, γιατί εκεί επρόκειτο για δικτατορίες ολοκληρωτικού τύπου, οι οποίες στέρησαν τους λαούς, στους οποίους επεβλήθησαν, βασικά δικαιώματα και ελευθερίες, εξόντωσαν εθνότητες, οι οποίες δεν τους ήσαν αρεστές (βλ. γενοκτονίες), δεν στερούσαν όμως από την ανθρωπότητα τη δυνατότητα του συμβατικού πολέμου για την ανατροπή των ολοκληρωτισμών και την επιστροφή στη διεθνή νομιμότητα και τη δημοκρατία.
Εδώ αναφερόμαστε σε ένα σύστημα που αποσκοπεί στην υπαγωγή της ανθρώπινης φυλής σε συνθήκες υποδούλωσης μεσαιωνικού τύπου, όπως η ίδια η ερμηνεία του Κορανίου αυτής της αίρεσης το περιγράφει, και στη στέρηση οποιωνδήποτε πλέον δυνατοτήτων διεκδίκησης ελευθερίας και ανατροπής των συνθηκών υποδούλωσης που θα θελήσουν να επιβάλουν στον άνθρωπο οι νεοβάρβαροι του Ισλαμικού Κράτους.
Ο ολοκληρωτισμός σε αυτήν την περίπτωση αναφέρεται στην υπαγωγή όλων των ανθρώπων, που θα τεθούν υπό την εξουσία του Ισλαμικού Κράτους σε συνθήκες απόλυτης υποδούλωσης χωρίς δικαιώματα και χωρίς ελευθερίες, όπως συμβαίνει τούτη την ώρα στο Ιράκ και στη Συρία και τον εξαναγκασμό τους στην αποδοχή του Κορανίου ως πλαισίου ζωής. Αυτό είναι το σημαντικότερο που επιδιώκουν. Να ανατρέψουν πλήρως τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, όπως εμπεδώθηκε τα τελευταία τριακόσια χρόνια.
Εκείνο που προβληματίζει ιδιαίτερα είναι ότι φυσικά δεν θα επιτρέψει το διεθνές σύστημα και τα κράτη οι ισλαμιστές να επιβληθούν, αλλά εκείνο που επιτυγχάνουν τώρα μέσα από τον φόβο και την ανασφάλεια είναι να επιφέρουν ρήγματα στην οργάνωση της διεθνούς κοινότητας, στην επικοινωνιακή διάσταση του κόσμου, στην παγκόσμια οικονομία και κυρίως έναν διχασμό ανάμεσα στους ανθρώπους που ζουν στις μεγάλες μητροπόλεις της Δύσης και είναι μουσουλμάνοι, και στους άλλους που θα τους κοιτάζουν καχύποπτα.
Η καχυποψία και ο φόβος του άλλου, η άρνηση της ετερότητας, θα εμπεδώσουν νέες μορφές συγκρούσεων στην Ευρώπη και στη Δύση ευρύτερα, οι οποίες θα ευνοήσουν τα σχέδια του Ισλαμικού Κράτους, αφού θα μεταφέρουν τη σύγκρουση στις μητροπόλεις της Δύσης. Υπάρχει, ούτως ή άλλως, μια τάση στους νεαρούς μουσουλμάνους να ηρωοποιούν τη δράση των τζιχαντιστών εναντίον του δυτικού κόσμου και να βλέπουν τον κόσμο των τζιχαντιστών ως μια ενδιαφέρουσα ελκυστική περιπέτεια. Η σύγκρουση με τις δυτικές κοινωνίες, με τη Χριστιανοσύνη και τις άλλες θρησκείες θα επιβεβαιώσει εν τέλει την προσέγγιση - προφητεία Huntington περί σύγκρουσης των πολιτισμών, ότι δηλαδή οι επόμενοι πόλεμοι θα είναι θρησκευτικοί και εν προκειμένω εάν αυτό εξελιχθεί σε πόλεμο, θα πρόκειται για έναν καταστροφικό πόλεμο παγκοσμίων διαστάσεων.
