Το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα της χώρας μας βασίζεται διαχρονικά στην νόθευση της λαϊκής εντολής μέσω των εκτρωματικών εκλογικών νόμων. Εχει δε δομηθεί με κύριο γνώμονα την παραγωγή πολιτικών κρίσεων. Η διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας ως προβλέφθηκε απο τον συνταγματικό νομοθέτη το 1975 (τρείς ψηφοφορίες και εκλογή με αυξημένη πλειοψηφία) αποτελεί μια απο τις περιπτώσεις αυτές. Η μέριμνα αυτή είχε ως στόχο ο ανώτατος άρχοντας της χώρας ο οποίος και είχε προικοδοτηθεί με αυξημένες αρμοδιότητες να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης και στήριξης ευρύτερων
δυνάμεων καθώς αποτελούσε σύμβολο εθνικής ενότητας και
εθνικής συνεννόησης.Παράλληλα μέσω του ρυθμιστικού του ρόλου είχε αναχθεί και σε παράγοντα ομαλότητας πολιτειακού μας συστήματος.. Το 1986 με την συνταγματική αναθεώρηση οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας περιορίστηκαν σε απόλυτο βαθμό παρέμεινε όμως η συνταγματική μέριμνα αναφορικά με την εκλογή του. Μια μέριμνα η οποία μεταβλήθηκε σε ακατανίκητο εμπόδιο για την κάθε πολιτική κυβέρνηση λόγω της αυξανόμενης πολιτικής ρευστότητας ως παράγωγο των σοβαρών οικονομικών και κοινωνικώς εξελίξεων. Η ανάγκη υπερπήδησης του εμποδίου αυτού άνοιξε τον δρόμο στην μεγαλύτερη αποσάθρωση του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος της χώρας μας, κύρια λόγω παντελής απουσίας κουλτούρας συνεργασιών σε όλα τα επίπεδα της ελληνικής κοινωνίας.
Στο μεταίχμιο της πολυεπίπεδης και πολύμορφης κρίσης που ταλανίζει τον Ελληνισμό, η διασφάλιση ενός αξιακού και ηθικού υπόβαθρου, το οποίο και θα προσφέρει το απόλυτο ηθικό πλεονέκτημα στον όποιο πολιτικό χώρο το διαθέτει αλλά και ταυτόχρονα θα του επιτρέπει να ασκεί ηγεμονία επι του συνόλου της κοινωνίας φαντάζει ουτοπικό σενάριο.Η δε πίεση που ασκεί η καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη, η οικονομική κρίση , ο εξωτερικός έλεγχος των δανειστών δίνει ακόμα πιο εκρηκτική διάσταση στην δομική κρίση του πολιτικού μας συστήματος.
Την ίδια ώρα και η κοινωνία είναι σε απόλυτη σύγχυση, αδυνατεί να αντιληφθεί τα αυτονόητα, αδυνατεί να εντοπίσει τις δομικές αντιφάσεις στα όσα βούλεται και πράττει, με αποτέλεσμα κυριολεκτικά και μεταφορικά να άγεται και να φέρεται ελεγχόμενα πάντα- κύρια χάρις την νεκρανάσταση φοβικών συνδρόμων, την χρήση απειλών αλλά και με την ακατανίκητη έλξη που ασκεί ο λαϊκισμός και η παροχολογία -απο τον εκάστοτε πολιτικό φορέα.Τούτων δοθέντων το να επιζητείτε διακαώς με λογικές του χτές και δράσεις απομεινάρια των πιο ζοφερών ιστορικών περιόδων του Ελληνισμού ,να απαντηθούν οι σύγχρονες προκλήσεις και τα όσα αυτές επιτάσσουν, δεν κρίνεται ασφαλές.
Αδημονούντες άπαντες επιζητούν τον θρίαμβο υιοθετώντας στρατηγικές του τύπου ο "σκοπός αγιάζει τα μέσα".Αδημονούντες άπαντες επιζητούν την επίτευξη του μαγικού αριθμού των 180 ή των 121 προς επιβεβαίωση της στρατηγικής τους χωρίς να αντιλαμβάνονται πως η όποια νίκη τους θα είναι πύρρειος καθώς θα εχει επιτευχθεί πάνω στα ερείπια μιας ολάκερης κοινωνίας .
