Δεν γνωρίζω πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι,
Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας (1977-1981) του Προέδρου Κάρτερ, η κυρία
Μάντλιν Όλμπραϊτ, Υπουργός Εξωτερικών (1997-2001) του Προέδρου Κλίντον
και η κυρία Χίλαρι Κλίντον, Υπουργός Εξωτερικών του Προέδρου Ομπάμα (
2008-2012) επισκέφθηκαν την πρωτεύουσα της Γαλλίας. Αν ωστόσο θέλουμε να εντοπίσουμε τις ρίζες των αιτιών του
“επισκεπτηρίου” των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους στο Παρίσι την
13η Νοεμβρίου και το μακελειό που αυτό προκάλεσε, θα πρέπει να τις
αναζητήσουμε στις στρατηγικές επιλογές των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και
στον ιδιαίτερο προσωπικό ζήλο που τα προαναφερθέντα άτομα επέδειξαν στη
διάρκεια της θητείας τους. Βέβαια τα τρία αυτά άτομα δεν υπήρξαν τα μόνα
που κατέχονταν από τέτοιο ζήλο. ´Ομως η επίσημη συμπεριφορά τους, μαζί
με την ηθική πόζα που την συνόδευε, υπήρξε ενδεικτική του φαινομένου.
Οι στρατηγικές επιλογές Μεγάλων Δυνάμεων και δη Υπερδυνάμεων, όπως είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν τη δική τους στρατηγική λογική και δυναμική και σίγουρα δεν πρέπει να “προσωποποιούνται”. Επιπλέον η ιστορία καταδεικνύει πως οι αυτοκρατορικές δυνάμεις (imperial powers) λειτουργούσαν και λειτουργούν με μόνο κριτήριο τις στρατηγικές τους επιταγές οι οποίες δεν μπορούν, εξ’ ορισμού, να ταυτίζονται με άτομα και “προσωπικές” πολιτικές.
Σε όλες όμως τις περιπτώσεις εφαρμογής “αυτοκρατορικών”, δηλαδή, ιμπεριαλιστικών πολιτικών, διαπιστώνεται το εξής, φαινομενικά τουλάχιστον, παράδοξο. Ενώ οι Αυτοκρατορικές/Μεγάλες Δυνάμεις αγνοούν παντελώς την ηθική και το δίκαιο, εντούτοις επιδιώκουν να κατέχουν το “ηθικό πεδίο” της μάχης. Αγωνίζονται για την κατοχή του με το ίδιο μένος που αγωνίζονται για την κατίσχυση έναντι του αντιπάλου στον πόλεμο. Ενώ στην πράξη λειτουργούν ανήθικα, αυθαίρετα και ετσιθελικά, απαιτούν “σεβασμό” και “νομιμοποίηση” για τις πολιτικές τους επιλογές και πράξεις.
Παρουσιάζονται και θέλουν να θεωρούνται ως ευμενείς, ως μεγαλόψυχες και κυρίως ως παραγωγοί ηθικής πολιτικής. Έχουν ανάγκη και χρειάζονται να έχουν “νομιμοποιητική βάση” αλλιώς η στρατηγική τους θα αποδομηθεί και σταδιακά θα καταρρεύσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άτομα τα οποία υλοποιούν μεγαλόσχημα, και με τον απαιτούμενο κυνισμό και ύφος, τις αυτοκρατορικές αυτές πολιτικές. Και αυτοί πρέπει να είναι αποδέκτες σεβασμού και υπόληψης. Είναι και αυτοί, σε ατομικό επίπεδο, παραγωγοί πολιτικής ηθικής.
