Η δημοκρατία ως απειλή

Πελεγρίνης Ν. Θεοδόσης Ουδέποτε, ύστερα από τη Μεταπολίτευση, η Δημοκρατία στον τόπο μας περιήλθε σε τόσο δεινή θέση όσο στον καιρό μας. Όπου και να κοιτάξεις, είτε πέρα από τα σύνορα του τόπου μας είτε στο εσωτερικό της επικράτειας, θα δεις να απειλείται η Δημοκρατία μας.Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο συνασπισμός των κρατών της Ευρώπης στον οποίο εντάχθηκε η χώρα μας χάριν της ευημερίας των πολιτών της, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από ευαισθησία προς τη Δημοκρατία, η οποία εκφράζεται μέσω του Κοινοβουλίου και της διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Η Ε.Ε. προτιμά να συνεργάζεται με κλειστά κέντρα εξουσίας, όπως οι κυβερνήσεις. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, φροντίζει, ώστε οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της, στα οποία θέλει να επιβάλει τη βούλησή της, να μην είναι εκλεγμένες από τον λαό, όπως η κυβέρνηση Μόντι στην Ιταλία και η κυβέρνηση Παπαδήμου στην Ελλάδα.

Ο κίνδυνος για τη Δημοκρατία στον τόπο μας γίνεται ακόμα πιο μεγάλος εξαιτίας της ανάδειξης του φασιστικού φαινομένου της Χρυσής Αυγής, που προκάλεσε η πολιτική που εδώ και δεκαετίες ακολουθείται από τα κόμματα τα οποία βρίσκονται στην εξουσία -η Νέα Δημοκρατία και το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. Δεν είναι μόνο η ακραία ιδεολογία της Χρυσής Αυγής και τα κρούσματα βίας των μελών της, αλλά και η ευρεία και, συγχρόνως, ταχεία εξάπλωσή της στην κοινωνία μας που προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία. Η Χρυσή Αυγή ήδη εκπροσωπείται στο ελληνικό Κοινοβούλιο με ικανό αριθμό βουλευτών και, παρά τον εγκλεισμό ορισμένων εξ αυτών, συνεχίζει να κρατάει ψηλά την επιρροή της στον ελληνικό πληθυσμό. Μετά τη διείσδυσή της στα σχολεία, κινδυνεύει να προσβάλει τον χώρο των πανεπιστημίων. Το δημοκρατικό φρόνημα των φοιτητών -όσο κι αν ορισμένες φορές τους εξωθεί σε ακραίας τάξης φαινόμενα, καταδικαστέα ασφαλώς- είναι ο λόγος που την κρατάει έξω από τα πανεπιστήμια. Καθώς, όμως, η κρίση επιδεινώθηκε και το φάσμα της ανεργίας πνίγει τις οικογένειές τους, ώστε να αντιμετωπίζουν οι ίδιοι σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα, το ενδιαφέρον των φοιτητών για μιαν άλλη κοινωνία ατόνησε και αντικαταστάθηκε από την αγωνία για την επιβίωσή τους - πράγμα άκρως ανησυχητικό.

Όσο, όμως, κι αν οι φασιστικού χαρακτήρα οργανώσεις εντρυφούν σε κοινωνίες που μαστίζονται οικονομικά, η αιτία της εμφάνισης της Χρυσής Αυγής στον τόπο μας δεν είναι τόσο η οικονομική δυσπραγία. Και σε χώρες του καλούμενου Τρίτου Κόσμου κυριαρχεί η ανέχεια και η πείνα, που εξωθούν τους κατοίκους τους σε πλιάτσικο και ληστείες, αλλά δεν εντρυφούν οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή.

Ο λόγος της εξάπλωσης της Χρυσής Αυγής στον τόπο μας είναι κατά βάση πολιτικός - για την ακρίβεια, οφείλεται στην πολιτική που ακολουθούν τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Όταν ο πολίτης, έχοντας επί 20, ας πούμε, χρόνια εργασθεί αποδοτικά στον τομέα του, βρίσκεται ξαφνικά στον δρόμο, επειδή, απλά και μόνο, η κυβέρνηση αποφάσισε να απολύσει αδιακρίτως ορισμένες χιλιάδες υπαλλήλων, γιατί έτσι της υποδείχθηκε από τους δανειστές μας στην Ε.Ε. και στις ΗΠΑ, νιώθει να τον πνίγει το άδικο και απαιτεί αποκατάσταση της δικαιοσύνης.

 Θέλει, προς τούτο, να εκδικηθεί -μια και η εκδίκηση, όπως είπε ο Φράνσις Μπέικον, είναι μια άγρια μορφή δικαιοσύνης. Να εκδικηθεί μέχρις εσχάτων, γιατί μισεί. Μισώ σημαίνει θέλω να σε βγάλω από τη μέση - όχι απλώς να σε τιμωρήσω, αλλά να σε εξαφανίσω. Μισεί την πολιτεία, που αναίτια του στέρησε να δικαίωμα να ζει αξιοπρεπώς, και θέλει, εκδικούμενος, να την εξαφανίσει. Καθώς, όμως, δεν μπορεί ο ίδιος να εκδικηθεί, αναθέτει σε μια οργάνωση, όπως η Χρυσή Αυγή, συνυφασμένη προς το μίσος, να εκτελέσει την αποστολή αυτή με αντάλλαγμα την ψήφο του - όπως, γίνεται δα με τα συμβόλαια θανάτου, όπου αναθέτει κανείς επί πληρωμή την εκτέλεση κάποιου.

Όσο υπάρχει το μίσος που προκλήθηκε και εξακολουθεί να προκαλείται στους πολίτες της χώρας μας από τις επιλογές της κυβέρνησης, φασιστικού χαρακτήρα οργανώσεις, όπως η Χρυσή Αυγή, θα βρίσκουν πάντα έδαφος να απλώνονται στην κοινωνία μας. Και να εκτελούν το καταστροφικό έργο τους εκμεταλλευόμενες την ανεκτικότητα που χαρακτηρίζει τη φύση της δημοκρατίας - την ανεκτικότητα, ακριβέστερα, από ό, τι ακόμη έχει απομείνει από τη Δημοκρατία στον τόπο μας.

*Ο Θεοδόσης Πελεγρίνης είναι πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου των Αθηνών (theodosis@pelegrinis.gr)