Το πρόβλημα, λοιπόν, των εγχώριων κομμουνιστοφάγων με την ηθική υπεροχή των ιδεών των κομμουνιστών και της Αριστεράς μπορεί να εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση την τρέχουσα περίοδο, αλλά στην πραγματικότητα είναι παλιό.
Πολύ πριν ο κ.Βορίδης εξομολογηθεί την ηθική μειονεξία των ιδεών που εκπροσωπεί, μια πασίγνωστη εφημερίδα της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, η εφημερίδα «Καθημερινή» του κ.Αλαφούζου, διατύπωνε το μαράζι της – χρόνια πριν – ως εξής: «…οι κομμουνιστές μολονότι συνετρίβησαν στο στρατιωτικό πεδίο, δυστυχώς νίκησαν στο πεδίο των ιδεών...». Και ακόμα: «… προκειμένου να είναι κανείς προοδευτικός (...) πρέπει να είναι και αντικομμουνιστής...» («Καθημερινή», 5/7/2009)
Επίσης, και για να είμαστε δίκαιοι με τους Βορίδηδες και τους Μπαλτάκους και όλους τους υπόλοιπους φίλους του πρωθυπουργού, θα πρέπει να πούμε ότι στο στρατόπεδο του αντικομμουνισμού δεν βρίσκεις μόνο μαύρους ή γαλάζιους, βρίσκεις και πράσινους και κάθε απόχρωσης κόκκους.
Θυμίζουμε, για παράδειγμα, τον αντιπρόεδρο δυο κυβερνήσεων, τον Πάγκαλο, ο οποίος για να τεκμηριώσει τα περί της «εγκληματικής φύσης» των κομμουνιστών (οι τεκμηριώσεις του Πάγκαλου είναι πάντα πολύ στέρεες - θυμηθείτε ας πούμε την υπόθεση Οτσαλάν) έλεγε πριν μερικά χρόνια ευγενικές κουβεντούλες, όπως ότι οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ είναι «μειωμένης πολιτικής αντίληψης και αισθητικού επιπέδου», ότι αν κυβερνούσαν οι κομμουνιστές θα έστηναν κρεμάλες, θα έσφαζαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και ενδεχομένως να έσφαζαν και τις γάτες από την Ελασσόνα και πάνω...
Αυτές είναι μερικές από τις πιο… χαριτωμένες εκφάνσεις του αντικομμουνισμού εν καιρώ κοινοβουλευτισμού. Οι φορείς του αντικομμουνισμού, κάποιοι από τους οποίους εκπροσωπούν ό,τι πιο… όμορφο και εθνωφελές έχει γνωρίσει αυτός ο τόπος, επιμένουν ότι ο κομμουνισμός είναι, τελικά, ένα «έγκλημα». Φυσικά υπάρχει και η άποψη ότι δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να διακινεί όποια «αλήθεια» θέλει. Εν ολίγοις ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει…
Μόνο που εδώ εκτός από την τρέχουσα πολιτική, μιλάμε και για Ιστορία. Και είναι άλλο πράγμα η Ιστορία, κι άλλο πράγμα το τι μπορεί να ισχυρίζεται ο ένας ή ο άλλος. Και στην Ιστορία (πράγμα που μάλλον δεν το έχουν αντιληφθεί οι πρώην ΕΠΕΝίτες με τα τσεκούρια) υπάρχει όντως μονοπώλιο. Υπάρχει δηλαδή τρόπος αντικειμενικός και αμερόληπτος για να κρίνεις και να τοποθετηθείς: Είναι το «μονοπώλιο» της Επιστήμης, με την έννοια των ντοκουμέντων, των στοιχείων, των μαρτυριών, των αποδείξεων.
Τι μαρτυρούν, λοιπόν, τα στοιχεία:
Ο «αντικομμουνισμός» είναι εκείνη η πολιτική ιδεολογία που αποτελεί το νήμα που ενώνει από τον Πινοσέτ μέχρι τον Παττακό και από τον Φράνκο μέχρι τον Μακάρθι. Πρόκειται για τον ελάχιστο κοινό παρονομαστή κάθε αντιδραστικής, ανελεύθερης, καταπιεστικής, τρομοκρατικής και δικτατορικής συμπεριφοράς απέναντι σε χώρες και λαούς.
Είναι μια στείρα υστερική και άκρως συντηρητική ιδεολογία, που δεν κατάφερε να οικοδομήσει ουσιαστικά κανένα σοβαρό θεωρητικό επιχείρημα ενάντια στον κομμουνισμό, παρά μόνο τη συμμαχία της με τα πιο ολοκληρωτικά και φασιστικά καθεστώτα.