Ο δυτικός κόσμος και η Ευρώπη, κυρίως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, έχουν μόνο μια επιλογή, την ταχύτατη οικοδόμηση ενός συστήματος συλλογικής ασφάλειας, που να πλήξει τις επόμενες εβδομάδες κατά τρόπο στρατηγικά αξιόπιστο και αποτελεσματικό, δηλαδή επί του εδάφους, το Ισλαμικό Κράτος και να το εξουδετερώσει πλήρως. Αυτό θα σημάνει και την απαρχή δημιουργίας μιας διεθνούς δύναμης εμπέδωσης της τάξης και της ασφάλειας σε ολόκληρο τον κόσμο. Τούτη την ώρα οφείλουν οι ηγέτες της ανθρωπότητας να σκέφτονται συλλογικά και όχι κατά μόνας, μυωπικά, κοντόφθαλμα, όπως στο παρελθόν, τα λάθη του οποίου σήμερα πληρώνει ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής,
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
Όλα αυτά συμβαίνουν σε πολιτικά συστήματα και κράτη του δυτικού κόσμου, που κυριαρχούνται τούτη την ώρα από την αγωνία, το άγχος και τον φόβο του επόμενου κτυπήματος, αφού το ισλαμικό σύστημα τρομοκρατεί ως ασύμμετρη απειλή. Αυτό σημαίνει ότι το Ισλαμικό Κράτος κατάφερε να κυριαρχήσει σε ένα μεγάλο μέρος της Συρίας και του Ιράκ, να εδραιώσει την παρουσία του ως απειλή, αλλά και ως στρατηγική πρόκληση στη Μέση Ανατολή, διαθέτει μηχανισμούς, οι οποίοι λειτουργούν ως κύτταρα εν υπνώσει, που είναι σε θέση να τα ενεργοποιήσει σε ολόκληρο τον κόσμο αιφνιδιάζοντας και προκαλώντας μη αναμενόμενα πλήγματα παντού.
Πρόκειται για ένα είδος πολέμου, που δεν έχει καμία σχέση με τις συγκρούσεις του παρελθόντος, οι οποίες λειτουργούσαν με τους κανόνες της συμβατικής οργάνωσης και στρατηγικής και μπορούσαν να αντιμετωπιστούν ακόμα και στο πολεμικό επίπεδο μέσα από τη συμβατική λογική της στρατιωτικής στρατηγικής, η οποία προνοούσε τόσο τα πλήγματα του αντιπάλου, όσο και κυρίως τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης με στόχο τη διευθέτηση της σύγκρουσης και την επίλυση των διαφορών.
Η ισλαμιστική τρομοκρατία, η οποία αποτελεί μια αίρεση και μια σχολή σκέψης του Ισλάμ και δεν εκφράζει ολόκληρο το Ισλάμ, έχει ως μήτρα της τους Αδελφούς Μουσουλμάνους της Αιγύπτου και εντάσσεται στη σουνιτική διάσταση του Ισλάμ, στην οποία ειρήσθω εν παρόδω ανήκει και η Τουρκία ως θρησκευτική διάσταση του κράτους της, διεκδικεί την υπαγωγή της ανθρωπότητας, των άλλων θρησκειών, ακόμη και των Μουσουλμάνων που δεν είναι αυτής της αίρεσης, στη δική τους θρησκευτική διάσταση της εξουσίας επί των ανθρώπων και εν προκειμένω η θρησκευτική εξουσία είναι πολιτική εξουσία. Όσοι δεν προσχωρούν, πεθαίνουν.
Είναι ο αγώνας εναντίον των απίστων, ο οποίος είναι ολοκληρωτικός και αποβλέπει κυρίως στην οικοδόμηση ενός κόσμου που να συνάδει προς την ερμηνεία του Κορανίου, όπως την αντιλαμβάνονται αυτοί. Αυτό σημαίνει πως θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για να πλήξουν κυρίως τον πολιτισμό της Δύσης ως οικονομία, ως πολιτική, ως δημοκρατία, ως κράτος δικαίου, ως τεχνική πρόοδο και ανάπτυξη και θα πολεμήσουν εναντίον της Δύσης, χρησιμοποιώντας τις κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού για να φέρουν την ανθρωπότητα στον σκοταδισμό του Μεσαίωνα.
Η απειλή του ισλαμικού ολοκληρωτισμού, η οποία επικρέμεται στη Δύση και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, δεν έχει συνάφεια με τους ολοκληρωτισμούς που εμφανίστηκαν στον 20ό αιώνα ως φασισμός και ως ναζισμός, γιατί εκεί επρόκειτο για δικτατορίες ολοκληρωτικού τύπου, οι οποίες στέρησαν τους λαούς, στους οποίους επεβλήθησαν, βασικά δικαιώματα και ελευθερίες, εξόντωσαν εθνότητες, οι οποίες δεν τους ήσαν αρεστές (βλ. γενοκτονίες), δεν στερούσαν όμως από την ανθρωπότητα τη δυνατότητα του συμβατικού πολέμου για την ανατροπή των ολοκληρωτισμών και την επιστροφή στη διεθνή νομιμότητα και τη δημοκρατία.