Είναι ακριβώς στο σημείο αυτό που εντοπίζεται το αδύναμο σημείο του ισχυρού, το μαλακό του υπογάστριο, η αχίλλειός του πτέρνα. Και είναι εδώ που πρέπει να κτυπηθεί στοχευμένα και ανελέητα από τον αδικημένο και τον ανίσχυρο και να εκτεθεί- ως κράτος και ως πρόσωπο- πως λειτουργεί χωρίς αξίες, χωρίς φραγμούς, πως η ηθική που τον καθοδηγεί είναι η ηθική της χαβούζας και πως δεν είναι παρά ένας απογυμνωμένος υποκριτής που διακρίνεται, όπως και η πολιτική του, από μακριά.
Στο ζήτημα της καταπολέμησης της διεθνούς τρομοκρατίας, και ειδικά σήμερα του φαινομένου της ισλαμικής τρομοκρατίας-διότι περί αυτού πρόκειται- η παραπάνω περιγραφή αποτυπώνει την πραγματικότητα. Και αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο τον υποκριτικό λόγο και τις πράξεις των Μεγάλων Δυτικών Δυνάμεων, επικεφαλής των οποίων βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες με εκπροσώπους όπως είναι ο Μπρζεζίνσκι, όπως είναι η Όλμπραϊτ, όπως είναι η Κλίντον.
Εάν οι συγγενείς των θυμάτων τις 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι, αυτών της 18ης στην αγορά της πόλης Κάνο της Νιγηρίας, με πάνω από 50 νεκρούς, της 12ης Νοεμβρίου στη Βηρυτό με άλλους τόσους νεκρούς, της κατάρριψης του Ρωσικού επιβατικού αεροπλάνου πάνω από το Σινά με πάνω από 200 νεκρούς και της δολοφονίας 147 φοιτητών σε πανεπιστήμιο της Κένυας τον περασμένο Απρίλη-και αναφέρομαι στις πιο πρόσφατες εκδηλώσεις τζιχαντιστικής βίας εναντίον αθώων- αναζητήσουν τους ηθικούς αυτουργούς, θα πρέπει οι τελευταίοι να αναζητηθούν σε συγκεκριμένες αυτοκρατορικές πολιτικές και πρόσωπα.
Μια τέτοια πολιτική που ξεχωρίζει και η οποία μπορεί και να προσωποποιηθεί, είναι η απόφαση των ΗΠΑ να υποκινήσουν τον ισλαμικό θρησκευτικό φανατισμό της πλειοψηφίας των μουσουλμάνων- των ορθοδόξων Σουννιτών- ως εργαλείο υψηλής στρατηγικής για την καταπολέμηση και κατίσχυση της Σοβιετικής ´Ενωσης στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Το αρχικό παράδειγμα-αυτό που ξεχωρίζει και που υπήρξε η μήτρα όλων όσων συμβαίνουν σήμερα με τους τζιχαντιστές “ιεροπολεμιστές”- είναι με την περίπτωση του Αφγανιστάν επί Προεδρίας Κάρτερ, μια πολιτική που συνεχίστηκε όλη την δεκαετία του 1980 επί Προεδρίας Ρέηγκαν.
Είναι στο σοσιαλιστικό Αφγανιστάν και τότε σύμμαχο της Σοβιετικής ´Ενωσης που άρχισε να υλοποιείται στις αρχές του 1979, η πολιτική υποδαύλιση του θρησκευτικού φανατισμού, μια πολιτική που άρχισε να εφαρμόζεται έξι τουλάχιστον μήνες πρίν την μαζική ανάπτυξη Σοβιετικών δυνάμεων (εισβολή στο Αφγανιστάν) για στήριξη του σοσιαλιστικού καθεστώτος- που έγινε τον Δεκέμβριο του 1979 και η οποία χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή.
Αρχιτέκτονας της πολιτικής αυτής υπήρξε ο Μπζρεζίνσκι, ένας εμιγκρές από την Πολωνία του οποίου η επαγγελματική/ακαδημαϊκή καριέρα στις ΗΠΑ οικοδομήθηκε στη βάση ενός παθολογικού μίσους, κατά οτιδήποτε Ρωσικού/Σοβιετικού/Ρωσικού-σήμερα.
