Πρώτος ο καβαλιέρε, που μεταξύ σοβαρού και αστείου είπε από το βήμα της Βουλής ότι ο Ντούτσε δεν πείραξε κανέναν, απλά έστειλε κάποιους ακραίους αντιπάλους του διακοπές με έξοδα του κράτους.
Στη συνέχεια ο Φίνι, που το επικοινωνιακό του ταλέντο τον οδήγησε στον νεολογισμό «μεταφασίστας» σε αντίστιξη με το απαξιωμένο «νεοφασίστας», ένας ηγέτης που στη χώρα της μόδας και του στυλ προσπάθησε και έκανε την ακροδεξιά ολίγον lifestyle.
Κορωνίδα στα παραπάνω ο Μπόσι της Λέγκας του Βορρά, με ανοικτές φυλετικές-ρατσιστικές αξιακές αναφορές που δεν είχε τολμήσει ούτε το φασιστικό κόμμα να υιοθετήσει.
Και βέβαια όλα αυτά να νομιμοποιούνται και να σχετικοποιούνται από τον ισοπεδωτικό αντιπολιτικό λαϊκισμό του Κινήματος των Πέντε Αστέρων του Γκρίγιο, όπου οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στον αριστερόστροφο και στον φασίζοντα λαϊκισμό είναι δυσδιάκριτες αν όχι ανύπαρκτες.
Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο ότι ο Μουσολίνι ως πρόεδρος της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας με πρωτεύουσα το Σαλό στην όχθη της Λίμνης Γκάρντα -την ατμόσφαιρα της οποίας απέδωσε αριστουργηματικά ο Παζολίνι- στην περίοδο 1943-45 συνεχώς ριζοσπαστικοποιούσε τον αντικαπιταλιστικό λόγο του, που πάντοτε συνόδευε τη ρητορική του φασισμού.
Είτε με στολή παραλλαγής, την «αριστερή» αντικαπιταλιστική, αντιπλουτοκρατική ρητορική του Ντούτσε, είτε με την απροσχημάτιστη νεοναζιστική φρασεολογία και εικονογράφηση για κάθε μορφή ακροδεξιάς, η Ιταλία είναι το πιο πρόσφορο πεδίο σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
kapopoulos@pegasus.gr