Εδώ αναφερόμαστε σε ένα σύστημα που αποσκοπεί στην υπαγωγή της ανθρώπινης φυλής σε συνθήκες υποδούλωσης μεσαιωνικού τύπου, όπως η ίδια η ερμηνεία του Κορανίου αυτής της αίρεσης το περιγράφει, και στη στέρηση οποιωνδήποτε πλέον δυνατοτήτων διεκδίκησης ελευθερίας και ανατροπής των συνθηκών υποδούλωσης που θα θελήσουν να επιβάλουν στον άνθρωπο οι νεοβάρβαροι του Ισλαμικού Κράτους.
Ο ολοκληρωτισμός σε αυτήν την περίπτωση αναφέρεται στην υπαγωγή όλων των ανθρώπων, που θα τεθούν υπό την εξουσία του Ισλαμικού Κράτους σε συνθήκες απόλυτης υποδούλωσης χωρίς δικαιώματα και χωρίς ελευθερίες, όπως συμβαίνει τούτη την ώρα στο Ιράκ και στη Συρία και τον εξαναγκασμό τους στην αποδοχή του Κορανίου ως πλαισίου ζωής. Αυτό είναι το σημαντικότερο που επιδιώκουν. Να ανατρέψουν πλήρως τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, όπως εμπεδώθηκε τα τελευταία τριακόσια χρόνια.
Εκείνο που προβληματίζει ιδιαίτερα είναι ότι φυσικά δεν θα επιτρέψει το διεθνές σύστημα και τα κράτη οι ισλαμιστές να επιβληθούν, αλλά εκείνο που επιτυγχάνουν τώρα μέσα από τον φόβο και την ανασφάλεια είναι να επιφέρουν ρήγματα στην οργάνωση της διεθνούς κοινότητας, στην επικοινωνιακή διάσταση του κόσμου, στην παγκόσμια οικονομία και κυρίως έναν διχασμό ανάμεσα στους ανθρώπους που ζουν στις μεγάλες μητροπόλεις της Δύσης και είναι μουσουλμάνοι, και στους άλλους που θα τους κοιτάζουν καχύποπτα.
Η καχυποψία και ο φόβος του άλλου, η άρνηση της ετερότητας, θα εμπεδώσουν νέες μορφές συγκρούσεων στην Ευρώπη και στη Δύση ευρύτερα, οι οποίες θα ευνοήσουν τα σχέδια του Ισλαμικού Κράτους, αφού θα μεταφέρουν τη σύγκρουση στις μητροπόλεις της Δύσης. Υπάρχει, ούτως ή άλλως, μια τάση στους νεαρούς μουσουλμάνους να ηρωοποιούν τη δράση των τζιχαντιστών εναντίον του δυτικού κόσμου και να βλέπουν τον κόσμο των τζιχαντιστών ως μια ενδιαφέρουσα ελκυστική περιπέτεια. Η σύγκρουση με τις δυτικές κοινωνίες, με τη Χριστιανοσύνη και τις άλλες θρησκείες θα επιβεβαιώσει εν τέλει την προσέγγιση - προφητεία Huntington περί σύγκρουσης των πολιτισμών, ότι δηλαδή οι επόμενοι πόλεμοι θα είναι θρησκευτικοί και εν προκειμένω εάν αυτό εξελιχθεί σε πόλεμο, θα πρόκειται για έναν καταστροφικό πόλεμο παγκοσμίων διαστάσεων.
Ο δυτικός κόσμος και η Ευρώπη, κυρίως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, έχουν μόνο μια επιλογή, την ταχύτατη οικοδόμηση ενός συστήματος συλλογικής ασφάλειας, που να πλήξει τις επόμενες εβδομάδες κατά τρόπο στρατηγικά αξιόπιστο και αποτελεσματικό, δηλαδή επί του εδάφους, το Ισλαμικό Κράτος και να το εξουδετερώσει πλήρως. Αυτό θα σημάνει και την απαρχή δημιουργίας μιας διεθνούς δύναμης εμπέδωσης της τάξης και της ασφάλειας σε ολόκληρο τον κόσμο. Τούτη την ώρα οφείλουν οι ηγέτες της ανθρωπότητας να σκέφτονται συλλογικά και όχι κατά μόνας, μυωπικά, κοντόφθαλμα, όπως στο παρελθόν, τα λάθη του οποίου σήμερα πληρώνει ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής,
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