Βέβαια στο ζήτημα αυτό, όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα γεωπολιτικής στα οποία θεωρείται “διάνοια”, ο Μπρζεζίνσκι δεν καινοτομούσε αλλά αντέγραφε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αντέγραφε τους Γερμανούς του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και των Ναζί του δεύτερου. Γερμανική υπήρξε η ιδέα της υποδαύλισης και συμμαχίας με τους Μουσουλμάνους Σαλαφιστές, δηλαδή τους φανατικούς ισλαμιστές στη Μέση Ανατολή και την Ασία, για ολοκλήρωση των δικών τους ιμπεριαλιστικών στόχων.
Η πολιτική Μπρζεζίνσκι την δεκαετία του 1980 γιγάντωσε τον ισλαμικό φανταμενταλισμό σε όλο τον κόσμο. Οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν και η Αλ Κάιντα του Μπιν Λάντεν, υπήρξαν οι πιο χαρακτηριστικές συνέπειες της πολιτικής Μπρζεζίνσκι. Όλα τα υπόλοιπα- από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της δεκαετίας του 1990, στους δίδυμους πύργους της 11ης Σεπτεμβρίου, την εισβολή στο Ιράκ το 2003, την λεγόμενη “αραβική άνοιξη”, την ανατροπή Καντάφι και Μουμπάρακ και την συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια ανίερη προσπάθεια ανατροπής του τελευταίου κοσμικού προπύργιου στην Αραβική Μέση Ανατολή στην Συρία- υπήρξαν απότοκα της πολιτικής αυτής που έγινε και πολιτική του λεγόμενου “ευρωατλαντικού” κόσμου, τον οποίο επί Ψυχρού Πολέμου τον γνωρίζαμε ως τον “ελεύθερο κόσμο”.
Μόνο που σήμερα η πολιτική αυτή- και οι απρόσμενες συνέπειές της- έχει φέρει στα πρόθυρα κατάρρευσης το μεγαλύτερο και πιό “φωτεινό” ευρωατλαντικό οικοδόμημα που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν όμως ρωτήσετε τον Μπζρεζίνσκι αν όλα αυτά τον προβληματίζουν θα σας απαντήσει όπως απάντησε το 1998. Τί είναι “ο θρησκευτικός υπερενθουσιασμός μερικών μουσουλμάνων μπροστά στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την απελευθέρωση της Ανατολικής Ευρώπης”; Γεγονότα που πιστεύει πως υπήρξαν συνέπειες της δικής του στρατηγικής. Και όταν στην ίδια συνέντευξη του υποδείχθηκε πως ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αποτελεί παγκόσμια απειλή, απάντησε πως αυτό είναι “ανοησία” (“nonsense”).
Έρχομαι τώρα και στις δύο κυρίες που ταυτίστηκαν και υλοποίησαν πολιτικές χωρίς ηθικό περιεχόμενο και υπόσταση, αλλά που θεωρούν και αυτές όπως και ο Μπζρεζίνσκι και φυσικά και οι πρόεδροι που υπηρετούσαν, πως παρήγαγαν διεθνή ειρήνη και ασφάλεια αλλά και πολιτική ηθική, και για όλα αυτά ο κόσμος πρέπει να τους δείχνει σεβασμό και υπόληψη.