Στη χώρα μας, δε, έχουμε πολύτιμη εμπειρία. Γνωρίζουμε, δηλαδή, ότι δεν υπάρχει λαϊκή διεκδίκηση που οι δυνάστες του λαού να μην έβλεπαν πάντα «κομμουνιστικό δάκτυλο» και «συνοδοιπόρους».
Ο αντικομμουνισμός από την εποχή του ιδιώνυμου είναι η βασική προμετωπίδα του καθεστώτος όταν αυτό επέλεγε την ολοκληρωτική, την δικτατορική, τη φασιστική του φορεσιά, όπως συνέβη το ‘36 με τον Μεταξά ή το '67 με τους Μακαρέζους.
Τίθεται το ερώτημα:
«Μα καλά, όποιος δεν συμφωνεί με τον κομμουνισμό, όποιος δεν συμφωνεί με την Αριστερά, πρέπει να το κρύβει;».
Απάντηση:
Όποιος διαφωνεί με τον μαρξισμό, όποιος απεύχεται και αντιμάχεται την προοπτική του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού από την άποψη της δικής του ταξικής θέσης ή της δικής του ταξικής και πολιτικής ανάλυσης, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει και να το διαλαλεί. Τα παραπάνω σημαίνουν: Πολιτική κριτική, πολιτική αντιπαράθεση, ακόμα και πολιτική πολεμική.
Αλλά δεν μιλάμε γι’ αυτό. Γιατί, πολύ απλά, ο αντικομμουνισμός είναι άλλο πράγμα.
Ο αντικομμουνισμός, όσο κι αν (ανά τις εποχές) καμώνεται ότι κυκλοφορεί με το ένδυμα της «πολιτικής κριτικής», είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Είναι η τακτική του ψέματος, είναι η τακτική της συκοφαντίας, είναι η τακτική της προβοκάτσιας και της λάσπης. Είναι η τακτική της διαστρέβλωσης θέσεων, της παραποίησης απόψεων και της πλαστογράφησης ιστορικών δεδομένων.
Ο αντικομμουνισμός δεν αντιμετωπίζει την κομμουνιστική κοσμοθεωρία ως μια επιστήμη με έστω «αβάσιμα» συμπεράσματα. Δεν αντιπαραθέτει στη «μη αποδεκτή» ιδεολογία του μαρξισμού - λενινισμού τον πολιτικό του αντίλογο. Δεν βλέπει στη δράση των κομμουνιστών την πολιτική δράση των πολιτικών του αντιπάλων.
Ο αντικομμουνισμός εκείνο που επιζητά είναι να εμφανίζει - και κάτω από συγκεκριμένους πολιτικούς συσχετισμούς να επιβάλλει - την κομμουνιστική ιδεολογία και την κομμουνιστική πολιτική δράση σαν «ποινικό αδίκημα»! Να την καταστήσει «κολάσιμη» στην κοινωνική συνείδηση.
Επομένως, απέναντι στον κομμουνισμό και τους κομμουνιστές εκείνο που επιλέγεται σαν μέσο «πολιτικής αντιπαράθεσης» δεν είναι το πολιτικό επιχείρημα αλλά η απειλή. Δεν είναι η δύναμη της πειθούς στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης ιδεών ενώπιον του λαού, αλλά η επιβολή του «νόμου»!
Ποιού νόμου; Του ίδιου νόμου που βγάζει σπίτια σε πλειστηριασμούς. Του ίδιου νόμου που αθωώνει τα λαμόγια της «Ζήμενς». Ποιού νόμου και ποιάς νομιμότητας; Του νόμου που πολιτικοί αρχηγοί πουλούν πατριδοκαπηλεία μέσω «οφ σορ» εταιρειών. Του ίδιου νόμου που βάζει τους δανειστές πάνω από το λαό και τα «funds» πάνω από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Η Ιστορία διδάσκει:
Δεν υπήρξε ένταση του αυταρχισμού, δεν υπήρξε επίθεση σε δημοκρατικό δικαίωμα, δεν υπήρξε ποτέ ενίσχυση της ιδεολογικής και πολιτικής τρομοκρατίας, που να μη συνοδεύτηκε - πάντα - από ένταση του αντικομμουνισμού.
Δεν υπήρξε ποτέ αντιλαϊκό μέτρο, που να μην χρησιμοποίησε σαν δεκανίκι του την αντικομμουνιστική ρητορική. Να γιατί στην Ελλάδα, για να περιοριστούμε στο τελευταίο διάστημα, ο αντικομμουνισμός, βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.
Εν κατακλείδι:
Ο αντικομμουνισμός καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της πολιτικής διαπάλης.