Η κυρία Όλμπραϊτ πριν γίνει Υπουργός Εξωτερικών υπήρξε αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη (1993-1997). Επί θητείας της είχαμε και τη γενοκτονία στη Ρουάντα, που ενώ δεν ενόχλησε ποσώς αυτήν και την κυβέρνησή της, είχε το θράσος να βομβαρδίζει καθημερινά από το βήμα του ΟΗΕ όλους όσους διαφωνούσαν με τους παράνομους Νατοϊκους βομβαρδισμούς στα Βαλκάνια και την πολιτική εμπάργκο στο Ιράκ. Η πολιτική αυτή είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο απο ασιτία μισού εκατομμυρίου παιδιών στο Ιράκ την δεκαετία του 1990. Όταν όμως ρωτήθηκε δημόσια το 1996, από μεγάλο αμερικανικό εθνικό κανάλι, κατά πόσον η πολιτική του εμπάργκο άξιζε τον θάνατο μισού εκατομμυρίου παιδιών, απάντησε πως ναι, το άξιζε διότι αποδυνάμωνε, προφανώς, τον Σαντάμ Χουσέιν ο οποίος όλη την δεκαετία του 1980 υπήρξε σύμμαχος τω ΗΠΑ και με την βούλα!
Τελειώνω με την κυρία Χίλαρι που έχει και πολύ μεγάλες πιθανότητες να είναι και η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος των ΗΠΑ το 2016. Επί θητείας της και για χρόνια η κυρία Χίλαρι συναγελαζόνταν και χαριεντιζόταν με τον Καντάφι της Λιβύης, η χώρα του οποίου, από το 2003 μετετράπη σε ενεργό σύμμαχο των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στο ζήτημα της καταπολέμησης της διεθνούς, δηλαδή, της ισλαμιστικής τρομοκρατίας. Και οι φυλακές του Καντάφι γέμισαν με μουσουλμάνους αντιφρονούντες ή τζινχαντιστές που οι δυτικές υπηρεσίες απήγαγαν χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα, από διάφορες χώρες του κόσμου.
Λίγους μήνες πριν τη ανατροπή του Καντάφι, το 2011, η Χίλαρι Κλίντον τον επισκέφθηκε επίσημα στην Τρίπολη και χαζογελούσε μαζί του μπροστά στις κάμερες.
Λίγους μήνες μετά την επίσκεψη της Χίλαρι, ο Καντάφι λυντσαρίστηκε και ατιμώθηκε, με το βίντεο του γεγονότος να κάνει το γύρω του κόσμου. Την συγκεκριμένη στιγμή η κυρια Χίλαρι έδινε συνέντευξη η οποία διεκόπη για να μεταδοθεί το λυντσάρισμα του Καντάφι. Όταν αμέσως μετά της ζητήθηκε να σχολιάσει το γεγονός, η Υπουργός Εξωτερικών τον ΗΠΑ άρχισε κυριολεκτικά να χαχανίζει λέγοντας το εξής απίστευτο και παρομοιάζοντας τον εαυτό της με τον …Ιούλιο Καίσαρα! “Πήγαμε, είδαμε και αυτός πέθανε” είπε, αναφερόμενη στη επίσκεψή της στην Λιβύη.
Είναι με αυτό τον τρόπο που οι μεγάλες αυτοκρατορικές δυνάμεις παράγουν πολιτική ηθική. Και είναι σε αυτήν τη βάση που έχουν την απαίτηση να τις σεβόμαστε και να τις ευχαριστούμε καθημερινά και με κάθε τρόπο για όλα αυτά τα πολιτικα αγαθά που απλόχερα και μεγαλόψυχα μας προσφέρουν.
Κάπου στη διαδρομή οι Μεγάλες Δυτικές Δυνάμεις έχουν χάσει την ηθική τους πυξίδα, παρασύροντας, παραπλανώντας ακόμη και τρομοκρατώντας στη διαδικασία, και μεγάλα τμήματα των δυτικών κοινωνιών- των μόνον που έχουν τη δύναμη να τις φρενάρουν. Τον πόλεμο αυτό οι δυτικές κοινωνίες δεν πρέπει να τον χάσουν διότι θα χαθούν μαζί του. Και το μόνο όπλο που διαθέτουν είναι τα δημοκρατικά τους δικαιώματα εκφραζόμενα και με την ενεργή τους άρνηση να νομιμοποιήσουν αυθαίρετες και ετσιθελικές πολιτικές από όπου και αυτές να προέρχονται. Και ο κάθε Μπζρεζίνσκι, η κάθε Όλμπραϊτ και η κάθε Χίλαρι θα πρέπει να παραμένουν στη χαβούζα τους…Και εμείς να μην τους κάνουμε τη χάρη να καλυμπάμε μαζί τους επειδή φαίνεται να μας παρέχουν κάποια αγαθά με κύριο το αγαθό της ασφάλειας το οποίο δεν είναι παρά κάλπικο και τοξικό όπως καθημερινά αποδεικνύεται.
Οι στρατηγικές επιλογές Μεγάλων Δυνάμεων και δη Υπερδυνάμεων, όπως είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν τη δική τους στρατηγική λογική και δυναμική και σίγουρα δεν πρέπει να “προσωποποιούνται”. Επιπλέον η ιστορία καταδεικνύει πως οι αυτοκρατορικές δυνάμεις (imperial powers) λειτουργούσαν και λειτουργούν με μόνο κριτήριο τις στρατηγικές τους επιταγές οι οποίες δεν μπορούν, εξ’ ορισμού, να ταυτίζονται με άτομα και “προσωπικές” πολιτικές.
Σε όλες όμως τις περιπτώσεις εφαρμογής “αυτοκρατορικών”, δηλαδή, ιμπεριαλιστικών πολιτικών, διαπιστώνεται το εξής, φαινομενικά τουλάχιστον, παράδοξο. Ενώ οι Αυτοκρατορικές/Μεγάλες Δυνάμεις αγνοούν παντελώς την ηθική και το δίκαιο, εντούτοις επιδιώκουν να κατέχουν το “ηθικό πεδίο” της μάχης. Αγωνίζονται για την κατοχή του με το ίδιο μένος που αγωνίζονται για την κατίσχυση έναντι του αντιπάλου στον πόλεμο. Ενώ στην πράξη λειτουργούν ανήθικα, αυθαίρετα και ετσιθελικά, απαιτούν “σεβασμό” και “νομιμοποίηση” για τις πολιτικές τους επιλογές και πράξεις.
Παρουσιάζονται και θέλουν να θεωρούνται ως ευμενείς, ως μεγαλόψυχες και κυρίως ως παραγωγοί ηθικής πολιτικής. Έχουν ανάγκη και χρειάζονται να έχουν “νομιμοποιητική βάση” αλλιώς η στρατηγική τους θα αποδομηθεί και σταδιακά θα καταρρεύσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άτομα τα οποία υλοποιούν μεγαλόσχημα, και με τον απαιτούμενο κυνισμό και ύφος, τις αυτοκρατορικές αυτές πολιτικές. Και αυτοί πρέπει να είναι αποδέκτες σεβασμού και υπόληψης. Είναι και αυτοί, σε ατομικό επίπεδο, παραγωγοί πολιτικής ηθικής.
Είναι ακριβώς στο σημείο αυτό που εντοπίζεται το αδύναμο σημείο του ισχυρού, το μαλακό του υπογάστριο, η αχίλλειός του πτέρνα. Και είναι εδώ που πρέπει να κτυπηθεί στοχευμένα και ανελέητα από τον αδικημένο και τον ανίσχυρο και να εκτεθεί- ως κράτος και ως πρόσωπο- πως λειτουργεί χωρίς αξίες, χωρίς φραγμούς, πως η ηθική που τον καθοδηγεί είναι η ηθική της χαβούζας και πως δεν είναι παρά ένας απογυμνωμένος υποκριτής που διακρίνεται, όπως και η πολιτική του, από μακριά.