Ιστορικά, δε, έχει αποδειχτεί και μάλιστα περίτρανα ότι η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής δράσης ισοδυναμεί όχι απλώς με καμπανάκι, αλλά με συναγερμό για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, καθώς η φαλκίδευσή τους, την οποία προωθεί ο αντικομμουνισμός, δεν αφορά μόνο στους κομμουνιστές, αλλά στοχεύει ολόκληρη την κοινωνία.
Όσο για το αν συνιστά «αμάρτημα» να είναι αντικομμουνιστές οι αντικομμουνιστές, επαναλαμβάνουμε:
Φυσικά και δεν είναι αμάρτημα. Στην περίπτωσή τους, μάλιστα, το να είναι αντικομμουνιστές αποτελεί καθήκον. Και υποχρέωση!
Ισως, μάλιστα, ο αντικομμουνισμός τους να είναι και η μόνη ενδιαφέρουσα πλευρά της ύπαρξής τους ως δημοσιολόγων. Και τούτο διότι, αν μη τι άλλο, βοηθούν «να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι» ότι οαντικομμουνισμός εκτός από κατ' εξοχήν επικίνδυνος φορέας και προπομπός των πιο αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων, είναι και γελοίος.
***
(*) «ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΘΝ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
Πρόεδρος Κυβερνήσεως και υπουργός Εθν. Παιδείας και Θρησκευμάτων
Αριθ. Εμπ. Πρωτ. 1010
Εμπιστευτικόν
Εν Αθήναις τη 11 Μαρτίου 1965
ΠΡΟΣ
Τους Γενικούς Επιθεωρητάς
Μέσης Εκπαιδεύσεως
Πανταχόθεν καταγγέλλεται, ότι η Κομμουνιστική Νεολαία Λαμπράκη καταβάλλει μεγάλας προσπαθείας προσεταιρισμού Μαθητών Γυμνασίων. Βεβαίως εφ ́ όσον διεπιστώθη ποσοστόν 12% οπαδών της ΕΔΑ κατά τας τελευταίας εκλογάς ευνόητον είναι ότι θα υπάρξουν και μαθηταί εμποτισμένοι από τας οικογενείας των με αριστεράν ιδεολογίας. Και αυτούς, βεβαίως, κατά πρώτον λόγον, θα χρησιμοποιή η κομμουνιστική προπαγάνδα προς προσηλυτισμόν των Νέων. Εφιστώ δια τούτο και πάλιν την προσοχήν όλων των Καθηγητών των Γυμνασίων και τους καθιστώ υπευθύνους δια πάσαν σχετικήν δραστηριότητα της Νεολαίας Λαμπράκη. Ο Κομμουνισμός είναι εχθρός και του Έθνους και της Δημοκρατίας. Και τούτο πρέπει να καταστεί συνείδησις της Νέας Γενεάς. Ο Εθνικός φρονηματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου. Και εις αυτή οφείλουν να επιδοθούν. Τα ιδικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του
Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού. Ελευθερία (Εθνική και Πολιτική) και Δικαιοσύνη. Αγάπη και θυσία. Αυτά είναι τα ιδεώδη μας και με αυτά πρέπει να εμποτιστεί η Νέα Γενεά. Ελλάς και Δημοκρατία. Αληθής Δημοκρατία. Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. Και αν συμβή να υπάρξουν
διδάσκαλοι, όχι ανήκοντες, αλλά και απλώς συμπαθούντες, ή ανεχόμενοι την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκπαίδευσιν. Όσοι πιστεύουν εις τα ιδεώδη των, τα υπερασπίζουν. Και τη υπεράσπισιν των ιδανικών μας και την έμπνευσιν της Νέας Γενεάς έχει αναθέσει η Ελληνική Δημοκρατία εις τον εκπαιδευτικόν κόσμον. Γνωρίζω, ότι έχουν μέχρι τούδε
εκδοθή υπό του Υπουργείου Παιδείας πολλαί σχετικαί εγκύκλιοι. Αλλά επεθύμουν, λόγω της μεγάλης σοβαρότητος του θέματος, να επικοινωνήσω και εγώ προσωπικώς μεθ ́ υμών. Παρακαλώ, όπως εις το τέλος εκάστου μηνός υποβάλλητε (υπουργείον Παιδείας, Γραφείον Υπουργού – Εμπιστευτικώς) σχετικήν έκθεσιν, δεχθήτε και διαβιβάσατε προς άπαντας, διδάσκοντας και διδασκομένους, τους εγκαρδίους χαιρετισμούς μου.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Πρόεδρος Κυβερνήσεως και Υπουργός Εθν. Παιδείας και Θρησκευμάτων»
ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