Στο ζήτημα της καταπολέμησης της διεθνούς τρομοκρατίας, και ειδικά σήμερα του φαινομένου της ισλαμικής τρομοκρατίας-διότι περί αυτού πρόκειται- η παραπάνω περιγραφή αποτυπώνει την πραγματικότητα. Και αποκαλύπτει σε όλο της το μεγαλείο τον υποκριτικό λόγο και τις πράξεις των Μεγάλων Δυτικών Δυνάμεων, επικεφαλής των οποίων βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες με εκπροσώπους όπως είναι ο Μπρζεζίνσκι, όπως είναι η Όλμπραϊτ, όπως είναι η Κλίντον.
Εάν οι συγγενείς των θυμάτων τις 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι, αυτών της 18ης στην αγορά της πόλης Κάνο της Νιγηρίας, με πάνω από 50 νεκρούς, της 12ης Νοεμβρίου στη Βηρυτό με άλλους τόσους νεκρούς, της κατάρριψης του Ρωσικού επιβατικού αεροπλάνου πάνω από το Σινά με πάνω από 200 νεκρούς και της δολοφονίας 147 φοιτητών σε πανεπιστήμιο της Κένυας τον περασμένο Απρίλη-και αναφέρομαι στις πιο πρόσφατες εκδηλώσεις τζιχαντιστικής βίας εναντίον αθώων- αναζητήσουν τους ηθικούς αυτουργούς, θα πρέπει οι τελευταίοι να αναζητηθούν σε συγκεκριμένες αυτοκρατορικές πολιτικές και πρόσωπα.
Μια τέτοια πολιτική που ξεχωρίζει και η οποία μπορεί και να προσωποποιηθεί, είναι η απόφαση των ΗΠΑ να υποκινήσουν τον ισλαμικό θρησκευτικό φανατισμό της πλειοψηφίας των μουσουλμάνων- των ορθοδόξων Σουννιτών- ως εργαλείο υψηλής στρατηγικής για την καταπολέμηση και κατίσχυση της Σοβιετικής ´Ενωσης στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Το αρχικό παράδειγμα-αυτό που ξεχωρίζει και που υπήρξε η μήτρα όλων όσων συμβαίνουν σήμερα με τους τζιχαντιστές “ιεροπολεμιστές”- είναι με την περίπτωση του Αφγανιστάν επί Προεδρίας Κάρτερ, μια πολιτική που συνεχίστηκε όλη την δεκαετία του 1980 επί Προεδρίας Ρέηγκαν.
Είναι στο σοσιαλιστικό Αφγανιστάν και τότε σύμμαχο της Σοβιετικής ´Ενωσης που άρχισε να υλοποιείται στις αρχές του 1979, η πολιτική υποδαύλιση του θρησκευτικού φανατισμού, μια πολιτική που άρχισε να εφαρμόζεται έξι τουλάχιστον μήνες πρίν την μαζική ανάπτυξη Σοβιετικών δυνάμεων (εισβολή στο Αφγανιστάν) για στήριξη του σοσιαλιστικού καθεστώτος- που έγινε τον Δεκέμβριο του 1979 και η οποία χρησιμοποιήθηκε ως αφορμή.
Αρχιτέκτονας της πολιτικής αυτής υπήρξε ο Μπζρεζίνσκι, ένας εμιγκρές από την Πολωνία του οποίου η επαγγελματική/ακαδημαϊκή καριέρα στις ΗΠΑ οικοδομήθηκε στη βάση ενός παθολογικού μίσους, κατά οτιδήποτε Ρωσικού/Σοβιετικού/Ρωσικού-σήμερα.
Βέβαια στο ζήτημα αυτό, όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα γεωπολιτικής στα οποία θεωρείται “διάνοια”, ο Μπρζεζίνσκι δεν καινοτομούσε αλλά αντέγραφε. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αντέγραφε τους Γερμανούς του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και των Ναζί του δεύτερου. Γερμανική υπήρξε η ιδέα της υποδαύλισης και συμμαχίας με τους Μουσουλμάνους Σαλαφιστές, δηλαδή τους φανατικούς ισλαμιστές στη Μέση Ανατολή και την Ασία, για ολοκλήρωση των δικών τους ιμπεριαλιστικών στόχων.
Η πολιτική Μπρζεζίνσκι την δεκαετία του 1980 γιγάντωσε τον ισλαμικό φανταμενταλισμό σε όλο τον κόσμο. Οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν και η Αλ Κάιντα του Μπιν Λάντεν, υπήρξαν οι πιο χαρακτηριστικές συνέπειες της πολιτικής Μπρζεζίνσκι. Όλα τα υπόλοιπα- από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της δεκαετίας του 1990, στους δίδυμους πύργους της 11ης Σεπτεμβρίου, την εισβολή στο Ιράκ το 2003, την λεγόμενη “αραβική άνοιξη”, την ανατροπή Καντάφι και Μουμπάρακ και την συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια ανίερη προσπάθεια ανατροπής του τελευταίου κοσμικού προπύργιου στην Αραβική Μέση Ανατολή στην Συρία- υπήρξαν απότοκα της πολιτικής αυτής που έγινε και πολιτική του λεγόμενου “ευρωατλαντικού” κόσμου, τον οποίο επί Ψυχρού Πολέμου τον γνωρίζαμε ως τον “ελεύθερο κόσμο”.
Μόνο που σήμερα η πολιτική αυτή- και οι απρόσμενες συνέπειές της- έχει φέρει στα πρόθυρα κατάρρευσης το μεγαλύτερο και πιό “φωτεινό” ευρωατλαντικό οικοδόμημα που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν όμως ρωτήσετε τον Μπζρεζίνσκι αν όλα αυτά τον προβληματίζουν θα σας απαντήσει όπως απάντησε το 1998. Τί είναι “ο θρησκευτικός υπερενθουσιασμός μερικών μουσουλμάνων μπροστά στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την απελευθέρωση της Ανατολικής Ευρώπης”; Γεγονότα που πιστεύει πως υπήρξαν συνέπειες της δικής του στρατηγικής. Και όταν στην ίδια συνέντευξη του υποδείχθηκε πως ο ισλαμικός φονταμενταλισμός αποτελεί παγκόσμια απειλή, απάντησε πως αυτό είναι “ανοησία” (“nonsense”).
Έρχομαι τώρα και στις δύο κυρίες που ταυτίστηκαν και υλοποίησαν πολιτικές χωρίς ηθικό περιεχόμενο και υπόσταση, αλλά που θεωρούν και αυτές όπως και ο Μπζρεζίνσκι και φυσικά και οι πρόεδροι που υπηρετούσαν, πως παρήγαγαν διεθνή ειρήνη και ασφάλεια αλλά και πολιτική ηθική, και για όλα αυτά ο κόσμος πρέπει να τους δείχνει σεβασμό και υπόληψη.
Η κυρία Όλμπραϊτ πριν γίνει Υπουργός Εξωτερικών υπήρξε αντιπρόσωπος των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη (1993-1997). Επί θητείας της είχαμε και τη γενοκτονία στη Ρουάντα, που ενώ δεν ενόχλησε ποσώς αυτήν και την κυβέρνησή της, είχε το θράσος να βομβαρδίζει καθημερινά από το βήμα του ΟΗΕ όλους όσους διαφωνούσαν με τους παράνομους Νατοϊκους βομβαρδισμούς στα Βαλκάνια και την πολιτική εμπάργκο στο Ιράκ. Η πολιτική αυτή είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο απο ασιτία μισού εκατομμυρίου παιδιών στο Ιράκ την δεκαετία του 1990. Όταν όμως ρωτήθηκε δημόσια το 1996, από μεγάλο αμερικανικό εθνικό κανάλι, κατά πόσον η πολιτική του εμπάργκο άξιζε τον θάνατο μισού εκατομμυρίου παιδιών, απάντησε πως ναι, το άξιζε διότι αποδυνάμωνε, προφανώς, τον Σαντάμ Χουσέιν ο οποίος όλη την δεκαετία του 1980 υπήρξε σύμμαχος τω ΗΠΑ και με την βούλα!
Τελειώνω με την κυρία Χίλαρι που έχει και πολύ μεγάλες πιθανότητες να είναι και η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος των ΗΠΑ το 2016. Επί θητείας της και για χρόνια η κυρία Χίλαρι συναγελαζόνταν και χαριεντιζόταν με τον Καντάφι της Λιβύης, η χώρα του οποίου, από το 2003 μετετράπη σε ενεργό σύμμαχο των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στο ζήτημα της καταπολέμησης της διεθνούς, δηλαδή, της ισλαμιστικής τρομοκρατίας. Και οι φυλακές του Καντάφι γέμισαν με μουσουλμάνους αντιφρονούντες ή τζινχαντιστές που οι δυτικές υπηρεσίες απήγαγαν χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα, από διάφορες χώρες του κόσμου.
Λίγους μήνες πριν τη ανατροπή του Καντάφι, το 2011, η Χίλαρι Κλίντον τον επισκέφθηκε επίσημα στην Τρίπολη και χαζογελούσε μαζί του μπροστά στις κάμερες.
Λίγους μήνες μετά την επίσκεψη της Χίλαρι, ο Καντάφι λυντσαρίστηκε και ατιμώθηκε, με το βίντεο του γεγονότος να κάνει το γύρω του κόσμου. Την συγκεκριμένη στιγμή η κυρια Χίλαρι έδινε συνέντευξη η οποία διεκόπη για να μεταδοθεί το λυντσάρισμα του Καντάφι. Όταν αμέσως μετά της ζητήθηκε να σχολιάσει το γεγονός, η Υπουργός Εξωτερικών τον ΗΠΑ άρχισε κυριολεκτικά να χαχανίζει λέγοντας το εξής απίστευτο και παρομοιάζοντας τον εαυτό της με τον …Ιούλιο Καίσαρα! “Πήγαμε, είδαμε και αυτός πέθανε” είπε, αναφερόμενη στη επίσκεψή της στην Λιβύη.
Είναι με αυτό τον τρόπο που οι μεγάλες αυτοκρατορικές δυνάμεις παράγουν πολιτική ηθική. Και είναι σε αυτήν τη βάση που έχουν την απαίτηση να τις σεβόμαστε και να τις ευχαριστούμε καθημερινά και με κάθε τρόπο για όλα αυτά τα πολιτικα αγαθά που απλόχερα και μεγαλόψυχα μας προσφέρουν.
Κάπου στη διαδρομή οι Μεγάλες Δυτικές Δυνάμεις έχουν χάσει την ηθική τους πυξίδα, παρασύροντας, παραπλανώντας ακόμη και τρομοκρατώντας στη διαδικασία, και μεγάλα τμήματα των δυτικών κοινωνιών- των μόνον που έχουν τη δύναμη να τις φρενάρουν. Τον πόλεμο αυτό οι δυτικές κοινωνίες δεν πρέπει να τον χάσουν διότι θα χαθούν μαζί του. Και το μόνο όπλο που διαθέτουν είναι τα δημοκρατικά τους δικαιώματα εκφραζόμενα και με την ενεργή τους άρνηση να νομιμοποιήσουν αυθαίρετες και ετσιθελικές πολιτικές από όπου και αυτές να προέρχονται. Και ο κάθε Μπζρεζίνσκι, η κάθε Όλμπραϊτ και η κάθε Χίλαρι θα πρέπει να παραμένουν στη χαβούζα τους…Και εμείς να μην τους κάνουμε τη χάρη να καλυμπάμε μαζί τους επειδή φαίνεται να μας παρέχουν κάποια αγαθά με κύριο το αγαθό της ασφάλειας το οποίο δεν είναι παρά κάλπικο και τοξικό όπως καθημερινά αποδεικνύεται.
